Pushkar Camel Fair, 1 nov - 8 nov 2011

We zijn nog steeds in Pushkar en de Camel Fair, het evenement van het jaar, komt eraan!  Op een paar dagen tijd zien we Pushkar van een klein relaxed dorpje veranderen in een bruisende mierennest van mensen, kamelen, paarden, muziek en blinkende lichtjes van de fair.  De volkstoestroom die ondertussen al goed op gang is gekomen brengt bussen vol toeristen en Indiers naar Pushkar.. maar ook een hoop zwervers, bedelaars, en arme stakkers met geamputeerde ledematen en andere verminkingen, die ik de afgelopen 2 weken nooit eerder in Pushkar gezien heb.  Ook zij worden dus aangetrokken door de commercie die de fair met zich meebrengt.

En de prijzen schieten ook meteen fors de hoogte in.  In onze guesthouse vraagt men nu ineens 800 rps voor dezelfde kamer die we voorheen maar 200 rps betaalden (!!)... maaaaaarrrr ... we mogen ook voor 200 rps in een tentje slapen, op een dekentje op een stenen bodem... speciaal prijsje! speciaal voor ons! ... waaauw, thanks.  We bedanken vriendelijk voor dit verpletterende aanbod, want we hebben al een back-up plan.  De zus van Ashok heeft een huis vlak bij de Camel Fair ground, waar nog een kamer vrij is, en daar mogen we een weekje verblijven... en de prijs, die mogen we zelf bepalen! :-)

Ons nieuwe huisje, dat we met nog 5 Indiers delen, is supergezellig, ligt vlak bij de Camel Fair en vanop onze rooftop kunnen we het hele gebeuren gadeslaan.  We zien de nomadenkampen waar dagelijks meer en meer tentjes bijkomen, en de opbouw van de kermismolens.  Het wordt langzaam aan een drukte van jewelste op de fair.  Het gehinnik van paarden, het gerochel van de kamelen (of zijn het de Indiers ?), en flarden zigeuner muziek weerklinken door de nacht.. heerlijk om op in slaap te vallen.

Als ik over de Camel Fair Ground wandel, kijk ik de ogen uit mijn hoofd... op de stoffige vlakte zie je echt honderden paarden, van uitgemergelde kreupele oude knollen tot prachtige "Marwari" volbloed hengsten.  Ze staan vastgebonden onder het waakzame oog van hun verkopers.  Deze pijp-rokende mannen met hun typische tulbanden en witte pofbroeken zijn 'desert people'.  Ze komen uit afgelegen woestijndorpen om hun dieren hier te verkopen.  Ik vind het geweldig om hen gade te slaan.   Hun mooiste paarden halen ze buiten en laten ze 'dansen' om de aandacht van mogelijke kopers te trekken.

Ik maak er mijn missie van om op zo veel mogelijk paarden te rijden, en slaag daar aardig in.  Ik ben wel selectief in mijn keuze.. niet de magere schurfterige beestjes, maar vooral de mooie volbloedpaarden trekken mijn aandacht.  Zodra ik een mooi paard zie, spring ik gewoon op z'n rug. De eigenaar is dan meestal eerst verbaasd, maar in India het draait allemaal om zien en gezien worden... en wat is er beter om je paard in de kijker te laten lopen dan met een gestoorde westerse griet, die tot ieders verbazing ook nog eens kan paardrijden (want dat blijkt eerder een mannen-bezigheid te zijn), op zijn rug.  Precies :-).  Van zodra ik dit truckje door heb, is de fair mine !  En ik klim vrolijk van de ene sjieke hengst op de andere en heb bakken plezier.  Dit is een klein beetje een kinderdroom die in vervulling gaat...

Na de paarden kom je bij de kamelen.  Grote karavaans eenbultige en tweebultige schepen der woestijn staan rustig te kauwen langs de kant van de weg, mooi opgetuigd met kleurrijke franjes en doeken.  Sommigen hebben swastikas (die staan voor good luck) en andere motieven in hun vacht geschoren.  En allemaal dragen ze het brandmerk van hun tribe.  Verder vind je overal kraampjes met kleurrijke spulletjes voor de kamelen en paarden op te tuigen, typisch Rajastaans eten & drinken, en een heleboel leuke souveniers.

