Trinidad, Cuba 25-28 feb 2017

Trinidad was the tipping point, the place were i actually stopped fighting and started loving Cuba.

Eén van de mooiste en best bewaarde koloniale steden van Cuba is Trinidad. Klein, met amper 75 000 inwoners, maar met veel charme. Mooie koloniale huizen, hobbelige kleine straatjes en omringd door de groene heuvels van Sancti Spiriti. Trinidad staat al sinds 1988 op de Unesco World Heritage list, en terrecht. Een groot contrast met de drukke stinkende straten van Havana, en de toeristen-chaos van Viñales. In Trinidad heerst een relaxte vibe, klinkt salsa door de straten, en zelfs het eten is hier iets beter. :-)

Er is een gezellig klein souveniermarktje waar de Cubanen vooral zelfgemaakte souveniers verkopen. Het is geweldig om te zien hoe creatief ze wel niet zijn. Ze zijn heer en meester in het recycleren, en weten zelfs van de meest onbenullige dingen iets leuk te maken. Ik vond de zelfgemaakte muziekinstrumenten, en de handtasjes gemaakt van lipjes van drankblikken echt schitterend.

In Trinidad heb ik me ook wat meer in de geschiedenis van Cuba verdiept. En stukje bij beetje werd het me duidelijk waarom in dit land altijd alles zo traag en moeilijk verloopt. Als je weet van waar ze komen, ga je de situatie wel met andere ogen bekijken. Wij klagen over het eenzijdige eten, maar vroeger waren ze afhankelijk van voedselbonnen voor een rantsoentje rijst en bonen, en elimentaire dingen zoals tandpasta en zeep waren gewoon niet te krijgen.. en dat was zelfs nog niet eens zo héél lang geleden.

En zelfs ondanks de harde tijden die ze gekend hebben, zijn de Cubanen een vrolijk opgewekt volk. Ze lachen veel, hebben zelden haast, en zijn altijd wel te vinden voor een babbeltje. Ze vertellen graag over hun land en je hoort ze niet vaak klagen. En ze hebben bovenal echt een geweldig gevoel voor humor. Zoals onze taxi driver die ons naar onze volgende bestemming ging brengen... we hadden op voorhand gezegd dat er een grote kitezak op het dak gebonden moest worden en dus om een taxi met dakdrager gevraagd.

Uiteraard kwam er op de bewuste morgen een kleine pasagiersautootje zonder dakdrager opdagen (want ze zijn echt een ramp in organiseren). Maar geen probleem, hij belt wel even z'n maat die ook dezelfde route gaat afleggen en dan binden we de kitebag wel op zijn dak. OEF, van een vertrouwenskwestie gesproken... zomaar even je waardevolle kitemateriaal uit handen geven en zelf in een andere auto reizen.

Onze chauffeur had het wel door dat ik er niet 100% gerust in was, en had me de hele tijd zitten plagen met mopjes als 'Ah, zou Carlos nu al aan het kitesurfen zijn, denk je?' en als z'n maatje belde nam hij op met '.. en heb je de spullen al verkocht ?' om dan telkens in schaterlachen uit te barsten. Ik kon niet anders dan meelachen.. maar was vooral toch heel blij toen ik aan het eind van de rit de stationwagon van Carlos zag staan.