Hue & DMZ, 19-20 dec

In Hanoi heb ik een "open tour"-ticket gekocht, dat is een busticket waarmee je van het Noorden (Hanoi) naar het Zuiden (Saigon) kan reizen en onderweg in verschillende steden af en terug op de bus kan springen.  De eerste stop is Hue, een cultuurstad die ietsje voorbij de grens tussen noord en zuid vietnam ligt.

We vinden een goedkope kamer, 3 dollar per persoon, in een guesthouse dat door 3 vietnamese vrouwen gerund worden.  Eline herrinnert zich dat ze 4 jaar geleden in hetzelfde guesthouse geslapen heeft.  We huren twee fietsen en rijden naar het centrum.  Daar vind je onder meer de Verboden Stad, waar de keizerlijke dynastie gewoond heeft.

De Verboden Stad is de oude keizerlijke hoofdstad van Vietnam, en het keizerlijke paleis in de stad is een replica van de Verboden Stad in Peking.   Aan de poort aangekomen ziet het er best indrukwekkend uit,  en de toegansprijs is al even indrukwekkend.  Dus met hoge verwachtigen lopen we de Verboden Stad binnen.  Ik zie een groot uitgestrekt terrein, ter grote van 4 voetbalvelden,  met her en der oude vietnamese tempels en pagodes.

Het oogt nogal verlaten, met uitzondering van een groepje werkmannen dat opknapwerken aan de tempels uitvoert, is hier bijna geen kat te zien.  En die werken zijn broodnodig, want veel gebouwen zien er nogal belabberd uit en staan in de steigers.  Het gras op het terrein is verwoekerd en kniehoog.  Het wekt een beetje de indruk dat deze site nog maar net ontdekt is, en nu opgeknapt wordt voor later een grote stroom toeristen te kunnen ontvangen.  Nogthans zou dit hier al jarenlang de grote trekpleister van Hue moeten zijn, maar zo ziet het er dus niet echt uit. vreemd.

We slenteren een half uur lang rond van het ene oude gebouw naar het andere, en plotseling merken we dan toch een teken van leven in dit verlaten oord : ietsje verderop ligt een tennisveld (?!), zomaar in het midden van de Verboden Stad.  We staan een beetje ongelovig te kijken naar de match die daar gespeeld wordt.  Waarom staat er hier in godsnaam een tennisveld in het midden van een historische site ?  Wij hebben toch ook geen basketbal ring op de binnenplaats van het Rubenshuis hangen ? gekke vietnamezen.

Niet veel later zijn we uitgekeken op de Verboden Stad, en fietsen we naar het centrum.  Ik vind een leuke jeans voor 4 euro .  S'avonds trekken we de backpackers street in, en drinken een paar coctails tijdens de happy hour in de 'Central Backpackers Hue'.  Deze hostel is een zusterbedrijf van "Central Backpackers Hanoi" waar we de afgelopen week doorgebracht hebben, en dus lopen we een paar bekenden tegen het lijf.  En we treffen ook nog een paar Hollanders tegen bij ons op de bus zaten.  It's a small world in Asia.

De "leg-opener' is hier het drankje bij uitstek... een super lekkere, frisse coctail met verse passievruchtpitjes... hmmm.  Delicious but deadly.  Uit angst voor O-benen schakel ik terug over op bier (de happy hour was trouwens toch voorbij). En nadat het laatste pintje geledigd is, trekken we met ons gezelschap verder de straat op.  We belanden in een typische vietnamese kroeg.. dwz: slechte muziek, trage bediening aan de bar, en gortige wc's.

Tegen 2.00 houd ik het voor bekeken en wandel naar huis.  Daar aangekomen merk ik dat de poort op slot is... oeps.  Een mooi ijzeren sierhek met krulletjes en bogen houd mij gescheiden van mijn bed.  Er zit niets anders op dan erover te klimmen.  Na een avontuurlijke klim sta ik aan de goede kant van het hek en kan lekker m'n nest in duiken.  We hebben morgen trouwens een bezoekje aan de DMZ op het programma staan, en daarvoor wil ik fris uitgeslapen zijn.

Niet ver van Hue ligt de Demilitarised Zone (DMZ), het grensgebied tussen noord en zuid waar zwaar slag geleverd is tijdens de oorlog.  "Tour of Duty" in real life.  Het landschap is een kale open plek waar bommen elke vorm van bebouwing weggevaagd hebben, en Agent Orange alle bebossing verwoest heeft.  Jarenlang hebben tanks, troepen, en loopgraven hier het uitzicht bepaald.   In het stadje Moc Vinh ligt een ingewikkeld tunnelcomplex onder de grond waar dorpelingen tijdens de oorlog geschuild hebben.

Eline en ik wouden dit absoluut bezichtigen... maar we zijn een beetje 'tour-moe' en hadden geen zin om weer om 06.00 uit de veren te springen om dan de hele dag achter een slecht engels sprekende gids aan te hollen, netjes volgen en braaf bij de groep blijven, 5 min. voor iets te bezichtigen, 5 min voor een foto te nemen, 10 min voor een veel te dure lunch,  en dan terug de bus op voor het volgende wereldwonder te gaan bezichtigen... nee bedankt.

