Kerstmis in Danang, 24-25 dec

Danang ligt amper een half uurtje van Hoian, maar het is een wereld van verschil.  Het is een grote stinkende hectische stad, waar de charme en gezelligheid van een dorpje als Hoian totaal ontbreekt.  Ik had op internet gelezen dat Danang de beste surf van heel vietnam heeft, dus ik had het me hier eerder voorgesteld als een cool stadje vol surfshops en toffe bars.  Maar dat bleek dus wel even tegen te vallen.  Geen surfshops, geen toffe bars, alleen stinkende uitlaatgassen, kakelende vietnamezen, lawaaierige scooters en gestoorde buschauffeurs die je van de sokken rijden.

Gijs (NL) is met ons meegereisd om samen met ons kerstmis te vieren, en we zijn dus nu met z'n drie op stap.  Hoe meer zielen hoe meer vreugd, dacht ik.  Maar in praktijk loopt dat wel een pak moeilijker dan verwacht.  Kamer zoeken, motorbike huren, beslissingen nemen, alles verloopt moeizaam en we zitten duidelijk niet allemaal op dezelfde golflengte.

Na een  hoop gezever vinden we dan toch een kamer waar we alledrie tevreden mee zijn, en dan is het tijd om kerstcadeautjes te gaan kopen, wat meteen de volgende stressfactor teweegbrengt.  Weeral loopt het spaak en ik krijg er nu echt genoeg van.   Al dat gekibbel, besluiteloosheid en gepush in combinatie met onstoken sinussen en barstende koppijn als gevolg, is er voor mij te veel aan, en ik besluit om alleen op cadeautjesjacht verder te gaan.

Het is echter niet makkelijk om iets leuks te vinden in een stad die niet op toeristen gerricht is.. ik zie tientallen winkels met schoonmaakspullen, naaimachines, auto-onderdelen, gsm's, bruidsjurken, spuuglelijke kleding, enz... , maar niet 1 souveniershopje met leuke gadgets. Ik besef dat ik het kerstshoppen beter in Hoian had gedaan, waar je het ene leuke winkeltje na het andere vindt.  Uiteindelijk, na een halve dag rondslenteren in een roes van chaos, lawaai en hoofdpijn, vind ik dan toch het ideale kerstcadeau voor Eline : een reis-schaakbord.

S'avonds gaan we uit eten in een fancy restaurant.  Deze keer geen 1 dollar-streetfood, maar echte europese cuisine op ons bord. lekkerrrrrrrrrrr.  Ik geniet van een ongelofelijk lekkere paste penne met zalm, en een fris glaasje bubbels erbij.  En als dessert een overheerlijke chocolade brownie.  Nadat de magen gespijsd zijn, is het tijd voor de cadeautjes... voor Gijs hebben we een bon voor een massage (hij zit toch altijd te klagen dat hij overal last heeft), voor mij een boek, en voor eline een handtasje van Gijs en het schaakbord van mij.

Na het etentje slenteren we nog wat rond in Danang, niet goed wetend waarheen en uiteindelijk wandelen we een 5-sterren hotel binnen, nemen de lift naar de 24ste verdieping en kijken uit over een prachtig uitzicht over de stad... Danang by night is pretty impressive.  Ik had hier graag nog een kopje thee willen drinken, maar het gewoonlijke gekibbel over het feit of we hier nu wel of niet iets zouden drinken eindigt in een Gijs die resoluut zijn stoel onder de tafel schuift en zegt dat we dan maar beter opstappen.

De volgende morgen blijkt er geen tijd te zijn voor een ontbijt, (ja hoor slik je antibiotica pillen maar op een lege maag) want we moeten eerst de halve stad doorkruisen om het schaakbord om te ruilen (er zat een anders spel in dan op de verpakking stond) en daarna moeten we nog rap naar het strand om te chillen.   Ik kijk in stilte al uit naar het moment dat ik terug alleen kan reizen en van dat irritante gepush vanaf ben.

S'avonds ga ik Eline afzetten op de luchthaven.  Ze gaat een paar dagen terug naar Pleiku.  Het is maar een afscheid van korte duur, want 5 dagen later zien we elkaar weer in Mui Ne, waar we nieuwjaar gaan vieren.    De volgende morgen houd ook ik het voor bekeken in Danang... triestig weer, chaos, stress en slechte vibes.... ik vind dit echt geen toffe plek.   Ik neem de lokale bus terug naar Hoian, en van daaruit de nachtbus naar Na Thrang.  Nieuwe stad ... nieuw avontuur.