Pai, Noord-Thailand

29 oktober 2010 - Pai, Thailand


Pai is, naar mijn mening, tot hier toe het hoogtepunt van Thailand.   Een klein slaperig hippiedorpje midden in de bergen in het Noorden van Thailand.  Prachtige natuur, veel groen en fisse lucht, een stralend zonnetje en overal vlinders, kevers, bloemen, olifanten, ...en slangen (we lagen aan het zwembad toen er plotseling een gele slang voorbij kronkelde).   Even opmerkelijk als de dieren hier in Pai, zijn de mensen.  Het loopt hier vol hippies en rare figuren.  Een thaise look-a-like van Jack Sparrow staat met een lederwaren kraampje op de markt.   Een straatartiest laat zich in het midden van het marktplein volschilderen door iedereen die zich in een creatieve bui bevindt.

Het dorpje zelf is maar een paar straten groot, en een aaneenschakeling van bars, restaurants en marktkraampjes.  Overdag is het hier heerlijk rustig, maar s'avonds opent de ene bar naast de andere en overal spelen er live bandjes (soms zo vals als een kat, amai) ... maar toch is het hier geen tweede Salou, Ibiza of Kuta.  Je hebt hier geen grote discotheken en ook geen overrompeling van dronken australiers of enig ander storend ras.  Geen nachtlawaai, geen straten bezaaid met afval, geen luidruchtige zatte mensen die onder je slaapkamerraam staan te lullen, en tegen 02.00 gaan de meeste bars al dicht.  Een leuke plek voor wie graag iets gaat doen s'avonds zonder zware feestplannen, zware katers en lege portemonnees. 

We vinden een onderkomen in de Pai River Lodge... een handjevol bamboe hutjes op enkele meters van de rivier,  hangmatje voor de deur, zwembad op loopafstand.... echt een zalig relaxte plek !  In het dorpje vinden we het kantoortje van mr. Ting, een echte 'George-in-the-Jungle' die treckings en survivaltours organiseert... we boeken voor overmorgen een 1-daagse trecking door de natuur, met bezoekje aan een hilltribe village en als eindpunt een van de mooie watervallen die het gebied rijk is.  En s'middags belooft mr Ting ons een heuse survival lunch, ter plaatse bereid met wat de natuur te bieden heeft, en met bamboe-bestek geserveerd... ben benieuwd !

Maar eerst moet ik nog eerst even langs het ziekenhuis, want mijn surf-accidentje is nu 10 dagen geleden en de draadjes zouden er vandaag dus uit mogen...  joepie, eindelijk gedaan met als een mankepoot achter de rest aan te strompelen , en vanaf morgen mag ik ook eindelijk terug in het water.  Ik zie mezelf in gedachten al een frisse duik in het zwembad nemen, zalig !  

Maar bij de dokter krijg ik helaas heel ander nieuws te horen .... 'sorry Miss, but your leg looks really bad'.   Ondanks de beste zorgen zit ik met een kanjer van een infectie.  Aan de buitenkant zie je er niet zo veel van, maar binnenin zit een pakketje etter dat door draadjes en een korstje wordt samengehouden... en door die etter is de wonde helemaal niet dicht kunnen groeien, zegt de dokter.   Eigenlijk sta ik dus nog geen stap verder dan 10 dagen geleden.  

Enige oplossing is de draadjes eruit halen, de wond terug opensnijden (neeeeee!!), alle etter eruithalen, het geinfecteerde weefsel wegsnijden, een 'wiek' in de wonde aanbrengen (een prop met isobetadine), en dan wachten tot het nieuwe weefsel van binnenuit naar boven toe dichtgroeit.... euh, say what ???? ... ik dacht dat er hier even rap een paar draadjes uit mijn been gingen gehaald gingen worden en klaar ermee, .. maar met afgrijnzen zie ik de verpleegster een grote naald, een vlijmscherpe scalpel en pincet bovenhalen.  Ooooooh no, I so not want to be here right now....

Een kwartier later, lijkbleek en met een gat in mijn been zo groot als de Grand Canyon, strompel ik terug naar huis om mijn vriendinnen het geweldige nieuws te melden dat ik niet mee kan met de jungle trecking, de komende twee weken nog steeds niet mag zwemmen (dat gaat leuk worden volgende week op de eilanden), en daarbovenop ook nog eens ELKE morgen een ziekenhuis moet opzoeken om de wonde te laten verzorgen.. tof.  Mijn humeur daalt onder nul, en zelfs de plezante pillekes van de dokter kunnen daar niets aan veranderen.

De volgende dag gaan we brommers huren... de beste oplossing voor iemand die amper kan lopen.  We rijden naar Tom Pai's Elephant camp voor een ritje op de rug van een dikhuid.  Je kan kiezen tussen bare-back of met een zitje .. gezien de toestand van mijn been kies ik dan maar voor een zitje, alhoewel ik toch liever op dat beest zn blote rug had willen kruipen.  Een uur lang tjokken we rond in de zinderende hitte... best wel leuk, maar wel een beetje aan de trage kant, zo'n olifant.  .   

