Kampot, 26 feb - 6 maart

Kampot kan ik in een woord samenvatten : "schitterend".  Het begon al op weg naar ginder... eens goed en wel geinstalleerd in de bus hoor ik ineens een koppel naast mij in't plat antwaarps klappen. Bert en Jessy wonen in't stad, vlakbij mij.   Hij zit een paar maanden in Thailand voor zijn divemaster te halen, en zij heeft twee weken verlof en komt haar schatje bezoeken in Azie.  En gezien dat antwerpen toch ook maar een dorp is, duurde het niet lang om erachter te komen dat we wel een paar gemeenschappelijke vrienden hebben... Goedele, Lorre, Steven en Saar.  De wereld is toch klein.

Kampot is een klein boerengat in het zuiden van Cambodia, waar niemand haast heeft, en dat nog niet platgelopen is door toeristen.   Een rustig dorpje met stoffige aardewegen, en een uiteenlopende verscheidenheid aan gebouwen. Je vind er echt alles door elkaar : kleine bamboe hutjes, houten paalwoningen, oude (meestal vervallen) koloniale huizen, leegstaande gebouwen en werven, en hier en daar een spiksplinter nieuwe villa die daar eigenlijk totaal niet past.  De straten zijn rustig, en het verkeer luw.   Met de fiets geraak je hier overal.

In het dorp zelf heb je een supermarkt en een paar kleinere shops, twee banken, enkele hotels, en een aantal budget guesthouses en bars/restaurants.  De mensen zijn hier super chill en vriendelijk.  Als je eenmaal een tuktuk of motorbike ride afslaat, dan laten ze je gewoon gerust en zagen ze er niet langer achter.  Ze zijn hier helemaal niet opdringerig.  wat een opluchting.

Kampot ligt aan de monding van een brede rivier, en daar zijn de meeste restaurants en bars gevestigd.  S'avonds is het hier supergezellig, met sfeerverlichting en live music.  En ook overdag kan je hier genieten van een drankje, en de vissers gadeslaan.  En uitgerekend in dit slaperige dorpje wordt vannacht een dikke vette rave georganiseerd.   Ik had het een week op voorhand toevallig op internet gelezen, en was wel benieuwd naar dit veelbelovende feest.

Een aantrekkelijke flyer en een indrukwekkende line up met dj's uit alle hoeken van de wereld.  De locatie werd geheim gehouden, en vanaf de meeting point werden we met busjes naar een afgelegen plek op het platteland, ergens midden in de velden gebracht. Wat een avontuur.  We zaten echt in the middle of nowhere.  Daar had men een paar tenten opgetrokken, een toren van woofers gebouwd, een geimproviseerde dansvloer, en prachtige fluo decoratie zoals dat hoort op een deftig psy trance-feestje.  Op het eerste zicht zag het er alvast goed uit.

In het begin van de avond stonden er een 100-tal Cambodianen met nieuwsgierige blikken rondom de dansvloer verzameld om er een handjevol vroeg aanwezige feestvogels gade te slaan.  Je kan je wel inbeelden dat de gemiddelde cambodiaanse boer die zich veelal met ossenkarren en rijst bezighoudt, wel raar opkijkt als hij ineens een bende dopekiekens op zijn veld ziet staan springen.  En ook de muziek is ietsje anders dan het djingel djangel dat ze in de tempel spelen.

Ik vind Bert, Jessy en Eline op de dansvloer, en het feest kan beginnen.  en het werd zonder twijfel het beste feestje van mijn hele reis.  De sfeer was echt geweldig.  Mensen van overal ter wereld kwamen hier samen om van de goede vibes te genieten.  En de muziek was beestig.  DJ Antaro, een oude grijsaard en pioneer in Psy trance heeft de pannen van het dak gespeeld, en in de late uurtjes was het een DJ uit Rusland die de speakers geselde met zware beats, dark & dirty... that's the way we like it !! De Cambodianen stonden erbij en keken ernaar.   En als afsluiter, een magische zonsopgang met zalige muziek, en zalige mensen, op een prachtige locatie.   Dit was echt een onvergetelijke nacht.

De volgende dag hebben we absoluut niks gedaan.  Dat was ook wel te verwachten na zo'n zware nacht.  Met Bert en Jessy ben ik naar "Utopia" gegaan, en dat is, zoals de naam al doet vermoeden, een klein stukje paradijs op aarde.  Utopia is een guesthouse op palen aan de kant van de rivier, helemaal uit bamboe gemaakt... met zetels, hangmatten en Jimmy Hendrickx muziek.  Je kan hier in een schone rivier zwemmen.  Geen afval, geen benzineresten, geen stinkend bruin water met schuim op.  Dit is een diepe donkergroene stroom, gewoon puur natuur, met vissen en vogels in een prachtig landschap met weelderige plantengroei.  Heerlijk....

