Laos - Luang Prabang

Luang Prabang, Unesco werelderfgoed.  Tijd voor weer een beetje cultuur.  Het is een kleine stad, maar er is veel te zien.  Veel tempels, en prachtige koloniale gebouwen.  Alles voelt heel frans aan.  Je kan er lekkere franse baguettes kopen op elke straathoek.  En ook hier heerst weer die typische superchille sfeer en laidback attitude zoals we dat in Laos gewoon zijn.   Alles verloopt hier op het gemakske, op het ritme van de Mekong. 

Ik heb de eerste dag een fiets gehuurd en ben de stad doorgefietst.  Ik ben op zoek gegaan naar Peter van de Velde, een vriend van mijn vader die hier een paar jaar geleden een guesthouse geopend heeft.  Niet zo simpel want de straten hier hebben dikwijls geen naam en ik ben eindeloos in cirkels gefietst vooraleer ik eindelijk vond wat ik zocht.  Manichan guesthouse, een pareltje.  Een prachtig frans huis met hoge plafonds en veel teak hout.  Supermooie kamers en heerlijke wijn (merci, Peter).  

Via Peter leer ik nog twee belgen kennen, een homo-koppeltje, die een Belgisch restaurant in Luang Prabang geopend hebben.. op het menu stoofvlees met frieten en stoemp met worst... amai, smullen !!! .. en daarbij nog nen Duvel (de prijs sloeg me wel even achterover : bijna het dubbele van wat ik voor mijn overnachting betaal!) maar het heeft gesmaakt.  Ik heb mijn hemelse op-en-top belgische maaltijd genuttigd in het gezelschap van een tof koppel uit Leuven, die ook al drie maanden aan het rondreizen waren en snakten naar degelijke belgische frieten met mayonaise. leuke avond.

Niet enkel in Luang Prabang zelf, maar ook in de wijde omgeving ervan is heel wat te zien.  Zo heb ik met Alissa en Adam, 2 engelsen die ik in Vang Vieng heb leren kennen, een tripje naar de waterval van Kouangxi gemaakt.   Een tochtje van 32 km in een open pick up truck door de kronkelende landweggetjes ... zalig ! we lagen op onze rug in de laadbak naar de wolken te staren onder een zalig zonnetje. De typische droge humor van de engelsen en het tijdloze zalige vakantie gevoel.. ik heb er echt van genoten.  Zo'n momenten gaan me eeuwig bijblijven.  De waterval was prachtig.  Helderblauw water dat in terrasjes naar beneden loopt.  Dat vraagt uiteraard om een frisse duik.   

Ik heb ook een tochtje op de Mekong gemaakt met een longtail boat en een bezoekje gebracht aan de buddha-cave en ...Whiskey village.  Ja, echt weer iets voor mij.  In Whiskey village wordt Lao Lao Whiskey gebrouwd.   Ik heb een uitgebreide uitleg gekregen hoe dat juist in z'n werk gaat.  En zodra ik ergens 5 kruiken gefregmenteerde rijst vind kan ik aan de slag.  In een fles Lao Lao zit meestal een of ander dood reptiel, een slang of een scorpioen ofzo.  voor wat extra flavour.  Straf spul... believe me.

In de Budha cave wordt er helaas geen whiskey gestookt, maar je vindt er wel een paar honderd buddha beelden van heel klein tot heel groot.  Heel mooi, maar het is hier echt wel overdreven toeristisch.  Overal toeristen met cameras die elkaar verdringen om nog maar eens een foto van de zoveelste buddha te kunnen pakken. Hier en daar probeert een gelovige te bidden.  Het stelde mij eigenlijk een beetje teleur, de buddha cave.

Terug in Luang Prabang ben ik de Phousi berg opgeklommen... een paar honderd trappen die naar een tempel leiden, waar je nog meer buddha beelden vindt (alsof ik er nog niet genoeg heb gezien).  Je hebt hier wel een prachtig uitzicht over de stad en de Mekong die erlangs kronkelt.  Hier heb ik van een prachtige zonsondergang genoten, en ik heb van een budhistisch meisje geleerd hoe je de buddha groet, en ik heb een (redelijk zwaar) buddha beeld drie keer boven m'n hoofd getilt, ... voor good luck.  Hopen dat het helpt. 

S'avonds heb ik iets geweldig ontdekt in Luang Prabang... ik noem het 'Foodstreet' !  Dit is een piepklein smal steegje vlak bij de markt, waar het ene na het andere eetkraampje staat, en overal staan lange tafels met banken waar iedereen gewoon aanschuift.  Zalig lekker en goedkoop eten, en een supergezellige boel.  En hier aan een tafel in Foodstreet leer ik een opmerkelijk gezelschap kennen... de "fruitshakes & cigarettes"-crew. 

Zes reizigers uit zes verschillende landen die allemaal alleen reisden en elkaar hier kort geleden hebben leren kennen.  Tim uit Duitsland, David uit USA, Gal uit Israel, Joris uit Frankrijk, Rasmus uit Zweden, en Mariona uit Spanje.   Naar aanleiding van het Film Festival dat deze week in Luang Prabang plaatsvindt zijn ze op het idee gekomen om zelf een kortfilm te maken over Luang Prabang.  Alles draait rond het centrale marktplein waar ze het dagelijkse leven gadeslaan en op een originele manier in beeld trachten te brengen. 

Het resultaat belooft goed te worden... deze mensen hebben alle zes een uniek karakter en een uitgesproken artistiek kantje, en ze hebben echt met hart en ziel aan de film gewerkt.   Ik werd direct mee in de crew opgenomen, en heb een super leuke tijd met hen gehad.  Ik heb me in de afgelopen 3 maanden nergens zo goed thuis gevoeld als in deze groep.  Maar er werd meer gedaan dan enkel geflimd en gemonteerd.  Elke avond, na ons vaste bezoekje aan Foodstreet, gingen we 'nightmarket-racen'.

De bedoeling van een market race is om zo snel mogelijk van de ene kant van de markt naar de andere te geraken, zonder te lopen (nordic walking dus), en onderweg iets te kopen voor een belachelijk laag bedrag van 2000 KIP (20 eurocent) of minder.  De winnaar is degene die het eerst aan het eind van de markt geraakt, met cadeautje.  Achteraf worden de cadeautjes onder elkaar uitgewisseld.  Ik heb van Rasmus een poppetje en een patch gekregen, en van David een paar eetstokjes.  En zelf heb ik de allerbeste deal ooit gedaan.. ik heb een oud 1 KIP-briefje gekocht voor 1000 KIP. De marktkramer begreep er niks van, maar was wel blij met de opbrengst uiteraard.

Ik had het erg naar m'n zin in Luang Prabang, maar mijn vliegtuigticket naar Vietnam was reeds geboekt.. dus uiteindelijk kon ik niet anders dan vertrekken.  Met pijn in het hart.  Ik had graag nog een paar dagen langer gebleven om het einde van de film te zien, want hij was nog niet af toen ik doorging.  En ik vond het echt super spijtig om deze fijne mensen hier achter te moeten laten.  ... but when you got to go, you got to go, right ?