Na de rit gaan we op zoek naar de Pai Hotsprings, een warmwaterbron die ergens in de bergen ontspringt.  Maar we krijgen te horen dat je er inkom voor moet betalen en dat het eigenlijk niets voorstelt... en op onze kaart zien we dat er 20 km verder nog een andere, minder toeristische hotspring is, dus besluiten we daar maar heen te gaan.  Na een stevige rit door een adembenemend landschap geraken we veilig en wel bij de bron. Ik zeg 'veilig en wel' want Marijke was bijna in mijn gat gereden toen ik plotseling moest remmen voor een kieke dat de weg overliep.  Dat was effe spannend.

De bron lag in the middle of nowhere... een straat wordt en weggetje, een weggetje wordt een pad en een pad wordt zo danig onberijdbaar dat je er amper nog met een brommer door kan.  Na heel wat gehobbel en geschud komen we aan bij de bron.  Geen toeristenval met rijen wachtenden die geld betalen voor niets te zien.  We staan als enige toeristen met onze neus vlak boven de stinkende zwaveldampen en kijken naar het kokendhete opborrelende water.  Een groepje lokale hangjongeren toont ons hoe je er veilig over kan geraken... en hoe je er eitjes in kan koken.

De volgende dag staat de jungle-trecking op het programma.  but not for me, that is.  Met een open wonde door de jungle hossen lijkt me echt geen goed idee, en zelfs al zou ik het willen dan zou het nog niet gaan want ik kan amper een trapje op of af.  Dus ik leg me er maar bij neer, en besluit om een gelijkaardig traject per brommer af te leggen.  Ik rijd naar dezelfde waterval waar Jill, Nicky en Marijke heen gaan, en ga ginder in de buurt op zoek naar een 'echte hilltribe village'... maar wat versta je onder een echte hillbribe ? Thaise jongeren die anders in jeans rondlopen snel hun authentieke kledij aantrekken zodra er een bus toeristen op komst is ?  zo' n artificieel toeristendorp hoef ik niet te zien. 

Ik rijd dieper en dieper (hoger en hoger eigenlijk) de bergen in en passeer het ene kleine dorpje na het andere op zoek naar een ongerept plekje waar de tijd stil is blijven staan.  Maar wat ik in gedachte had, vind ik helaas niet.  Alle dorpjes op mijn pad zien er veel te normaal uit en ik begin al te geloven dat al die foto's in reisbrochures echt allemaal fake zijn. Op een gegeven moment kom ik via een klein weggetje in een afgelegen gehucht waar een hoop kleine huisjes palen gebouwd zijn, en waar armoede en verval het uitzicht bepalen.  Geen kat te zien. Man, wat is het hier doods. En nog steeds geen kleurrijke hoofdtooien, juwelen en kledij.. hier is eigenlijk uberhaupt geen kleur.   

Ik schrik als een man ineens achter mij aan komt gelopen.  Hij draagt vuile afgedragen kledij, heeft geen tanden meer en kijkt ook niet echt heel vriendelijk.  Hij haalt een pijpje boven en vraagt mij of ik 'chacha' wil roken.... en dan besef ik ineens waar ik terrecht gekomen ben.. bij de opiumboeren.  De streek staat er hier om bekend, en wat anders zouden ze hier in hun pijp steken?  Ik zeg vriendelijk bedankt en de man verdwijnt even snel als hij gekomen is.  Ik sta daar weer alleen in dat spookdorp... kijk nog even rond, en besluit dan om ook maar te vertrekken.  vreemde ervaring was het.

S'avonds hangen Jill, Nicky en Marijke uitgeteld in de hangmat... kan al eens gebeuren na een vermoeiende jungle trek.  We gaan dus niet meer uit en kiezen voor de met-bier-in-bed-formule.. altijd een goeike.  De laatste twee dagen in Pai wordt er enkel nog lang geslapen, gechilled aan het zwembad, gegeten, en in de kroeg gehangen.. en wel in die respectievelijke volgorde. 

langzamerhand is het weer zo ver ... time to move on.... coconut beaches, here we come !!

 

Foto’s

3 Reacties

  1. Nico 'Zic':
    10 november 2010
    Hey Mich,
    Zonde van je been!
    Voor de rest klinkt het allemaal heel bekoorlijk..
    Nog steeds leuk geschreven ;-)
    Geniet er nog van en blijven schrijven he!
    X
    Nico
  2. Michèle:
    14 november 2010
    thanks Zic. i will :-)
  3. Gerrit:
    8 december 2010
    Allo allo Mich, We hebben al enkele sms geprobeerd maar ik denk dat die niet meer aankomen , hopelijk is alles ok met je been en is de wond nu wel helemaal genezen , voorts wachten we op de real story
    van laos enzo enzo , dus samen kerst en eindejaar vieren
    zit er niet in , spijtig zene
    groetjes en kusjes van de mama en gerrit xxx