hoi an, 21 - 23 dec

21 december 2010.  normaal gezien was ik, volgens het oorspronkelijke reisplan, vandaag naar huis gevlogen.  euhm, sorry... not going to happen :-)   ik zit nog maar halverwege vietnam en heb hier nog veel te veel te zien en te beleven.  Dus heb ik mijn vlucht omgeboekt en met een mega-smile lig ik aan het zwembad van het Sunflower Hotel in Hoi An. Life is good....

onze nieuwe bestemming, Hoi An, is een klein gezellig dorpje aan de kust.  overal vissersbootjes,  kleine houten huisjes in originele vietnamese bouwstijl en een levendige markt met verse vis en verse groenten.  De straten zijn versierd met lichtjes en lampionnetje, en zodra de avond valt is het hier een kleurrijk schouwspel.  echt heel charmant. 

De winkeltjes in Hoi an zijn een aaneenschakeling van "tailormade clothes" and "tailor made shoes" shops.  iedereen laat hier jurken, maatpakken en schoenen op maat maken.  Ik besluit om eens niet mee te doen aan de koopgekte (vreemd want ik ben normaal gezien de eerste om mijn budget op te soeperen aan kleren), maar  ik heb al genoeg kleren in thailand gekocht, en alles wat ik koop moet ik ook meesleuren en daar heb ik geen zin in.   Eline staat er van versteld, en ikzelf eigenlijk ook, dat ik winkel na winkel binnenstap zonder iets te kopen...

bij onze aankomst in hoian hadden we wel een incidentje voor in het greenfield hotel (vuile afzetters!).  we hadden een dag van tevoren gebeld om te vragen of ze nog plaats hadden op de dorm, maar we kregen te horen dat je de dorm niet op voorhand kan boeken.  je moet ter plekke informeren of er nog plaats is.  een tweepersoons kamer konden we wel reserveren, maar we zeiden dat we wel eerst zouden komen kijken, en dan beslissen of we de kamer of de dorm zouden pakken.

toen we van de bus stapten, stond er al een taxi van het hotel klaar voor ons, en met nog twee reizigers die op zoek waren naar een kamer stappen we in.  Eens in het hotel krijgen we een lekker sapje en een koekje aangeboden en na wat getreuzel krijgen we eindelijk de kamers te zien... help, wat is dit ?? vochtige muren met grote zwarte schimmelplekken ! en een graflucht die op je adem slaat.  nee bedankt, geef ons maar wat anders.  de dorm is niet veel beter en na drie zulke stinkkamers gezien te hebben besluiten we om een ander hotel te gaan zoeken. 

Maar daar stond de uitbaatster van het hotel met het paspoort van Eline in haar hand te zwaaien .. en ze was niet van plan het terug te geven voordat we 50% van de kamer betaald hadden, want we hadden zogezegd een kamer gereserveerd.  Eventjes ter verduidelijking, we hadden helemaal niets gereserveerd, we hadden gezegd dat we ter plekke wel gingen zien wat we zouden doen, maar zij zag daar wel een uitstekende kans in om ons geld af te troggelen. 

Het kwam tot een verhitte discussie, waarbij wij lijnrecht tegenover het voltallige receptie personeel stonden en het had niet veel gescheeld of we hadden het paspoort niet meer terug gezien.  uiteindelijk zijn we de lobby uitgewandeld ZONDER te betalen voor de kamer, en MET paspoort.  En we hebben iedereen op straat ten zeerste afgeraden om hier binnen te stappen.  een korte zoektocht later belandden we in het sunflower hotel, waar we voor 8 dollar een super nette kamer aangeboden krijgen, inclusief een frisse duik in het zwembad.

In hoian loop ik weer een bekende tegen het lijf.. Kirsten uit luang prabang.  Via facebook kwam ik erachter dat ze ook net in hoian aangekomen is en s'avonds spreken we af voor dinner. En onverwacht duiken er nog twee bekenden op, myrte en tim, twee Nederlanders die we op de bus hebben leren kennen.  

Net als kirsten overnachten ze in hetzelfde hotel en hebben ze elkaar daar leren kennen.  de verrassing was groot voor ons toen niet enkel kirsten, maar ook Myrte en tim, en nog een belgisch meisje op ons stonden te wachten voor het etentje. 

Wij dus met z'n zessen aan tafel... en dit was voor de eerste keer in lange tijd dat we eens allemaal gewoon onze eigen taal konden spreken met iedereen aan de tafel.   Het werd een leuke ontspannen avond.  we hebben ons super vermaakt en goed gelachen met de kleine en grote verschillen tussen het vlaams en het hollands.

de volgende dag zijn we de tempel ruines van My Son gaan bezoeken....alweer met zo'n stomme gids.  ik heb nu plechtig gezworen dat dit de laatste, maar dan ook de allerlaatste, tour is die ik boek.  de gids lult maar wat uit z'n nek in slecht engels.  hij ontwijkt onze vragen en het enige dat hij kan zeggen is 'you make picture now'. 

de ruines op zich waren nog wel vrij graaf... ooit nog door de Javanen gebouwd in de 4de eeuw.  My Son was een keizerlijke stad ten tijde van de Cham dynastie, het is een ingewikkeld complex van hidustaanse tempels uit rode baksteen om de god Shiva te vereren.  en enkele gebouwen zijn nog vrij goed intact, wat verwonderlijk is gezien hun leeftijd.

na het gewoonlijke oude-stenen-kijken wandelen we voorbij een tent waar een paar Cham danserjes een optreden geven.  waaauw ! ik ben verkocht.  de muziek klinkt heel oosters, arabisch bijna, en de bewegingen komen me bekend voor...  tribal style... bellydance style.... i like.  Als ik ooit de motivatie terug vind, verdiep ik me weer in het dansen, want eerlijk gezegd, ik mis het wel.  

onze derde en laatste dag in hoian doen we absoluut niks.  zalig ! laat slapen, lekker ontbijtje, met een boek aan het zwembad liggen... totaal relaxen en niets doen.  daar knapt een mens wel eens van op.  De laaste twee weken hebben we best wel tegen een heftig tempo gereisd, en dat begint door te wegen.  Eline voelde zich helemaal uitgeblust, en ik heb last van een hardnekkige sinusite, een direct gevolg van de veel te hard blazende airco op de nachtbus. 

morgen reizen we verder ... next stop : Danang.