Mui Ne, 30 dec - 19 feb

Mui Ne.. amai.... waar zal ik beginnen ? Misschien gewoon met het volgende :  ik was van plan om hier 4 dagen te blijven, maar het zijn 7 weken geworden (!) .   Dat wilt al wel iets zeggen zeker.  Ik ben op slag verliefd geworden op deze plek en voelde me er onmiddellijk thuis.  En toen de "geplande" 4 dagen voorbij waren en het tijd werd om verder te reizen, schreeuwde alles in mij "nee, ik wil hier niet weg!".  Een visa-extension, een jobke in een bar, en supercheape kamer & motorbike volgden als vanzelf, en zo heb ik het daar 7 weken kunnen uithouden.  Maar laten we beginnen bij het begin :

29 dec, om 02.00 s'nachts (wat een rotuur!) stap ik van de bus in Mui Ne, alles pikdonker, geen kat op straat.  Gelukkig is Alex bij mij.  Eem groepje moterbikeriders komt direct op ons af als bijen op een pot honing.  We komen net van Nha Trang, waar elke vietnamees die je na 23.00 nog op straat ziet hangen een mogelijke zakkenroller is, en dus zijn we er niet gerust in.  Maar veel keuze hebben we niet en na wat onderhandelen met die mannen brengen ze ons naar een huis, maken de eigenaar wakker en 10 min later hebben we een kamer voor 10 dollar.  Dat ging vlotjes. 

De volgende morgen word ik wakker, benieuwd naar waar ik terrechtgekomen ben.   Ik zet een stap buiten en aanschouw een prachtig blauwe hemel, een stralende zon en tropische temperaturen van 29-30 graden.  Aan de overkant van de straat hoor ik de zee tegen de dijk slaan.   Mui Ne is echt een aards paradijs.   De mensen zijn hier ook een pak socialer en vriendelijker dan in alle vorige plekken waar ik in Vietnam geweest ben.  Ze lachen en zeggen spontaan goedendag,  en niet alleen maar als je iets bij hen koopt. 

De volgende dag komt Eline aan... wat een zalig weerzien.  Ok, het was maar een kort afscheid, maar nieuwjaar staat voor de deur en ik ben super blij dat ze erbij is om oud en nieuw te vieren.   Dat was trouwens een stevig feestje.  Check de foto's. We hebben alle bars afgeschuimd om uiteindelijk op het strand rond een groot kampvuur te belanden tot de zon opkwam.  Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik nieuwjaar vier op een strand, met flipflops en een surfshort.  Normaal is dat ergens in de Oostenrijkse Alpen met meerdere laagjes kleding en Jagermeister. 

Buiten feesten is er nog een andere activiteit die heel populair is in Mui Ne : kite surfen.  Voor wie het niet kent : dat is waterskieen op een board, voortgetrokken door de wind die in je parachute blaast.   Het hele strand ligt vol kites, boards, babes en kitesurfers.  En op het water zie je overal bont gekleurde vliegers met mensen eraan.  Het is een gezellige drukte, en het geheel ademt een apparte sfeer uit.  Ik voelde me direct geneigd om het ook eens te proberen.  Zo gezegd, zo gedaan.  Kort na Nieuwjaar heb ik m'n eerste les. 

En ik merk al snel dat dit iets "van de langen adem" gaat worden.  Kiten leer je niet zomaar op 1-2-3.  Er gaat veel theorie en veiligheidslessen aan vooraf vooraleer je eindelijk op je board kan staan.  De 5 uur les die ik oorspronkelijk geboekt had zijn dan ook niet genoeg.  Het is eerder een "teasertje" en ik zou graag nog 5 uur erbij pakken, maar ik zou eigenlijk morgen moeten vertrekken naar Saigon.... ai ai ai, dillemma's !!! 

Na er een nachtje over geslapen te hebben neem ik een besluit : ik blijf hier.  En niet enkel voor het kiten.  Na het intensieve reizen van de afgelopen maand, ben ik er meer dan klaar voor om me voor een tijdje ergens te settelen, en deze plek heeft iets magisch, dus ik heb absoluut geen zin om hier nu al te vertrekken.  In de daarop volgende 7 weken is er zo veel gebeurd dat ik het onmogelijk allemaal hier kan neerpennen,  maar ik zal het als volgt samenvatten :

 

Mui Ne - the place

Beeld je in.... een baai in de vorm van een halve maan, met 1 weg die langs de kustlijn loopt.  Hoe verder je de weg volgt, des te meer verandert de omgeving.  Eerst heb je het "russische centrum'', dit is het toeristische centrum, waar 3/4 van de mensen Russen met veel geld zijn.  Het gevolg hiervan is dat je hier voor een kamer minstens 20 dollar betaalt, en tussen de grote resorts en dure loungebars vind je al even dure kledingswinkels en spa's.  Not really my cup of thea.  Maar gezien het strand hier breder is, is dit ook de plek waar alle kitesurfscholen gevestigd zijn, dus ik ben hier wel elke dag te vinden.

