Mancora (5 okt - 2 nov 2013)

Magic Mancora. wat een plek. van 5 oct to 2 nov.. bijna een maand.  dat zegt wel genoeg, denk ik. Het plan was om hier 2 weken te blijven, maar dat bleek dan toch precies niet lang genoeg. Mancora is een klein gezellige badplaatsje aan de 
noordkust van Peru, bijna aan de grens met Ecuador. Klein genoeg om snel iedereen te leren kennen, en groot genoeg om niet snel saai te worden.  De hoofdstraat is een aaneenschakeling van hostels, bars en restaurants en er is altijd wel iets te doen. S'morgens golven, s'middags wind. mijn dagen waren gevuld met surfen, kitesurfen, yoga, spaanse les, salsa, etc... Te veel leuke activiteiten, te weinig uren in een dag. 

De eerste week breng ik met de 'kite sisters' door in een super fancy villa op het strand ! waauw, wat een droomhuis !!! Deze keer organiseren ze een wave riding camp, en een week lang krijgen we theorie en praktijk over wave riden met de kite. 
Eigenlijk meer theorie dan praktijk, want de wind wou niet echt meewerken, en we hebben uiteindelijk meer op het strand gestaan dan op ons board.  Maar bon, de sfeer bij de sisters zit desondanks toch dik in, en we hebben een schitterende tijd.

Bettina, mijn kamergenootje van 2 weken geleden in Paracas, is er ook weer bij, net zoals Andrea de yoga teacher, en de nieuwe meisjes zijn stuk voor stuk super toffe grieten. Luli uit Argentinië blijft net als ik nog een weekje langer in Mancora, en als het kamp gedaan is gaan we beiden op zoek naar een nieuwe stek.

We vinden onze nieuwe thuis bij Mathilde, een noorse schone die met een peruviaan getrouwd is en 3 schatten van kinderen heeft.  We woonden bij hen in huis, en mochten het wel en wee van de familie van dichtbij meemaken, .. incl. het gehuil als de kids s'morgens naar school moesten, en de euforie (lees : lawaai) als ze daarna weer thuis kwamen. De kids in 1 woord : schattig maar luid. Net zoals de honden. En ze liepen ook constant weg. Ik ben menig maal thuisgekomen met een verdwaalde zoon, dochter of hond op de arm. 'hey Mathilde, i think this belongs to you..?'  

Julio, de man van Mathilde, was vroeger een fervente surfer en heeft een indrukwekkende collectie oude surfboards in z'n tuinhok, met een dikke laag stof over. Je kan het bijna een museum noemen, de twee oudste boards zijn nog van Mathilde's vader geweest van in de jaren stillekes. Echte oldskool surfboards, groot, zwaar en met 1 vin die er niet af kan. Na dat tuinhok even helemaal ondersteboven gedraaid te hebben, vind ik helemaal vanachter in een donker hoekje het perfecte boardje voor mij. Even de oude wax eraf halen, een paar vinnen en een leash erop, en klaar is kees. Dit boardje wordt mijn nieuwe beste vriend voor de rest van de maand.

Vlak naast ons zit Axel, een fransman, die een kiteschool runt en trips organiseert naar nabijgelegen plekken.  Met hem ben ik een paar keer naar Cabo Blanquillo geweest, een verlaten strand op 40 min. van Mancora, dat langs een afgesloten terrein met de olieboorputten ligt. Hier komen geen toeristen. Hier komt eigenlijk helemaal niemand.  En hier breekt een geweldige golf die je helemaal voor jezelf hebt.  Op deze plek leer ik m'n eerste waves te riden met de kite, met vallen en opstaan, paar whipe-outs en een self-rescue.  Bedankt Axel, om me deze schitterende plek te leren kennen. 

