Thailand, de eilanden in het Zuiden

KOH PHI PHI

3 uur minibus, 30 min tuk tuk,  3 uur wachten op het vliegveld, 1 uurtje vliegen, 3 kwartier op een stadsbus,  en 13 uur op een nachtbus met 2 overstappen ... that is what it takes to get from the north of thailand to the south.

Op 1 nov komen we aan op Koh Phi Phi, het prachtige exotische eiland uit "the Beach".  Wij hebben Koh Phi Phi vrijwel onmiddellijk omgedoopt naar "Koh Kaka", en wel om de volgende redenen :

1.) sinds we hier zijn aangekomen is het al 2 dagen lang onophoudelijk aan het regenen.  hevige stortregens, knetterend onweer en felle winden, the monsoon rules the place. Hier is in 48 uur meer regen gevallen dan in Belgie op een jaar.. en dat wilt al wel iets zeggen, denk ik.

2.) schoon van ver, maar ver van schoon..  dit goddelijke eiland is 1 grote vuilnisbelt, overal ligt rommel en afval... op straat, op het strand, in de bossen, stinkende open riolen die de wateroverlast niet kunnen slikken, vetzakkerij in de straten, benzine en uitlaatgassen van de longtailboats in de zee. jakkie. En het strafste van al is dat je bij aankomst op het eiland 20 bath "environment tax" moet betalen (!)... vraag me af waar dat geld dan wel naartoe gaat, want het mist duidelijk z'n doel...

3.) marginaliteit ten top.. het is hier een wansmakelijke mix van Ibiza, Kuta en Salou... een krioelende menigte, hels lawaai, de ene foute keet na de andere,  proppers die je in hun tent trachten te lokken met ranzige gratis drankjes, en dan heb ik het nog niet over het marginaal volk dat hier rond loopt.  Wie herrinnert zich nog de afleveringen van "Zeetongen en Bakvissen"?  then you know what i mean.  Massatoerisme op z'n ergste.

Tonsai Bay is de naam van dit shithole, en dit wordt onze stek voor de komende 4 dagen.  

Jill en Niki vinden een leuke bungalow in thaise stijl ... Marijke en ik zitten aan een lagere budget klasse gebonden, en moeten het met iets minder stellen.  Een 2-persoons isoleercel met een muf geurtje en kartonnen muren.  Gelukkig vinden we twee dagen later wel een super chille hut in een bungalow parkje iets verderop, voor een al even chill prijsje.  Het begint er dan toch al iets beter uit te zien hier in Shithole Bay.... en zelfs de zon begint er stillaan terug door te komen.

Volgens mijn reisgids zijn de stranden in het Noorden en het Oosten een stukje hemels paradijs.. maar gezien het feit dat het centrum van het eiland uit ondoordringbare jungle en bergen bestaat , is de taxiboot de enige efficente manier om van de ene baai naar de andere te geraken... en om in de taxiboot te stappen moet je eerst tot aan je knieeen de zee in wandelen.   Geen optie voor iemand met een 2 cm diep gat in zn scheenbeen.  Ik ben dus gedoemd om aan land te blijven, en krijg helaas niets te zien van het moois dat Koh Phi Phi te bieden heeft. 

Marijke, Jill en Niki daarentegen zijn uiteraard wel op de boot gesprongen, en terrecht,  voor een prachtige island tour.   Schitterende witte zandstranden, verlaten baaien en een turkooize blauwe zee.  Jaja, het zag er allemaal heel leuk uit, ... op hun foto's. :-s    Om mij enigzins te wapenen tegen een depresieve bui op deze eenzame thuisblijfdag, ben ik de avond ervoor maar eens stevig doorgezakt.  Niks beter dan de hele dag in bed met een kater, de perfecte manier om alles te vergeten.   Voor ik het wist was het avond, en waren de vriendinnekes al terug.

Maar om toch nog met een positieve noot te eindigen wat Koh Phi Phi betreft : de 'Stones bar'. De allerlaatste bar helemaal aan het einde van het strand. Gewoon doorwandelen tot je alle foute muziek gepasseerd bent, voorbij de zatte engelsen die hun wenkbrauwen verschroeien aan de fire-limbo, en voorbij de stapels buckets die her en der op het strand verspreid liggen.   Veel mensen doen de moeite niet om zo ver door te wandelen en juist daardoor blijft deze bar enigzins gespaard van de marginaliteit die hier alom heerst. 

De Stones bar heeft drie troeven : de muziek, de crew en de bar zelf.  Het is een echte jungle tent, zowel qua inrichting als qua muziek.  Hier geen Lady Gaga, maar vette jungle, dubstep en d'n'b.  Big up voor de DJ.. you're my hero !!!  De bar zelf is een  bamboohut met tapijten en kussens op de grond om te chillen, en kaarsen en lichtjes in de bomen.  Echt super gezellig.  De jongens achter de bar, drie Thaise Jimmy Hendriks look-alikes, staan meestal meer te feesten dan te werken.  Je ziet ze de hele tijd staan springen achter (of op) hun bar, of op de dansvloer.  Idem dito voor het publiek.  Symphatiek volk hier.  Je staat hier geen 5 minuten alleen of er komt iemand een praatje maken.  En tussen de dansende benen door loopt een klein monster in een spyderman-pakje rond, dat een hond voorstelt. 

KOH PHANGAN

Het eiland van de Full Moon Parties ... je kan toch niet in Thailand geweest zijn zonder zo'n party meegemaakt te hebben, zeker ?   Een keer per maand, bij volle maan, staat het strand van Haad Rin in lichterlaaie.  Maar voor wie niet zo lang kan wachten zijn er nog de Half Moon en Dark Moon parties.. kort samengevat, er wordt altijd wel een feestje gebouwd in Koh Phangan...  6 nov is de eerstvolgende Dark Moon, en wij zijn niet van plan om die te missen.