Een paar kilometer verderop heb je het "backpackers"centrum.  Hier vind je een kamer voor 10 dollar en een dormitory voor 3 dollar, en deze interessante prijzen lokken ook een heel ander publiek.  Backpackers, kitesurfers, ... alles wat niet russisch spreekt en niet bulkt van het geld heeft zich hier gevestigd.  Je vind er ook vele kleine goedkope restaurantjes, en eettentjes in open lucht waar je zalig kan eten.  En je krijgt er ook echt alles op je bord... zelfs lizard.  Eline en ik waren nieuwsgierig en hebben het geprobeerd, en we kregen een hagedis met schubben, staart en klauwen op ons bord waar maar weinig vlees aan zat.  Niet echt een aanrader dus.

Nog een paar kilometer buiten het backpackers centrum verandert de omgeving nog maar eens, en kom je in het vissersdorp, wat ik het beste kan omschrijven als "the real vietnam".  Hier zie je geen enkele toerist, tenzij ze er stoppen met een tourjeep om snel een paar foto's te maken.  Het vissersdorpje is een aaneenschakeling van kleine huisjes, kleine winkeltjes, foodstalletjes op straat, vissersbootjes, een levendige markt, karaokebars, honderden scooters en overal vriendelijke nieuwsgierige vietnamezen die vaak geen woord engels spreken.

Ikzelf heb een kamer gevonden ergens tussen het vissersdorp en het backpackerscentrum.   Waar ik woon is de bevolking 70% vietnamees en 30% toerist.  Mijn kamer is niet in een hotel of een guesthouse, maar in een gebouw waar enkel vietnamezen wonen.  Communiceren met mijn buren doe ik door middel van pintjes, gebarentaal en een vertaalboekje.  En dat ging goed.  Al van de eerste dag werd ik bij Mr Huan en Missy Hieu uitgenodigd en daar ik heb veel avonden gesleten in kleermakerszit op de grond met een glas bier met ijsblokjes.  Echt super lieve mensen, altijd blij om mij te zien en teleurgesteld als ik weer vertrek. 

Over mijn kamer valt nog het een en ander te vertellen.  Het was mijn klein stukje 'thuis' waar ik me super goed voelde.  My little comfi-zone.  In het gezelschap van mijn huisdieren, de twee verliefde gecko's die altijd naar elkaar zitten te fluiten (een van hen heeft een zuignapprobleem en viel constant van de muur).  Beeld je in : ik zit ergens op de grond en 'plets'  daar valt ineens een gecko uit de lucht, 5 min later zit ik op de wc en 'plets' daar gaat hij weer.  Ik trek de voordeur dicht en het beest valt weer van het plafond.  Echt gieren, om de 10 minuten hoor ik hem tegen de grond gaan.  En dan is er nog het knagend dier achter de kast ... ik heb geen idee wat het was, want ik heb het nooit gezien, maar het knaagt .

Muziek heb ik trouwens ook niet nodig op mijn kamer... want vlak over mijn deur is een vietnamese karaoketent.  Dat wil zeggen... elke avond om 19.00 stipt worden de boxen opengedraaid en krijgen we eerst een uurtje bonkende house muziek van het genre "dont want no short dick man... ieniemienietieniewienieschrivledlittleshortdickman".  Ik ken het setje al van buiten.  Als het laatste nummer gespeeld is, dan pakt een zwoele stem de microfoon en deelt in het vientamees mee dat de karaoke kan beginnen.  En dan is het hek van de dam ! De ene na de andere vietnamese singstar beklimt het podium en zingt zo mogelijk nog valser dan zijn/haar voorganger.  Echt niet aan te horen.. maar wel met hart en ziel.  Om 22.00 stipt stopt het schouwspel (gelukkig), en de volgende dag begint het weer van voor af aan.

