Huaraz (1 okt - 4 okt 2013)

De bus marathon van m'n leven : Nazca-Lima-Huaraz ...'amper'  900 km, maar wel 2 bussen en 18hrs on the road. De nachtbus stonk naar pis. djeezes. vreselijk.  De dag bus viel gelukkig iets beter mee. 

Van de stad naar de bergen... ik zie het landschap veranderen van een steile klifwand die naast de zee oprijst, naar kronkelende weggetjes die door kleine bergdorpjes voeren. Moeizaam kruipt de bus verder.  We zijn duidelijk aan het stijgen. De toppen worden hoger, en mijn enthousiasme groter... I love mountains. en het is ook echt al weer té lang geleden. i need some fresh mountain air.

Huaraz is wel degelijk een stad. geen klein dorpje, zoals ik gedacht had.  Maar bon, het valt nog mee. Een stad op mensenmaat.  De vrouwen lopen hier in originele klederdracht, dat wil zeggen, een kleurige rok met typisch peruviaans patroon, een wollen alpaca trui, een hoge hoed, een paar gouden tanden en een snor (snorren zijn ontzettend populair in Peru, of je nu man of vrouw bent, een behaarde bovenlip is een must).  En hun dikke zwarte haren haren steevast in een lange dikke vlecht.  En allemaal zijn ze klein, dik en rond.

Dat geldt ook voor de mannen trouwens (dju, valt dat effe tegen).  Maar wat wil je met een dieet van vlees, papas (patatten), rijst, bonen, en een dikke crèmige huacaina saus (kaas en verkruimelde koekjes). Zulke zware kost is niet bepaald bevorderlijk voor de slanke lijn.  En dan heb je de desserts nog niet gezien... peru is het land van de taarten, cakes, pannekoeken, flans, enz... the land of sugar !! 

De eerste dag in Huaraz, en ik merk al direct dat ik het rustig aan moet doen. We zitten hier op 3000m, en dat voel je wel ... duizelig, kortademig, en een beetje suf strompel ik rond door de stad.  Wandelen is te veel gevraagd, maar ik zie het anders wel zitten om te gaan paardrijden in de bergen. Ik vraag links en rechts wat rond en vind uiteindelijk Maria, een klein (en rond uiteraard) peruviaans vrouwtje met twee pony's, ook klein en rond.  

Met haar ga ik een uurtje of twee op wandeling.  we rijden de stad uit, recht de bergen in, tussen de kleine dorpjes door, ver weg van drukte, toerisme en verkeer. Het lijkt alsof de tijd hier stil is blijven staan. Een kerk en een handvol kleine huisjes tussen uitgestrekte akkers, twee buffels trekken een ploeg door het veld. Varkens en kippen lopen hier los over de weg, een groepje mannen bouwt een huis met handgebakken kleistenen, en spelende kinderen langs de weg komen enthousiast op mij afgestormd 'ola gringaaaa!' Het geurt hier naar bloemen, kruiden en dieren.

Overal waar we passeren, trekken we de aandacht. komt mss ook wel door de honden die beginnen te blaffen.  Mensen steken hun kop buiten en zeggen hallo. de kids nieuwsgierig, de vrouwen een beetje schuchter.  Ze willen niet graag op de foto, jammer want ze zien er zo geweldig uit in hun traditionele kledij ! Maar van zodra ik m'n camera neem, draaien ze hun rug en verstoppen zich. Dus ik steek 'm maar snel terug weg.. het zijn mensen, geen kermisattracties.

Na ons ritje neem ik de 'collectivo' terug naar Huaraz. Dat is een klein busje voor 10 personen waar er minstens 20 ingepropt worden... een busje vol zure oksels en vette haren, dus. Een ervaring op zich. De collectivo vertrekt pas als hij vol is, en naast mij is nog een paar vierkante centimeter plaats, dus we zijn nog niet vertrokken.  

En jawel, ginderachter komt een big fat peruvian mama aangesjokt. Een kanjer van een snor, en haar blik vastberaden op het laatste vrije plekje.  Dit kan je niet menen. Onder het gekreun van menig passagier baant ze zich een weg naar de achterbank en komt half op mijn schoot zitten. Mijn adem wordt afgesneden.  dear god  Ik sla mijn sjaal voor mijn neus en probeer aan een een mooie bloementuin vol rozen te denken... 

De volgende dag ben ik vroeg uit de veren, 6.00 early morning ! wel met een reden natuurlijk, ik ga met Tabea (germany) een dag treck doen naar Laguna 69... een prachtig azuurblauw gletsjermeer dat op 4750m ligt.  We worden aan het begin van de vallei gedropt, en dan volgt een 3,5 uur durende hike door een a-dem-be-ne-mend mooi berglandschap!

Steile bergwanden met watervallen, indrukwekkende bomen, groener-dan-groen gras in de vallei, cactussen met bloemen en kabbelende beekjes. Net een decor uit Lord of the Rings.  ik verwacht hier elk moment een hobbit te zien passeren. Mss moet ik nog een coca blaadje knauwen..

Het begin is allemaal nog rozengeur en zonneschijn, maar een uurtje later begint het klimwerk tussen de rotsen. Jezus, Maria.. is dit zwaar, zeg !  De hoogte begint zich te laten voelen, en met loodzware benen en een tollend hoofd struggelen we ons een weg naar boven. Na elke richel denk je dat je er bent, maar helaas daar volgt er nog eentje.. en nog eentje. echt afzien.