Helaas wordt de Golf van Thailand al een tijdje door slecht weer geteisterd... zo erg zelfs dat een week geleden alle ferry boten van en naar het eiland geschrapt waren.  Ondertussen varen de ferries terug, maar het weer is nog altijd twijfelachtig, en we vernemen dat de blackmoon party om die reden afgelast wordt..... dikken afzuip !!!!!

In de plaats daarvan moeten we het stellen met een foute pool party in ons bungalow complex, een flauw afkooksel van wat een deftig feestje had moeten zijn.  Het voor bekeken houden en gaan slapen was geen optie want onze bungalow lag echt VLAK naast het zwembad.  Geen andere mogenlijkheid dan alles lijdzaam te ondergaan.  Margi volk, compleet foute muziek en meer alcohol dan water in de pool.  En gezien ik niet in het water mag met mn been, was ik er niet gerust in met al die zatlappen.  Voor je het weet wordt je in het zwembad gesmeten dus ik ben daar heel de avond zo ver mogelijk vandaan gebleven. 

Ik heb die avond veel last van mn been gehad, en de volgende morgen toen ik naar het ziekenhuis ging om de wond te laten verzorgen,  zag het er echt heel slecht uit.  Dikke etter in de wond en een opgezwollen been.  De dokter is duidelijk.. opnieuw alles wegsnijden, en vervolgens een paar dagen in het hospitaal aan een bakster met antibiotica.  Geen leuk nieuws, maar als ik wil dat het geneest, zal er niks anders opzitten.  En het is maar voor een paar dagen.  euhm, ja, dat is wat ik toen nog dacht.... uiteindelijk heb ik daar twee weken gezeten ! De wond genas uitzonderlijk traag. De eerste week heb ik echt plat gelegen, de tweede week was ik eindelijk van dat rot-infuus verlost en kon ik naar buiten.  

Ik hoor julie al denken "ocharme, 2 weken in een thais ziekenhuis", maar wacht efkes,.... zo slecht heb ik het hier helemaal niet, hoor.  Om te beginnen, gratis bed en gratis eten (met dank aan de verzekering), en met eten bedoel ik niet de ranzige ziekenhuiskost die wij in belgie krijgen.  Nee, ik kreeg hier de menu van een restaurant in mijn handen geduwd en mocht daar eender wat uitkiezen .  Na twee weken ken ik de kaart helemaal van buiten.   Vervolgens hangt er hier ne gigantische flatscreen tv te pronken aan de muur, en hebben ze hier een arsenaal dvd's waar je een maand mee toekomt.  Heb heel serie 3 en 4 van Prison break erdoor gejaagd.   En hier is gratis internet.  geweldig.

Dokter Top en haar verplegend personeel Pam, Yo en Bee hebben mij super gesoigneerd.  Pam is de hoofdverpleegster, en Bee (19 jaar) is nog in opleiding. De Yo is een geval appart, a male nurse met opvallende vrouwelijke trekjes.  En ik woon hier niet alleen in de 'Siam Clinic'.  Het is hier een komen en gaan van patienten met kleine en grote kwaaltjes.  En om een of andere bizarre reden zijn drie vierde daarvan Israeliers met brandwonden.  De bars op het strand houden van spelletjes met vuur, zoals fire rope skipping , fire limbo dancing, jumping trough a ring of fire.  En bij gevolg loopt iedereen hier met brandwonden en windels rond. 

De reden waarom hier zo veel Israeliers rondlopen heb ik nog altijd niet achterhaald, maar er zitten meer Israeliers in Koh Phanghan dan dat er Hollanders op de Meir rondlopen.  Toen ik hier een week zat, kwam Elad de Siam Clinic binnengesukkeld.  19 jaar, compleet gestoord, en moet binnen een paar weken binnen voor 3 jaar legerdienst. Hij is hier in Thailand met zn vrienden om nog eens goed uit de bol te gaan voordat het gedaan is met de fun.  Meneer was uiteraard ook door een ring of fire gesprongen en had een gemene brandwond in zijn knieholte (auw, pijnlijke plek).  

Elad heeft hier 4 dagen gezeten, en de anders zo rustige Siam Clinic stond direct op zn kop.  Het eerste wat de jongen deed was Israelische popmuziek opzetten en al zn vrienden uitnodigen voor een feesje.  Echt lachen die mannen.  Ik heb hier ondertussen al veel israelische vrienden gemaakt en ze zijn allemaal een vijs kwijt.  Met hen ben ik dan ook naar de Full Moon Party gegaan, op 21 nov.  Stevig feestje ! 

Overal blacklight en fluo kleurtjes, buckets (emmertjes met drank),  goeie en minder goeie muziek (voor ieder wat wils), en een paar duizend party animals die tot in de vroege uurtjes doorgaan.  Het strand vormt een aaneenschakeling van bucketbars en soundsystems, die de meest uiteenlopende genres draaien zolang het maar onder de noemer 'dance music' valt.  De psy trance beviel mij het beste... de ideale muziek om de zon mee te zien opkomen.  

Voor de full moon begon ben ik nog naar een ander soort festival gegaan... een religeus festival : Loy Kratong .  De Thai laten een kaarsje in een versierd bananenblad te water om vergiffenis te vragen voor hun zonden.  De zee was bezaaid met lichtjes .. heel mooi.

22 nov mag ik eindelijk het ziekenhuis verlaten, en 23 nov reis ik terug naar Bangkok.  Volgende bestemming : LAOS !