Naast de paarden en kamelen heb je ook nog de "Fair" zelf ... een grote kermis zoals bij ons de Sinksenfoor, maar dan op z'n Indisch...  een reuzenrad, een draaiende ton, en vele andere kermisattracties met blinkende lichtjes en heel heel heeeeeeeeeeeel foute Bollywood muziek.  Van veiligheidsvoorschriften kennen ze hier niet veel, alles wordt snel in elkaar getimmerd en de meeste zitjes hebben geen veiligheidsstang om te sluiten.  De bakjes van het reuzenrad kraken en wiebelen verontrustend, en ik kijk verwonderd als ik merk dat de meeste molens gewoon aangedreven worden door een oude pruttelende oude generator die ergens in een donker hoekje weggemoffeld staat.

Nog maffer dan de fair zelf, zijn de mensen die er rondlopen... we zien een circusfamilie die hun kunstjes voor het publiek opvoert.  Moeder en vader spelen muziek, en de kinderen moeten in de zinderende hete middagzon halsbrekende toeren uithalen voor een paar roepies.. wel een beetje zielig.  Ze hebben het duidelijk niet breed... een klein, supermager meisje (ik vraag me af hoe oud, want haar gezicht ziet er ouder uit en past helemaal niet op haar kinderlijke lijfje) vouwt zich helemaal dubbel en balanceert een fles op haar hoofd. Ze heeft er duidelijk niet veel zin in en ik vraag me af of ze gelukkig is met haar leven.  Tegelijkertijd besef ik maar weer eens hoe goed ik het wel niet heb in mijn verwende westerse wereldje.

Opeens trekt een man in oranje onze aandacht... hij heeft een mand vast en af en toe licht hij het deksel op om de toeristen er een blik in te gunnen.   Nieuwsgierig als we zijn dringen we dichterbij, en springen meteen terug een meter achteruit als we merken dat er een cobra inzit ! Gelukkig heeft het beestje geen giftanden meer, maar dat doet niets aan zijn temprament af.  Met gekromde nek en sissende tong wiegt hij heen en weer in de mand.  Maar als we willen doorlopen, hebben we een probleem.  De man wil perse geld omdat we een foto van zijn cobra genomen hebben... maar wij denken er nog niet aan om hem te betalen (per slot van rekening worden wij zelf ook om de 5 min stiekem en zonder onze toestemming te vragen gefotografeerd door menig Indier, en daar vragen we toch ook geen geld voor).  Maar nu hebben we dus wel het probleem dat er een man met een slang achter ons aan zit... lopen maar !!!!

Nadat we de slangenbezweerder hebben kunnen afschudden, zoeken we ons een chill plekje op de top van de heuvel om van een mooie zonsondergang te genieten.  Zoals altijd blijf je niet lang alleen in India, en al gauw komen een muziekant en zijn zuster bij ons zitten.  Hij speelt de Rawanhathha en zijn zus zingt een lied.  Het klinkt mooi, sereen, en een beetje melancholisch, maar het past perfect bij de prachtige zonsondergang die zich net voor onze neus voltrekt.  Ik laat mijn blik over het de Camel Fair Ground glijden en denk bij mezelf dat dit echt een van de coolste dingen is die ik ooit gezien heb.

Wie Pushkar zegt, zegt gypsies... en het duurt niet lang voordat we er een paar leren kennen.  Ik ben altijd al gefascineerd geweest door hun apparte kleding, levensstijl en muziek.  Tijdens de Camel Fair leer ik Reeka kennen.  Een koppige jonge vrouw die zich niet wil laten uithuwelijken en van haar jonge leven wil genieten zolang ze nog kan.  Ze danst voor toeristen, tekent Henna op hun handen, verkoopt juwelen, en probeert al het mogelijke om de eindjes aan elkaar te knopen, zonder daarbij haar trots te verliezen.  Ik besluit ook mijn bijdrage te leveren en neem een paar lessen zigeunerdans.  Ze weet een rustige 'haveli' (= binnenkoertje met bloemen en fontein in een prachtige oud Indisch huis), de perfecte locatie om een uurtje met onze heupen te staan zwieren.

Op een dag neemt Reeka me mee naar het zigeunerkamp.  Na een lange stoffige zandweg komen we in een wirwar van kronkelende padjes tussen de tenten door.  Elke familie heeft zijn plekje,  een gemeenschappelijke binnenplaats met een paar tenten en een omheining... honden zwerven er vrij rond, er is geen electriciteit en de meeste mensen koken, eten en slapen buiten.  De tenten dienen eerder om hun schamele bezittingen in op te bergen dan om in te leven.  De kinderen springen op zodra ik er aankom en vliegen mij rond de hals ... even denk ik 'ieuhw, schurft en luizen!', maar ik besluit die gedachte snel van me af te zetten en het risico maar gewoon te nemen.