 

Mui Ne - the bar  

"Pogo" is the name  of the bar. Een centraal gegeven in mijn leven. Ik ben hier elke morgen, middag en avond.  Zodra ik besloten had in Mui Ne te blijven, ben ik naar Luca (de eigenaar van Pogo) gestapt en heb hem om een job gevraagd... en liefst een met nogal veel vrije tijd :-)  And i got what i asked for : 1,5 uur flyeren per dag in ruil voor gratis eten en drinken .  Beestige deal.  En een leuke job ook, want door het flyeren heb ik veel volk leren kennen. 

De bar zelf is een echte low-budget backpackerstent. Hier heb je beers en breakfast voor 1 dollar. Een beach bar vlak aan het strand met palmbomen, hangmatten, ligstoelen, twee pooltafels, shisha's, een prachtige zonsondergang en een relaxte vibe.  Hier staat geen security aan de deur, geen dresscode, iedereen is hier welkom, en vaak zijn het reizigers zelf die eens een avondje komen draaien, samen met onze vaste dj's. 

Elke avond vind je hier de gekste figuren op de dansvloer.  Ik heb in mijn dagboek geprobeerd om ze allemaal bij te houden, maar het is me niet gelukt.  De 120 kg zware Hell's Angel uit Australie is noghtans een figuur die ik niet snel zal vergeten, als ook de "Kate Bush"-lookalike die haar been in haar nek probeerde te leggen, de duitse lederhosen-boys, the watermelon-girls uit California, en de zatte matroesjka's die met The Russian New Year Party van de partij waren.  Stuk voor stuk uniek.  Het publiek dankt u.

 

Mui Ne - the people

Nog belangerijker dan de bar, zijn de mensen die je er tegenkomt.  En ik heb echt zalige mensen leren kennen.  Te veel om ze hier allemaal op te noemen, maar er zijn er toch wel enkele die een vermelding waard zijn....

Micky & Izzy, een iers koppel waar ik me kapot mee gelachen heb.  Beiden zijn ze in staat om hun eigen lichaamsgewicht in bier te drinken, zoals het echte Ieren betaamt.  Het sappige ierse accent en hun grappige uitdrukkingen zijn echt geweldig.  Izzy en Micky zijn net twee gypsies, zij een lange kleurige rok en hij een ska-hoedje op z'n kop.  Twee superfijne mensen waar ik een super fijne tijd mee heb gehad.

The Russians .... Lisa, Eugene en Svetlana.   Eugene is een dj uit Moscou, Lisa is zijn vriendin en tevens degene die de thema-feestjes in Pogo Bar organiseert, en Svetlana is een trouwe aanhangster van het feestcomitee.  Als die drie samen op stap zijn, blijft er geen druppel vodca over.  Hoge hielen, korte shortjes en opvallende topjes... echt op z'[n russisch. 

Joel, 19-jarige jongen uit Canada.  Hij kwam hier op een dag binnengewandeld met z'n skateboard onder de arm en een muts op z'n kop... en ik wist direct dat ik hem al eerder gezien had een paar maand geleden in Luang Prabang, met hetzelfde skateboard en dezelfde muts op.  wat grappig dat we elkaar weer tegenkomen in Mui Ne.  Joel is een super toffe kerel, en ondanks z'n jonge leeftijd erg volwassen.  Op een geniale manier weet hij portefeuilles van duck tape te maken en die verkoopt of ruilt hij met andere reizigers.

Richie (Liverpool, "watch ya wallet") en Jason uit Colorado waren ook weer 2 geweldige gasten met wie ik een schitterende tijd heb gehad.  Altijd lachen, nooit saaie momenten.  Met drie op mijn scooter (en deze jongens zijn footballplayers dus niet bepaald tenger gebouwd) op zoek naar een feestje dat niet bestond.  Ze zijn ongeveer een week gebleven en daarna naar Dalat doorgereisd.  En ik had bijna Mui Ne achtergelaten en met hen mee te reizen.  Dat was de enige keer dat ik het iets of wat spijtig vond om "gebonden" te zijn aan een bepaalde plek.

Boris (germany) en Colling (U.K.).... de 50+ generatie.  Ja ja, niet al mijn vrienden zijn mid-twintigers.  Deze twee compleet geschifte vijftigers know how to put the "life"in "midelifecrisis".  Collin heeft twee dagen met een blauw gekleurde neus rondgelopen (van het krijtje van de pooltafel), en heeft zelfs een 'flip-over' in de hangmat gedaan.  Respect! dat doe ik hem echt niet na.

