Laos - Vientiane

24 november vervalt m'n visum voor thailand... dus 23 nov pak ik m'n spullen en tracht zo snel mogelijk het land uit te geraken.  Niet zo simpel, want ik zit helemaal in het zuiden, en ik wil naar Laos, en dat ligt helemaal boven Thailand, in het noorden.  Toch slaag ik erin om het hele traject in 1 trek af te leggen, en wel als volgt : tuk tuk - ferry - bus - nachttrein - stadsbus - reisbus - tuk tuk - shuttlebus - tuk tuk.  Ik ben op 23 november in Ko phangan vertrokken om 11.00, en in Vientiane aangekomen op 24 november om 20.00 .... maw, 33 uur onderweg geweest. alstublieft.

Vientiane is de hoofdstad van Laos, en ik heb nog nooit zo een chille hoofdstad gezien.  Weinig verkeer, weinig volk op straat.  Alles gaat rustig zn gangetje.  Als je een tuk tuk wil pakken moet je de chauffeur eerst wakker maken.  Hetzelfde als je iets wil kopen in een winkel... check misschien eerst even onder de toonbank, daar ligt meestal een verkoper te slapen.  Helemaal anders dan Thailand waar men je geen seconde gerust laat. 

Naast het opdringerige gepush van de Thai merk ik ook veel minder onderlinge concurentie.  In Thailand drijven de tuk tuk drivers zwaar concurentie met elkaar en proberen ze constant onder elkaars prijzen te gaan en elkaars klanten af te snoepen, terwijl de tuk tuk drivers in Laos een min of meer vaste prijs hanteren en geduldig wachten tot de ene tuk tuk volzit voor ze de volgende beginnen te vullen .  Alles verloopt hier gewoon veel chiller.  Men maakt zich hier niet zo snel druk.  I like...

Ik kom s'avonds laat aan in Vientiane en wandel de Syri I guesthouse binnen ... op het eerste zicht zag het er niet echt veel soeps uit, maar ik was moe na zo'n lange reis en had geen zin om nog half vientiane af te lopen voor iets beters.  Maar uiteindelijk bleek dit toch een geweldige keuze te zijn, dat werd me snel duidelijk toen ik de mensen hier leerde kennen.  Siang, een supercoole Laotiaan, runt de business hier en hij is echt de chillste manager ever.  Hij hangt overdag in de zetel, en zit s'avonds buiten op het terras.  Zetel-hangen en terras-zitten zijn hier de activiteiten bij uitstek. 

Syri I guesthouse is in zekere zin uniek... enkel op de benedenverdieping worden kamers aan toeristen verhuurd, de bovenste verdieping wordt bewoond door Laotianen die hier vast wonen en werken.. je zit hier dus niet constant in die typische opgefokte toeristensfeer, maar eerder in het dagelijkse leven van de locals.  Overdag is er geen kat te zien, maar s'avonds komt de boel tot leven.  Hier wordt veel gelachen, kaart gespeeld en pintjes gedronken. 

Vanaf de eerste moment dat ik mijn kamer uitwandelde werd ik direct uitgenodigd om erbij te komen zitten.. aan de tafel een paar Laotianen met een gezonde dosis nieuwsgierigheid en een flinke portie humor.  Humor is trouwens waar het om draait bij hen.  Als je twee grapjes maakt, ben je meteen hun beste vriend.  Het klikte direct.

Wie zat er zoal aan die tafel die avond .. Om te beginnen Siang zelf, en zijn beste maat (naam vergeten) die overdag 2 verschillende zaken runt en s'nachts tuk tuk driver is (als je hier iemand vraagt wat hun beroep is, krijg je meestal een opsomming van minstens 3 verschillende dingen),  en dan nog een prostituee en een drugdealster.  Ja, een uiteenlopend gezelschap kan je wel zeggen.  Ik ben alvast begonnen met mijn vooroordelen te laten vallen en een gesprek met hen aan te knopen.

Bij drugdealers en prostituees denk ik automatisch aan een traumatische jeugd, miserie en armoede,  onwetendheid en marginaliteit.  Maar laten we beginnen met ons straatbloempje... haar naam ben ik vergeten, maar haar gezicht kan ik me nog haarscherp herinneren.  Een meisje van 40.  Strak lijfje in strakke kleren, mooie haren, mooi snoetje.  Van ver ziet ze er 20 uit.. maar haar blik verraadt haar leeftijd.  Ze staat niet op het hoekje van de straat te tippelen.  Ze zit wat met haar gelakte nageltjes op haar I-phone te tikken en wacht tot ze opgebeld wordt.  Dan is ze een half uurtje weg... en daarna komt ze gewoon verder kaarten.

Ik vroeg haar uit over haar beroep en wat ze vindt van de mannen die ze over de vloer krijgt.  Zij ziet haar werk als een job gelijk een ander.  Eentje dat goed geld opbrengt.  Het draait puur om de centen, gevoelens worden uitgeschakeld.  Ze kan haar lichaam verkopen als een kilo tomaten op de markt.  puur business.  En oude mannen vallen duidelijk beter in de smaak dan jonge.  Verklaar me dat eens. "you know what you get" was het antwoord... "money". jonge gasten gaan er meteen vandoor vanaf ze doorhebben dat er hier betaald moet worden voor sex, en dat is voor haar pure tijdverspilling.

Aan mijn andere kant zat Noi, jonge vrouw van 30, gespecialiseerd in kruiden en poedertjes.  Een handeltje waar ze goed van kan leven en engels in avondschool van kan betalen.  Ik was eerst wat wantrouwig, want tenslotte zit je hier in Azie en de straffen voor drughandel zijn hier niet mals.  Stel je voor dat ze iets in mn kamer verstoppen en de politie bellen ?  Maar na een tijdje was het ijs gebroken.  Noi is eerlijke en oprechte meid.  Ze is sympathiek en grappig. ik heb me ongeluk gelachen met haar.  Zou ze misschien toch wat te veel van haar eigen spul op hebben ? In ieder geval heeft  ze haar eigen kijk op de wereld en trekt zich niets aan van wat anderen daarvan vinden. 

Ik was van plan om maar 1 dag in Vientiane te blijven, en uiteindelijk zijn het er drie geworden.  Niet dat de stad zelf zo spannend was, maar de openheid van de mensen en hun oprechte intresse hebben me doen blijven.  En blijkt dat er hier wel meer mensen blijven plakken... ik kwam nog een belg en een fransman tegen die hier beiden al langere tijd verblijven.  Joe doctoreert en schrijft een thesis over eetbare insecten, waarvoor hij Laos als studiegebied gekozen heeft.  Hij trekt regelmatig de kleine dorpjes in om alles over zijn insecten te weten te komen.  En Tutu werkt op een eco-farm op 40 km van Vientiane, waar hij helpt met het onderhoud en het werk op de farm.

Morgen reis ik naar Vang Vieng.