S'avonds nodigt Reeka me uit voor een dansoptreden.  De hele familie, van jong tot oud, gaat mee.  De mannen pakken hun muziekinstrumenten mee en de vrouwen trekken hun mooiste outfit aan.  We komen aan op wat ik een 'typische artificiele toeristen fabriek' noem.  Een paar rijen stoelen waar rijke toeristen netjes afgeborsteld naast elkaar op een rijtje zitten,  ver genoeg om niet vuil te worden van het opwaaiende stof van de danseressen. Om te vermijden dat ik bij de toeristen gedumpt wordt, krijg ik een zigeuner jurk aan, een sjaal op mijn hoofd en tonnen make up en juwelen aan.  Daarna kan ik gewoon bij de gypsies mee in de kring gaan zitten.  In plaats van de show vanop een stoeltje in het publiek gade te slaan, zit ik er nu middenin !

De show duurt de hele avond en bestaat uit verschillende delen.  Eerst krijgen ze een typische rajasthaanse poppenkast show te zien met muziek en lichtspel, daarna een koorddanser die als een bezete heen en weer springt op het hoge touw, en de neef van Reeka die vuur spuuwt.  Ten slotte komen de meisjes op met hun 'Kalbelya dance', de typisch Rajasthaanse zigeunerdans .  Hun kleurige rokken waaien hoog op als ze draaien, hun juwelen rinkelen en de spiegeltjes van hun belts en topjes flikkeren in het kampvuur.  Ze balanceren potten op hun hoofd, met brandende kaarsjes.   Echt prachtig om te zien.

Alle vrouwen in de familie dansen mee, van de jongste tot de oudste.  Ook de 17-jarige Moira die nu 8 maanden zwanger is.  Het arme kind heeft het niet gemakkellijk.  Ze is uitgehuwelijkt aan een jongen die in het begin super lief voor haar was, maar nu een echte eikel blijkt te zijn.  Hij geeft niet om haar, doet niets in het huishouden en heeft geen job. Binnen een maand is het kindje er en er is geen geld om het te onderhouden.  Het enige geld dat Moira heeft is dat wat ze krijgt door juweeltjes te verkopen en te dansen.  Voor een avondje dansen op zo'n toeristen show krijgen ze 1000 roepie, te verdelen onder heel de familie. dat komt neer op amper 1,5 euro per persoon.  Maar Moira hijst zichzelf in haar imiddels te strak geworden jurk en danst dapper mee...

Ik heb erg te doen met deze meid.  Ze is ziek en verzwakt door de zwangerschap en in haar ogen staat wanhoop en angst voor de toekomst af te lezen.  Ik haal voor haar een doos vitaminen bij de apotheek, en als ze me haar juweeltjes toont koop ik een zelfgemaakte hanger waar ik, heel bewust, veel te veel voor betaal.  Ik zou er anders niet aan denken om 300 roepies voor een stukje gevlochte wol met belletjes te betalen maar dit meisje kan mijn geld heel goed gebruiken, dus ik gun het haar. Opnieuw dringt het tot me door hoe gelukkig ik mezelf wel mag prijzen dat ik in Belgie geboren ben en niet in een zigeunerkamp in Rajasthan...

Na de show wandelen we langs de spoorweg terug naar het kamp.  Omdat het inmiddels reeds pikkedonker is stelt Reeka voor om bij hen in het kamp te blijven slapen, want s'nachts een beetje doelloos over de Mella rondslenteren is echt geen goed plan.  Te veel dronken mannen en louche figuren daar s'nachts.  Ik slaap met Reeka in 1 bed, buiten onder de blote sterrenhemel, en net als ik even mijn ogen open doe spot ik een vallende ster.  Ik wens dat alles goed komt met Moira en haar kindje, en met de rest van de zigeunerfamilie, want deze mensen hebben echt een hart van goud.