Wat later die week ben ik een dagje met Eline meegegaan naar "de kindjes".  Eline zit ondertussen al een maand in Kampot en geeft engelse les aan de kindjes van het dorp.  Babette, een vlaamse uit Oostende, heeft de vereniging Cambobabs opgericht, die probeert  om de armsten een stapje vooruit te helpen.  Ze geven gratis onderwijs aan de kinderen van het dorp, onderhouden een groententuin, bouwen huisjes, bruggen, watervoorziening, enz.   Babette zelf is een super vrouw,  tegen de 60 maar ziet er tien jaar jonger uit,  energiek, vrolijk en spontaan.  Ze steekt hart en ziel in haar werk, en doet alles op eigen houtje, zonder subsidies, maar met de hulp van sponsers en vrijwilligers. Chapeau !

De kindjes van juffrouw Eline zijn tussen 6 en 12, en het zijn stuk voor stuk schatjes.  Ze komen dan wel uit arme gezinnen, maar ongelukkig zijn ze zeker niet.  Ze zien er gezond en blij uit, en ze zijn heel gemotiveerd om te leren.  Ze hebben elk hun eigen schriftje, en het is hartsverwarmend om te zien hoe ze met volle overgave nieuwe engelse woordjes proberen te leren.  Als we in het schooltje aankomen, vliegen ze ons rond de hals, en als we doorgaan krijgen we een uitgebreid "bye bye" te horen.  Vlak bij het schooltje zijn enkele mannen bezig met de aanleg van een bruggetje.  En gezien alles met de hand moet gebeuren, betekent dat zwaar werk.

Kampot ligt aan de voet van de Bokor berg.  En op deze berg staat naar't schijnt een spookstad.  Bon, nu heb ik al veel dingen gezien in Azie... maar een spookstad toch nog niet.  Met hooggespande verwachtigen boek ik een tour naar Bokor Hill Station, maar eigenlijk viel het een beetje tegen.  Het befaamde super deluxe hotel met casino dat in de jaren 40 door de Fransen gebouwd was, ziet er nu inderdaad als een spookhuis uit met zijn half ingestorte en zwartgeblakerde muren... maar veel was er eigenlijk niet aan.  Misschien dat dit spookdorp wel beter tot zijn recht gekomen was als het er niet zo vol toeristen liep en er geen lelijke oranje nieuwe gebouwen neergeplant waren.

De rest van de dagen breng ik door met schaken en haken :-)  .... kwestie van mijn batterijen goed op te laden tegen zaterdag, want dan wordt er in het naburige Kep een beach festival georganiseerd.  Kep is zo mogelijk nog kleiner dan Kampot, dus het is een hele opgave om daar zo'n evenement op poten te zetten.   Maar het was geslaagd! e Een stukje strand en een stukje straat afgezet voor een paar honderd festival gangers in alle geuren,  kleuren,  leeftijden en formaten.  Er was animatie voor de kids, kraampjes voor de shop-lustigen en food voor de hongerigen.

En het muzikale oor kwam ook niets te kort, want er stond van alles wat op het programma :  traditionele Cambodiaanse dans door kinderen uit het weeshuis, een charpei speler die met zijn blinde vader die ooit nog in S21 heeft gezeten samen een optreden gaf, een Khmer metal band,  en verschillende dj's.  Het had een beetje weg van een mini ""Pole Pole Beach", maar dan op z'n Cambodiaans.

Alleen de after-party, waar we allemaal zo naar uitgekeken hadden, sloeg een beetje tegen.  Die was gewoon slecht georganiseerd en ze waren duidelijk niet voorzien op een grote massa volk... te weinig personeel achter de bar, geen wisselgeld meer, geen glazen meer, de versterker oververhit met als gevolg geen muziek meer.  We waren dus vroeger thuis dan gedacht.

Een week ben ik hier gebleven, in Kampot.  En dat is langer dan ik had gedacht (dju toch, weeral blijven plakken).  Het wordt dus tijd om door te reizen, want ik begin mij er pijnlijk van bewust te worden dat de tijd tikt..... mijn laatste week in Azie is nu aangebroken !  Binnen een week ga ik naar huis :-s