Ik sta effe compleet perplex wanneer ik een peruviaanse mountainbiker mij zie voorbijsteken, bergop, een zware downhill bike op z'n achterwiel voor zich uitduwend. excuseer?? gaat hij die echt helemaal tot boven meesleuren? ik heb het hier al serieus moeilijk om gewoon al de ene voet deftig voor de andere te zetten. En ik ben niet de enige hoor,  Tabea's rood aangelopen gezicht spreekt boekdelen. We moeten steeds vaker stoppen om even terug op adem te geraken.  damn, die hoogte. 

Maar 3,5 uur en een half pak cocabladen later, vang ik plotseling een glimp op van het blauwste water dat ik ooit in m'n leven gezien heb . halleluja ! we made it !!! 4750m bloed, zweet en tranen, maar waaaauw wat een zicht. een prachtig turquois blauw meer vlak onder de top van de berg, omringd door dikke pakken gletsjerijs. Je wordt er even stil van.  We genieten van een welverdiende lunch aan de oever van het meer, en een deugddoend power-napje. even lekker wegdommelen in het zonnetje op het dak van de wereld. echt zalig. deze plek heeft iets magisch.

De weg naar beneden daarentegen, iets minder magisch. Naar boven lopen is één ding, naar beneden iets anders.  Het pad is echt steil en ligt vol losse stenen. om de beurt gaan Tabea en ik onderuit, liggen dan effe plat van het lachen en trekken mekaar weer overeind.   6 uur na dat we vertrokken zijn, arriveren we dan eeeeeeeindelijk weer aan ons beginpunt, ploffen steendood in het busje neer en laten ons naar huis repatriëren.

Laguna 69, wat een beauty.. maar niet voor elke dag, zoveel is zeker ! Respect voor de 52-jarige mama van de duitse Jill, die met haar slechte knieën toch heel de treck uitgedaan heeft. Moe maar tevreden komen we s'avonds laat in onze hostel aan. Maar veel tijd voor te relaxen is er niet.. mijn bus naar Trujillo vertrekt al binnen een uurtje..

TRUJILLO ... een korte stop, s'morgens aankomen en s'avonds al weer vertrekken.. 2 nachtbussen op rij. Om 5 uur s'morgens kom ik in trujillo aan, maak de receptionist van Chan Chan hotel wakker en drop m'n spullen en mezelf in een klein kitcherig kamertje .. aaaaah, een bed !!! stijf van de zware hike van gisteren, en kompleet geradbraakt van de nachtbus laat ik me nog even een paar uurtjes in dromenland wegzakken. 

tegen de middag wordt het tijd om stillaan terug in actie te schieten. Er is wel wat te zien in Trujillo, Chan Chan die lemen stad uit het pré-inca tijdperk, de tempel van de zon en de maan, en nog een heleboel archeologische ditjes en datjes, Maar ik heb niet veel zin in dit soort dingen en kies voor iets helemaal anders : los caballos de paso. ja, weeral paarden :-)

El caballo de Paso is een typisch raspaard uit de streek, een soort van peruviaans western paard. Ze zijn edel en verfijnd en hebben een speciale gang waarbij ze met de voorbenen draven en den achterbenen galopperen. Geen enkel ander ras ter wereld kan dit, ze worden er speciaal voor gefokt.  Hier in Trujillo is de 'Associaçion de Caballo de Paso' gevestigd, dus daar is het waar ik moet zijn.

Deze vereniging fokt en traint de paarden voor shows, en normaal doen ze niet aan ritjes voor toeristen, maar op internet heb ik het telefoon nummer van één van de grote bazen gevonden en ik trek m'n stoute schoenen aan en bel hem op... 'meneer, ik zou graag met uw paard willen rijden'. :-)

Ik krijg een sympathieke man aan de lijn, die eerst even niet goed kon volgen, maar er daarna de leut precies wel van inziet.  en ja, ik mag uiteindelijk met zijn paard rijden.  yessss !  Daar aangekomen valt m'n mond open.  een supermooi oud gebouw in  traditionele peruviaanse stijl met een honderd-tal stallen met daarin stuk voor stuk volbloedjes, ze zouden zo in de jaarlijkse paardenkalender kunnen staan. Ik ben weer terug het kleine meisje van 5 dat alle paardjes gaat aaien, en smelt helemaal weg als ik bij de veulens kom.  

Ik krijg een jong hengstje toegewezen, zijn vaste ruiter, Miguel, neemt een ander paard uit de stal en gaat mee om mij te 'begeleiden'.   Hij vertelt me dat er onlangs een grote jaarlijkse wedstrijd geweest is waarbij het mooiste paard verkozen wordt.. 'el mas gracioso', en dit paardje waar ik nu op zit is tweedes geworden.  De nummer 1 zijn we een tijdje later ook in de paddock verschijnen.. als uit een sprookje. Ik moet even in m'n arm knijpen om terug bij de les te geraken.

Elke namiddag wordt er een show voor toeristen opgevoerd, die de geschiedenis en de kunstjes van de cabalo de passo laat zien. ik wordt uitgenodigd om mee te kijken, en zie 'mijn' paardje het beste van zichzelf geven. Miguel is helemaal in traditionele klederdracht en beiden zien ze eruit alsof ze net uit een western film zijn weggereden.  Ik ga helemaal op in de show.

Een jong meisje staat blootvoets in de paddock, en de cowboys galopperen om haar heen.  ze danst met de paarden, en beide mannen proberen haar weg te kapen van de ander. een soort van verleidings/veroveringsdans, la marinera.  Een lust voor het oog... en het oor, want ze worden begeleid door een bandje live muzikanten, al even piekfijn uitgedost, dat er met een aanstekelijk enthousiasme op los speelt. 

Na een dag vol gehinnik en hoefgetrappel, is het weer tijd om verder te reizen.. next stop : MANCORA ! tijd voor strand, wind en waves, yooohuuuuw !!