S'morgens bij het ontwaken een vreemd tafereel...  Ik open mijn ogen en op een paar meter van mij staan een legertje toeristen met joekels van camera op ons gerricht.  Als een hongerige meute paparazzi  proberen ze 'de zigeuners ontwaken' op alle mogelijke manieren vast te leggen.  Van zodra ze mijn slaperige bleke kop onder de dekens zien uitkomen, laten ze ontsteld hun lenzen zakken... 'what happened ? are you alright ? did you really sleep here ? do you have to pay them money ? did they kidnap you ?' ... ik negeer hun stomme vragen en sip voorzichtig aan mijn kopje chai.  Wat een manier om wakker te worden.  Met een grijns op haar lippen zegt Reeka dat het elke morgen hetzelfde is, en dat je er op de duur wel aan went...

Na ons avontuur met de zigeuners, hebben we een klein probleempje met Ashok.  Ashok is Brahmaan (hoogste kaste in India ) en als hij merkt dat we met de gypsies (lagere kaste) optrekken, is hij ontzettend kwaad op ons. Wij zijn ZIJN vrienden en voor hem is het een belediging als we met mensen van een lagere klasse optrekken.  De mensen op straat zien dit en praten erover, en dat is slecht voor zijn reputatie.   Wij proberen Ashok uit te leggen dat wij zelf onze vrienden kiezen en dat voor ons alle mensen gelijk zijn.  Maar probeer dit maar eens in een rasechte Indier z'n kop te krijgen... Ik hoop dat hij het begrepen heeft, maar ik voel dat onze leefwerelden op dit vlak mijlenver uit elkaar liggen.

Het kastensysteem is bepalend voor de hele Indische samenleving, het is een strikt systeem dat mensen in 'categorieen' onderverdeeld, met een duidelijke hierarchie, en onderling willen ze niet te veel met elkaar te maken hebben.  Er zijn duidelijke grenzen wat dit betreft.  Ik vraag Ashok of hij dan zelf geen vrienden uit een andere kaste heeft, en hij antwoord met " yes, i do have one friend of the Bophi (kaste van de muziekanten), but he is a good man".. alsof dat alle andere dan slecht zijn, ofwat ??  Ik merk dat er ongelofelijk veel vooroordelen en onverdraagzaamheid heerst tussen de Indiers onderling.  Ik vind dit kastensysteem maar niks.

De Camel Fair begint naar zijn hoogtepunt toe te gaan, en elke dag wordt het drukker en drukker. S'avonds kan je genieten van een goed gevuld programma van dans en muziek en andere festiviteiten.  Straks staat er een 'Beauty contest' op het programma.  De opzet is een beetje eigenaardig... enkel westerse vrouwen mogen meedoen, en ze worden piekfijn uitgedost als Indische bruiden.  Daarna moeten ze zoals bij een miss verkiezing een beetje op het podium defileren en wat vragen beantwoorden, en de jury zal tenslotte de beste bruid als winnaar uitkiezen. Dit is niet echt mijn ding, maar Nathje en Vera (Zwitserland) schrijven zich in. :-)

Ik glip met mijn camera achter de schermen van de beauty contest, en wat ik daar zie tart echt alle verbeelding.  Een dertigtal blanke dames van kop tot teen in glitters, goud, bloemen en juwelen gestoken... gehuld in zware met goud doorstikte bruids-sari's en prachtige henna tekeningen op handen en voeten.  De bruidsjuwelen die ze dragen zijn echt goud, en zeker niet goedkoop.  De meeste meisjes hebben ze dan ook gehuurd, speciaal voor de gelegenheid.  Ik werp een blik op de kilo's goud die ze rond hun nek en armen hebben hangen, maak snel een rekensommetje, en kom tot de conclusie dat sommigen er echt veeeeel geld tegenaan gesmeten hebben.  Een beetje competitief ingesteld, misschien?  De winnares wordt uiteindelijk een Iers meisje... volgens mij was het haar bleke huid die het 'm doet, in combinatie met de opzichtige sierraden rond haar nek.  want echt mooi was ze niet, hoor.

Onze tijd in Pushkar begint op zijn einde te lopen.. we zijn hier nu ook al drie weken ondertussen !! ik hou van deze plek, en heb van elke moment genoten, maar ik voel dat het nu wel tijd wordt om verder te reizen.  Nathje daarentegen, is hier met geen stokken weg te slaan :-).   Uiteindelijk hakken we de knoop door, en boeken een bus naar Goa.  Onze reisdatum staat vast ... 8 nov is inpakken en wegwezen geblazen.  Sun, sea, beach... here we come !!