Nazca (29-30 sept 2013)
De busrit naar Nazca is indrukwekkend, ik zie niets anders dan woestijn, duinen en kilometers zand. droog, dor en bruin. Hier en daar liggen piepkleine dorpjes, niet meer dan een handvol huizen. Je vraagt je af hoe mensen hier kunnen leven. Sommigen zijn mss nog nooit uit hun dorp geweest.
Het wordt een korte stop in Nazca, 1 nacht en 1 dag. Het stadje zelf is geen hoogvlieger, maar in de omgeving valt wel het één en ander te zien. De grote trekpleister van Nazca zijn de 'Nazca lines', een mysterie op zich. Duizenden jaren geleden, ten tijde van de Inca's, werden hier honderden lijnen uitgegraven in de dorre woestijngrond. Elke lijn is zo'n 30 cm diep, en het geheel strekt zich over een oppervlakte van 180 km² uit. Een gigantisch patroon dat dwars door heuvels
en ravijnen loopt, steeds kaarsrecht.
Ze zijn duizenden jaren oud, en niemand weet precies waartoe ze juist dienen. Volgens sommige theorieën zijn ze een astrologische kalender (bepaalde lijnen lopen op de korste en de langste dag van het jaar recht naar de zon toe), of een offer aan de goden voor water, of een plattegrond van ondergrondse waterkanalen. Tussen de lijnen vind je ook dierenfiguren, een hond, een papegaai, een kolibrie, een spin, een aap, een walvis, enz... Veel van die dieren horen oorspronkelijk niet in de woestijn thuis, dus je kan aannemen dat de Inca's wel van reizen hielden.
De beroemde duitse wiskundige Maria Reich, heeft haar hele leven aan het mysterie van de lijnen gewijd. In 1903 reisde ze als jonge vrouw naar Peru om dit bizarre fenomeen te onderzoeken. Beeld je even in, in die tijd, als meisje in je eentje naar een land trekken waar toerisme nog niet bestond, en waar de mensen nog nooit iemand met blond haar en blauwe ogen gezien hadden. Ze heeft het hier zeker
niet makkellijk gehad, maar zij is wel degene die ervoor gezord heeft dat de lijnen tot beschermd gebied uitgeroepen werden. Zonder haar zou dit nu volgebouwd zijn geweest met straten en huizen. Respect, lady!
De beste manier om de lijnen te zien is vanuit de lucht, en Bettina en ik hebben een vlucht in een 4 pers. Cezna vliegtuigje beboekt om dit achste wereldwonder met eigen ogen te kunnen aanschouwen. Op het eerste zicht ziet het er een beetje uit als een hoop bandensporen op een race circuit, maar dan zie je plotseling de figuren erdoor. Sommigen bijna geheel vervaagd, anderen klaar en duidelijk. Het heeft iets weg van graancirkels.
De cezna tuft lekker door, en zwalpt van links naar rechts zodat de mensen aan de andere kant ook eens uit het raampje kunnen kijken. Gelukkig duurt de vlucht niet langer dan 30 min want mijn maag zit ver in mijn keel. Wat ben ik blij om terug op de begane grond te staan !
We hebben nog heel de namiddag en besluiten om eens naar de begraafplaats van Chaucilla te gaan. Chauchilla is een verlaten vlakte waar de volkeren uit de pré-inca tijd hun doden begraafden. Jarenlang werd er niet omgekeken naar deze plek, en grafrovers hebben de graven opengehaald, het goud geroofd, en de mummies gewoon in de blakke zon laten liggen. Pas een 10-tal jaar geleden heeft men de historische waarde van deze plek ingezien en is men begonnen met archeologisch onderzoek en het oprichten van een bezoekplaats voor toeristen.
Een twaalftal open graven is nu voorzien van stenen muurtjes en afdakjes ter bescherming tegen de zon. De mumies zelf zijn netjes terug op hun plaats gelegd, en zijn nog helemaal in takt. witte schedels met hole ogen staren ons aan. Hun lichamen werden met touwen vastgebonden zodat ze rechtop bleven zitten. En velen hebben lange, in dreadlocks verstrengelde haren. Rasta-mummies uit de oudheid.
Tussen de graven door ligt de grond bezaaid met botten en stukjes stof. deze plek heeft iets van 'night of the living dead'. verder ook geen kat hier, buiten de opzichter van het kleine museumpje zijn we hier echt helemaal alleen. brrr, beetje creepy.
Als we terug doorrijden passeren we nog een kerkhof. Het begrafen van doden is hier dus nog steeds een trend. Dit kerkhof ziet er echter niet erg fraai uit.. geen mooi versierde graven met kaarsjes en bloemen. wel omvergevallen stenen en kapotte kruizen, prikkeldraad, gebroken glas en afval. Dit is het kerkhof van de armen. Wie geen geld heeft om in de stad begraven te worden komt hier terrecht. De plek ademt een apparte sfeer uit. Net een beeld uit 'the wild wild west'... nog een paar aasgieren in de lucht en de prent is compleet.
Moe van de turbulente vlucht en de lugubere mummie-toestanden, ploffen we neer bij het zwembad en genieten nog even van onze laatste chille momenten. De komende 24 uur gaat hardcore travellen worden. Vannacht slaap ik in een bus, en morgenvroeg reis ik meteen door naar de bergen. Een kleine 1000 km van zuid naar noord, van de ene bus op de andere.
Maar nu eerst tijd voor een dutje.. ;-)