Robert, uit Zweden, was mijn vaste pool- en schaak partner.  Hij is er ongeveer even slecht in als ik, en dus hebben we heel wat nachtelijke uurtjes doorgebracht met paarden, torens, koningen en konigingen.   En van zulke inspannende activiteiten krijg je honger, dus gingen we vaak nog heel laat s'nachts op zoek naar noodlesoep.  

Charlotte en Felix.  Een belgisch koppel uit het Gentse.  Het gebeurt niet vaak dat ik Vlamingen in Mui Ne tegenkom, dus ik was blij verrast toen ik Charlotte leerde kennen in de yoga les.  Ze zijn een maand in Mui Ne gebleven, Felix is into kitesurfen.  Charlotte had net in haar eentje een vermoeiende reis door China en Mongolie gemaakt en genoot van totale rust en ontspanning op de mooie witte stranden van Mui Ne.  Erg leuk koppel, die twee. 

Bojan en Sinicha,  twee croatische gasten.  super sympathieke jongens.  We zijn samen naar de befaamde zandduinen gegaan waar je op een stuk plastiek naar beneden kan glijden.  Goed gelachen,vooral toen een zatte vietnamees in plaats van op een stuk plastiek liever op Bojan naar beneden gleed. Daarna vanuit de hangmat van een prachtige zonsondergang over de duinen genoten.  heerlijk moment.

De Sankara kite surf crew : Des, Austin, Ray, Yogi, Twan, Luna, Steve, Regi, Tony en Drew.  Een multi-cultureel gezelschap uit alle hoeken van de wereld : Rusland, UK, Ierland, NL, en Australie.  Met hen zit ik elke dag geduldig te wachten tot de wind komt opzetten.  Als we niet op het water zitten, hangen we in de zetel flauwe grappen te vertellen.  Steve en Luna hebben Sankara Kitesurf Academy opgericht, en Steve is mijn lesgever, een betere kan ik me niet wensen!

Andy, 23 jaar, uit Canada.  My soulmate and brother from another mother.  Hij lijdt aan dezelfde ziekte als ik.. het blijven-plakken-in-Mui Ne-syndroom.  Elke dag zie ik hem in de bar, s'morgens, s'middags en s'avonds.  Elk feestje is hij van de partij.  Een supertoffe gast met wie ik volledig op dezelfde golflengte zit, en een zelfde gevoel voor humor deel.  Weeral iemand die ik echt ga missen als ik weg ben.

Viet, mijn 'beste Vietnamese vriendin'.  Viet werkt ook in de bar.  Werken kan je het niet echt noemen, haar job is om gewoon aanwezig te zijn en te vertalen tussen de engelssprekende klanten en de vietnameessprekende staff.   Ze is 24, net afgestudeerd en weggetrokken uit Saigon.  Echt een supertoffe griet. 

En dan zijn er nog de DJ's van Pogo Bar,  Mario en Rob.  Twee dj's van wereldklasse.  Zij draaien echt super goed!  een feestje zonder Mario en Rob, is gewoon geen feestje.  Rob is met 41 de oudste van onze 'klik'.  Maar je zou het hem niet aangeven. Hij ziet er minstens tien jaar jonger uit, en gedraagt zich ook zo :-)  In zijn plaatencollectie vind je echt ALLES.  Van zware electro en pompende old school techno tot Ini Kamoze, the supremes, Beck en LL Cool J.   

 

Mui Ne - the kitesurfing

het probleem met mij is heel simpel : ik moet een board onder mijn voeten hebben.  En is het niet op de sneeuw dan is het wel op het water.  Alleen heb ik met snowboarden 13 jaar ervaring en met kite surfen nul.  Het was dan ook een hele uitdaging.  Niet enkel fysisch, maar ook mentaal.  Want om deftig te kunnen leren kiten, heb je goede wind nodig.... niet te weinig want dan valt je kite in het water, en niet te veel want dan pak je de schrik van je leven, en ook nog uit de goede richting en van goede 'kwaliteit'.   En ook geen te grote golven aub, want die trashen je kite als hij in het water valt. 