Hier heb ik trouwens ook voor het eerst een walvis gezien.  Cabo Blancquillo ligt, zoals heel de peruviaanse kust, vol met rotsen.  Ook verder in zee is het niet abnormaal dat er ineens een rotspartij uit het water steekt.  ik was lekker aan 
het kiten, en voor ik het goed en wel doorhad zat ik er bijna op.  huh, ik was er nochtans zeker van dat hier daarnet nog geen rotsen lagen. Dan verdwijnen ze weer onder de golven en komen weer boven als het water wegtrekt.. ik heb nog een 25-tal
meter en wil er met een boogje omheen varen totdat de zwarte massa plotseling in beweging komt, een grote waterstraal de lucht in spuit, en met een enorme klap met zijn gigantische staart in het water slaat.  holy shit, ik zie een kanjer van een 
walvis vlak voor mijn neus voorbij zwemmen, en voel me onzettend klein. waaauw, nature is beautifull. 

Als ik niet in het water zit, dan zit ik op de schoolbank.  Spaanse les met senorita Luz. De eerste lesjes zijn nog makkelijk, maar van de werkwoorden en vervoegingen krijg ik een punthoofd. Djeezes, dat gaat er echt niet in. Om het leuk te houden, en
de motivatie terug wat aan te scherpen, organiseert Luz een lesje salsa met ronny.  Ronny is een klein rond en ontzettend grappig Peruviaans homo'tje met een kroezelkopje en een aanstekelijke lach. Na 5 min. staan de zweetpareltjes al op zijn voorhoofd, maar met een overdosis enthousiasme blijft hij z'n kont schudden en swingt de pannen van het dak. " si ! si! eeeessssoooooooooo!!!! " schitterend. 

Van dansen krijg je honger, en na de les gaan we met heel de groep op restaurant. Ik ben hier nu al wat langer en weet precies waarheen voor een goede maaltijd.  In Mancora kan je echte topkeuken vinden ! ontzettend lekker eten voor ontzettend 
weigig geld.  Zelfs in de dure hotels kan je voor 10-15 euro een gourmet dinner krijgen waar je bij ons minstens 50-80 euro voor zou moeten neertellen. De toppers zijn "La Sirena" waar je een mix van traditionele en fusion kitchen krijgt, en 'Laguna
 surfcamp' waar de chef kok, jawel, een belg is! En dat proef je wel.  zijn zelfgemaakte kalfscordon bleu met belgische frietjes en mayonaise is ongeëvenaard. Ik voel mij precies even terug thuis. ;-)

Soms zijn er ook wel eens dagen dat het tegensteekt in Mancora.  Zoals die ene vroege morgen, 6.30 surf session met m'n roomie Lucila, met weinig golven en veel rotsen, en als je dan uit het water komt zijn je flip flops ook nog gepikt ! 
wie wil er nu een paar afgetrapte vuile flip flops meepakken ? ik zou ze zelf niet eens willen aanraken.  maar bon, het zal dan wel een heeeeele arme stakker geweest zijn met niks aan z'n voeten, of de bitch van de surfshop waar we ons gerief altijd leggen.  De jongens die daar werken zijn super sympathiek en houden onze spullen altijd netjes in het oog.  Maar zij is echte geldwolf. De vorige keer had ik m'n surfboard daar gelegd, en wou ze 20 soles voor het terug te krijgen. excuse me ??? Ik denk er niet aan. Ik zou er niet van verschieten dat ze onze flip flops gewoon in de vuilbak gegooid heeft.
 
Na een maandje begint het toch te kriebelen om weer verder te reizen, maar de goede vrienden die ik hier gemaakt heb zorgen ervoor dat ik hier maar moeilijk kan vertrekken. Daarbij komt nog eens dat ik ongeveer 40 kg bagage meesleur met de bus, en dat is niet echt een pretje.  Maar uiteindelijk hak ik toch de knoop door en boek een bus naar Huanchaco, een klein surfdorpje op 10 uur zuidwaarts van Mancora. bye bye, my friends ! thanks for the great times !!