We hebben een scooter gehuurd en onze eigen tour georganiseerd.  We dachten een uurtje heen en een uurtje terug te rijden... maar het was toch iets verder dan we gedacht hadden ... 180 km enkele rit = 2,5 uur rijden ! Een hele opdracht dus, vooral het laaste uurt van de terugrit, toen het al donker begon te worden, was zwaar.   Maar we hebben er geen moment spijt van gehad.  Verlost van het juk van een gids, en vrij om te gaan en staan waar we willen.  En ook nog eens de helft goedkoper ook.

Onderweg zijn we gestopt in Bac Ha, een klein dorpje ergens halverwege.  Hier vonden we een nog echte authentieke markt, waar geen enkele toerist te bespeuren was.  En de prijzen waren al even authentiek... voor een noedelsoep hebben we 10.000 dong betaald en voor een thee 1.000 dong.  Een glimlach kregen we er gratis bij.  Ter vergelijking : in Hanoi kost dit respectievelijk 20.000 en 7.000 dong.  Zonder glimlach.  Groot verschil, als je het mij vraagt.

Naarmate we dichter bij Moc Vinh komen verandert landschap.  Drukke wegen worden kalmer, en volgebouwde straten maken plaats voor akkers en weides.  We verlaten de hoofdweg en rijden recht op de kust af.  We volgen de pijlen (gelukkig want we hebben geen kaart), en een prachtig verlaten bosweggetje brengt ons tot bij de ingang van het tunnelcomplex.  Onderweg een paar grazende koeien, hier en daar een slapende vietnamees aan de kant van de weg en wat spelende kinderen.

Zo'n mooie relaxte omgeving.. ik kan me haast niet inbeelden dat hier 50 jaar geleden de hel losgebarsten is.  Bommenwerpers, mortiervuur, machinegeweren... de DMZ heeft een bloederig verleden.  We wandelen de Moc Vinh tunnels in, deze keer met gids want we willen niet verdwalen onder de grond.  Hij legt ons uit ons hoe waterputten dienden om de luchschachten van de tunnels te camoufleren, en toont ons de diepe kraters waar de bommen zijn neergekomen.

De omvang van zo'n krater is indrukwekkend.   Een meter of 5 doornsee en 1,5 meter diep, net een klein zwembad.  Bomen, huizen, en alles wat daar stond in een klap weggevaagd.... daar kom je niet levend uit.   Een eindje verder staat een collectie bommen van B52 gevechtsvliegtuigen en ander gevaarlijk speelgoed.  Tijdens de ergste dagen werden er 10 uur durende raids uitgevoerd met verscheidene B52's die elk ongeveer een 300 tal bommen dropten.... dan snap je wel waarom de dorpelingen het bloed van onder hun nagels gegraven hebben om hun heil in de tunnels te zoeken.  Een leven boven de grond was gewoon niet meer mogelijk.

De tunnels zelf zijn redelijk uitgebreid... een vijftal ingangen geven toegang tot een complex dat drie verdiepen diep gegraven is.  De gangen zijn kil, donker en vochtig.  tusen 1.50 - 1.70 cm hoog (ik ben zelf 1.63 en kon niet overal rechtstaan).  Langs weerskanten zie je uithollingen, nissen en spleten .. dit zijn kamers.  We zagen een gat van ongeveer 2m diep, 1,5m hoog en 1m breed.. dit was de "family room", zei de gids.  Daar heeft een ganse familie gewoond.

Verder was er ook een iets grotere ruimte waar vergaderingen gehouden werden, er was een waterput, en zelfs een verloskamer.  In de 6 jaren dat de tunnels in gebruik waren, zijn hier 70 babies geboren... kinderen die geen daglicht gezien hebben tijdens hun eerste levensjaren.  En hoe zwaar moet het niet zijn geweest voor een vrouw om zwanger te zijn en een kind te baren in zulke omstandigheden...

360 mensen hebben in de tunnels gewoond, met kippen, varkens en de rest van de boerderij.  Riolering was er in de vorm van een 10 cm diep grachtje aan de zijkant van het pad. Probeer even in te beelden wat voor een stank, chaos en ontbering het hier moet geheerst hebben, terwijl buiten de bommen en de kogels door de lucht vlogen.

Buiten de tunnels vind je een klein museum met foto's, werktuigen, documenten en andere restanten van de oorlog.  Vooral de foto's spreken boekdelen... foto's van de babies in de nursery, van kleine kinderen met machinegeweren in hun armen geklemd, van radeloze mensen gekleed in lompen.  Ik kreeg er een krop van in mijn keel en een misselijk gevoel van in mijn maag.  Tijdens de lange terugrit probeert mijn geest de zware beelden en emoties een plek te geven.

Doodmoe en hongerig van onze grote uitstap komen we terug aan in Hue.  We eten in het toepasselijke "DMZ Cafe", en daar beleef ik het tweede culinaire hoogtepunt van mijn Azie-reis (het eerste was de lekkere frisse Duvel in Luang Prabang).  De laatste maanden heb ik niet zo veel chocolade gegeten omdat de aziatische versie meestal niet echt zo authentiek smaakt, maar deze keer besluit ik om als dessert eens een chocolade mousse te bestellen.

En haleluja, wat een voltreffer ! deze 3 dollar chocomousse hadden ze even goed voor 50 euro bij "Comme chez soi" kunnen serveren.  Het was alsof engeltjes mijn gehemelte met een gouden veertje streelden.  En nee, er zat geen LSD in.

Na 2 dagen Hue nemen we ons open-tour ticket terug in de hand en boeken het volgende traject : op naar Hoian, het stadje van de tailor made clothing and shoes....