Pas als aan al deze criteria voldaan wordt, dan werd ik het water opgestuurd, en helaas was dat niet altijd vanzelfsprekend.  De eerste week heb ik 5 uur les gehad, maar daarna zijn er drie weken voorbijgegaan waarin ik niet een maal kon gaan kitesurfen. Hoe frustrerend is dat wel niet ?!  Elke dag in de zetel zitten mutsen haken en boeken lezen.  Gelukkig waren de laatste twee weken de windgoden mij wel goed gezind. Ik heb toen mijn lessen kunnen voltooien, en daarna kon ik op m'n eentje het water op.  Er is niets zo zalig als zo licht als een pluimpje over de golven te glijden.  Nosedives, kiteloops en zoute zeewater borrels horen er helaas ook bij, maar dat kan de pret niet drukken.

 

Mui Ne - the stalker

Ook in een aards paradijs als Mui Ne schuilt er wel ergens een addertje onder het gras.   Het noemde Tuan.  Ik heb Tuan leren kennen in Pogo, waar hij dezelfde job als ik heeft.  Op het eerste zicht was hij een toffe kerel, een vietnamees van 35 die heel goed engels spreekt en dus vlot met mensen omkan.  Hij beloofde me dat hij een goedkope kamer voor mij kon vinden en een goekope motorbike,  en inderdaad, dat heeft hij super voor mij geregeld.  Een kamer voor 2 dollar per dag en een motorbike ook voor 2 dollar per dag... er is niemand in Mui Ne die zo'n goede deals heeft  (tenzij je spleetogen hebt en rijst en gedroogde vis eet).

Tuan heeft me ook een prachtig stukje van het echte Vietnam laten zien. Ik ben met hem naar Lagi gegaan, zijn geboortedorp dat 2 uur noordwaarts van Mui Ne ligt. Onderweg heb ik een prachtige verlaten kustlijn gezien, met rotsen en vuurtorens, kleine dorpjes zonder toeristen,  en uitgestrekte dragonfruit-plantages die s'nachts met honderden kleine gloeilampjes verlicht worden om het fruit beter te laten groeien... adembenemend mooi was dat. 

In Lagi werd ik hartelijk door zijn familie onthaald.  Het eerste wat zijn vader deed was de karaoke opzetten en heel het gezin voor de tv verzamelen.  En jawel, ik heb ook meegezongen...in het vietnamees!  Zijn moeder heeft me haar kleren gegeven (ik had niet gedacht dat het zo ver reizen ging zijn en had niets warms voor s'avonds aan te trekken), dus ik liep daar in zo'n typische uber-kitcherige vietnamese outfitt rond, een witte legging en een bloesje met bloemetjes en glitters, en een paar zilveren kitcherige muiltjes met 5 cm hoge hakken.  Zie je mij daar al mee rondlopen?

Maar nadat ik mee naar hem thuis gegaan was,  zijn ouders had ontmoet en dus part of the family geworden was, begon het uit de hand te lopen.  Ik werd gemiddeld 5 keer per dag opgebeld  "hey,where are you ? what are you doing? come to Pogo i will wait for you here..." , en om 08.00 s'morgens stond hij ongevraagd aan mijn raam "goodmorning!"   Euh, pardon ???  Zelfs mijn moeder durft mij zo vroeg niet wakker maken. Het begon echt wel de spuigaten uit te lopen.

Ik weet zeker dat Tuan geen slechte bedoelingen heeft, en dat hij nooit een vlieg kwaad zou doen, maar hij is gewoon vreselijk opdringerig en heeft dat zelf niet eens door.  Volgens mij heeft hij een of andere gedragsstoornis, of een rare kronkel in z'n kop.   Het heeft me dan ook veel moeite gekost om hem, op een beleefde manier, op een afstandje te houden.  Langs de andere kant, ben ik hem dankbaar voor de goede deals die hij voor mij geregeld heeft, en voor zijn hulp met eender wat ik hem ook vraag.  Ik hoef het maar te zeggen en het wordt geregeld.

 

Mui Ne - reality bites....

Hoe geweldig het hier ook is in Mui Ne, ik besef maar al te goed dat er een tijd is van komen, en een van gaan.  En die is nu gekomen.  Ik ben 7 weken in Mui Ne blijven plakken, en alhoewel ik hier met  7 euro per dag makkelijk toekom, begint mijn budget toch merkbaar te slinken.... en mijn tijd ook.  Dertien maart vlieg ik naar huis, en ik besef dat ik nu dus aan de laatste 3 weken van mijn reis begonnen ben.  Het wordt dus tijd om "my little Mui Ne bubble" achter me te laten, en door te reizen naar Cambodja.  Met pijn in het hart zeg ik mijn kamer en mijn job op en boek een ticket naar Saigon....