Lombok, 12/09/10 - 17/09/10 (part 2)

14/09/10

wat staat er vandaag op het programma... surftrip naar Gerupuk !

Gerupuk is een klein vissersdorpje in een baai niet ver van Kuta.  We rijden er met de brommer heen, en gezien het feit dat er daar nergens geen straatnamen vermeld staan vinden we het toch nog vrij snel.  In Gerupuk moeten we een boot op die ons in zee dropt want deze surfspot is een reefbreak... dwz geen zand maar koraalriffen onder het water!  Dus hier kunnen we niet gewoon van het strand het water inwandelen en beginnen surfen want dan zitten we recht op dat koraal... vrij pijnlijk om daar op te vallen.   Voor mij dus wel een klein streske want zo in open zee gaan surfen, in diep water waar je niet kan staan, is voor mij nog compleet nieuw en ik had toen ook nog maar 2 surflessen gehad.  Ni simpel dus.

We komen daar aan, en zijn gezegend met prachtige golven.. echte dikke vette power-golven die geleidelijk aan opbouwen en mooi breken.  Niet zoals het chaotische woeste-water-geweld in Bali waar de golven langs alle kanten dichtslaan.  Zelfs een beginner als ik kan zien dat dit er heel goed uitziet en dat we hier van moeten profiteren want dit is niet elke dag gegeven.  Ik waag het er dan maar op en uiteindelijk viel het nog heel goed mee :-) .  Ik slaag er in om 3 echt goede golven te pakken en uit te rijden, waar ik euforisch over ben, en de rest was veel proberen maar weinig klaarspelen.  Wel een nadeel : er lag veel volk in het water... dus oppassen om niemand omver te surfen.  Ben rakelings tussen 2 drenkelingen doorgesurft,  goeie move van mij.  Maar iets later was het koekenbak, een of andere lekkere kerel lag recht in mijn pad en ben er vollenbak opgeknald.  al sjanse dat hij niks had en er nog mee kon lachen ook.

Maar het vele peddelen eist z'n tol... mijn schouder kan het niet meer aan.  Bij een beachbreak kan ik indien nodig nog door de branding wandelen om mijn schouder te sparen, maar hier in Gerupuk is het peddelen of verzuipen.  Na de laatste golf had ik zo goed als geen kracht meer in mijn schouder en heb er keilang over gedaan om terug tot aan de boot te geraken.  Eenmaal terug aan land, was het lunchtime en ik kon gewoon mijn arm ni meer opheffen om te eten.  Heb mijn maaltijd dus met links moeten binnenspelen.  Dat wordt weer een paar dagen rust.  Voor mij dus gedaan met surfen tot we terug in Bali zijn.

S'avonds zijn we uitgenodigd bij een lokale familie.  Kim had gisteren kennisgemaakt met Pyano, een lieve moeder van 3 kindjes, die een shopke met sarongs en kleding heeft aan het strand. Pyano heeft last van asma maar geen geld voor een puffer, en Kim had haar reserve-puffer aan haar gegeven.  Daarop hebben Pyano en haar man ons uitgenodigd om te komen eten.  Wij dus in dat kleine hutje, op matjes op de grond, real 'sasak'-style food, met de handen gegeten.  Fantastische ervaring.  De buren zaten er ook bij, en interessant om te horen wat er in die mensen hun leven omgaat.  Pyano heeft een lening bij de bank gedaan van 5 000 000 rupiah (416 euro) om in haar shop te investeren.  Daarvoor moet ze 300 000 rupiah per maand afbetalen (25 euro), dat is mijn dagelijks backpackersbudget... iets om over na te denken.  We nemen een hele boel foto's en de kinderen zijn dol op ons.  Morgen zijn we opnieuw uitgenodigd. Wij aanvaarden dit met plezier.

15/09/10

Had ik al gezegd dat er in Kuta Lombok geen bankcontact is ? ... inderdaad, geld afhalen doe je in het eerstvolgende stadje Praya en daar moet je 45 min voor rijden.  Wij zaten zonder cash en hadden dus geen andere keuze.  Gezien mijn overbelaste schouder en pijnlijk verbrand lichaam mischien ook wel geen slechte keuze om eens een dagje zee en strand te skippen.  In Praya krijgt Kim het idee om een speelgoedwinkel binnen te springen en cadeautjes voor de klein mannen van Pyano mee te nemen.  S'avonds was het precies Kerstmis... een teddybeer voor Wulan, een helicopter voor Dodi en een pennezak met kleurtjes en dagboek voor Pia.  Ze waren er echt superblij mee.  En wij al even blij om dit te kunnen geven.  We hebben ieder nog een sarong gekocht van Pyano, dan heeft ze al ongeveer de helft van haar maandelijkse afbetaling bijeen.  En wij kregen van haar ieder een mooie ketting cadeau.  ben er super blij mee.

De laatste avond ging ook gepaard met een laatste feestje en dat was weer een goeike... zoals gewoonlijk weer in de 'offshore-bar', want een andere bar is er niet voor feestjes te geven.  Het live-bandje van de vorige keer was weer van de partij en jamde er weer op los. Die avond kennis gemaakt met een zwitser, Jan, die op 8-jarige leeftijd met zn moeder naar Lombok is verhuisd.  Die jongen is dus grootgebracht op het strand en runt nu samen met mama een bungalow-parkje en geeft surfles.  nice life ! Interessant om te zien hoe hij als westerling zo geintegreerd is, en langs de ene kant denkt en handelt zoals de locals, maar langs de andere kant wel zichzelf blijft. Een mooie mix van twee culturen.

16/09/10

De volgende dag zouden we normaal vertrekken, maar het late opstaan en nog geen zin om van dit prachtige paradijs afscheid te nemen drijven ons ertoe om nog 1 extra dagje te blijven.  We pakken onze brommers en maken een roadtripke langs de kustlijn.  Prachtige taferelen !! de weg (diezelfde erbarmelijke weg als eerder vermeld) kronkelt tussen de bergen vlak langs de kustlijn, en brengt ons van de ene betoverend mooie baai naar de andere , dwars door kleine dorpjes en gehuchten met bamboe hutjes en kleine huisjes. Als we ergens stoppen komen de kinderen nieuwsgierig op ons afgelopen.  Ook als je voorbij komt gereden springen ze vaak recht en steken hun hand uit voor een 'high five'.    Ook veel rijstvelden en tabakplantages gepasseerd, en hier en daar een indonesisch kerkhof.  We zien ook een plek waar veel volk op een bergkam bijeenstaat, met een paar hutjes en al, ziet er een beetje als een klein festivalleke uit, maar dit blijkt een plek te zijn waar mensen naar goud komen zoeken!   Een van de baaien die we aandoen is Mawi, dit is een surfspot voor gevorderden... en wauw, wat een golven ! een paar stoere surfers sjeezen over het water.  damn, moet zalig zijn om dat te kunnen. Betoverd door de kracht en pracht van de zee, de verlatenheid van dit mooi stukje strand, en de indrukwekkende surf-actie in het water blijven we hier een tijdje zitten.  Ik zou hier eeuwig kunnen blijven.

but reality calls... we moeten verder ... morgen zijn we er mee weg, terug naar Bali.