roadrtip part 2 - Tulamben & Amed

vandaag vroeg uit de veren ! .. om 8u sta ik in het duikcentrum mijn outfit te passen, en kort daarna zitten we in de jeep richting Tulamben.  Hier ligt vlak voor de kust het wrak van de Liberty,een amerikaans vrachtschip van 120 m lang dat in 1942 gezonken is, getorpedeerd door een Japanse onderzeeer.  Twee sleepboten hebben het gehavende schip tot op het strand gesleept, waar het is blijven liggen tot 1963.  Toen barste de Agung vulkaan uit en de lavastroom heeft het schip terug de zee in geduwd .. en daar ligt het tot op vandaag. Een van Bali's grootste attracties voor duikers. De boeg ligt amper op 4m diepte, en de achtersteven ligt 28m diep.  Het is indrukwekkend om die boeg ineens vanuit het niets te zien opdoemen. Het water is een beetje troebel, en ik was in het begin van de duik nog meer geconcentreerd op het onderwater ademen dan op de dingen rondom mij .. en daar lag dan ineens die geweldige achtersteven van het schip vlak voor mn neus!

Ik ben tot op 12m. gedoken... en wauw, wat een ervaring.  Ontelbaar veel vissen in alle maten en kleuren, prachtige koralen en een gigantisch schip (een gigantische puinhoop eigenlijk) dwarsbalken, brokstukken, kajuitsgaten, een doormidden gebroken brug, een kapotte trap en de restanten van wat ooit een reddingsloep geweest moet zijn... we zijn dwars door het donkere karkas gezwommen.  spannend. Binnenin een diep gat zat een vis verstopt.. een "bullhead grouper" van een dikke meter lang.  Groot beest, en helemaal gecamoufleerd in zijn omgeving.  Ik had hem eerst niet eens opgemerkt tot ik ineens recht in een oog staarde dat bijna zo groot was als dat van mij.

Ben ook dwars door een school "Jackfish" gezwommen... echt geflasht ! Honderden, nee duizenden grijze vissen die allemaal in dezelfde richting zwemmen,  ik bevond mij in een duizelingwekkende draaikolk van schubben, vinnen en staarten.  Het echte 'Finding Nemo" gevoel!  Als je erdoor zwemt gaan ze even uiteen, zwemmen rakelings langs je heen,  en zodra je erdoor bent sluit de formatie zich weer achter je.  Alsof een onzichtbare hand deze vissenmassa leidt.

Tevreden van mijn duik keer ik terug naar mijn bungalow in Amed.  Ik heb nu voor het eerst ook de tijd om het dorpje eens even deftig te bekijken..  van een dorp met een 'centrum' kan je eigenlijk niet spreken.. Amed is een languitgestrekte straat die evenwijdig met het strand loopt.  De ene winkel na de andere, en de ene homestay na de andere ... maar toch geen luidruchtige bars, supermarktketens of grote hotels.. hier is geen enkel gebouw hoger dan 1 verdiep.  En de straat is superleuk gedecoreerd met versieringen van bananenbladeren en bloemen.  Echt een gezellig dorpje. Wat me ook nog opvalt : weinig armoede hier .. het gaat de mensen goed in Amed.  Ik zie veel jonge meisjes op hun scooter naar school tuffen in hun schattige groene uniformpjes,  een goed teken want ze hadden evengoed thuis kunnen zitten sarongs weven met een baby op de arm.  En ook veel nieuwe huizen. hier wordt opvallend veel gebouwd.  Het toerisme is hier duidelijk aan zijn opmars bezig.  Ik vraag me af hoe het er hier binnen 10 jaar gaat uitzien ... volgens mij ben ik hier nog net op de juiste moment.

Mijn guesthouse "Kadek Homestay" is zo'n typisch voorbeeld van het groeiende toerisme.  Kadek en zijn familie wonen in een typisch balinees boerderijtje, een viertal oude groezelige hutjes rondom een erf waar de was buiten hangt en de kippen rondscharrelen, iets verderop staat een koe vastgebonden.  Het ziet er een beetje primitief maar gezellig uit.  En amper 10m. naast hun woonst staat er een gloednieuw hagelwit gebouw met twee gastenkamers.. alles pas geverfd , met glimmende deurknoppen en een pasaangelegd bloemperkje voor de deur.   Een hemelsbreed contrast tussen de gastenkamers en hun eigen woning.  Ze investeren liever in pracht en praal voor hun gasten dan voor zichzelf.  Kadek zelf is een sympathiek jong gastje (en met jong bedoel ik amper 18 jaar) die de zaakjes regelt omdat hij de enige van de familie is die een paar woorden engels spreekt.

En ook al zit ik hier nu op een mooi zwart zandstrand in Amed,  mijn mislukte poging om de Mount Agung te beklimmen zit nog steeds in mn hoofd.  Misschien komt het ook omdat ik de top van de vulkaan in de verte kan zien liggen vanaf mijn terras.  Een zwart kopje dat hoog uit de wolken steekt en spottend op mij neerkijkt.  Wacht maar, ... i'll be back .. van zodra dat het effe stopt met regenen ginder tenminste.   Ik had voor mijn vertrek nog contact opgenomen met een gids die regelmatig groepen naar boven brengt, en die belt mij plotseling op dat hij morgen een groep heeft waar ik me bij kan aansluiten.  Ja, dat moet je mij geen twee keer zeggen.  Ik ben klaar om te vertrekken !