Cayo Coco & Plaza Santa Lucia, Cuba 1-9 maart 2017

Eén ding is zeker .. Cuba heeft de mooiste stranden die ik ooit gezien heb. Witte stranden, palmbomen en kristalblauw water, net een postkaartje. De enige doorn in het oog zijn de enorme 5 sterren 'all inclusive' hotels die zij aan zij een betonnen muur langsheen het strand vormen. We zijn in Cayo Coco en het goedkoopste hotel kost hier 120 USD per nacht. Geen spek voor onze bek dus. We wijken uit naar het naburige eiland Cayo Guillermo en vinden daar een 'alternatieve' accomodatie, in de vorm van een vakantieparkje uitgebaat door de overheid.

Het noemt Sitio La Guajira, en is zowat in alles het complete tegenovergestelde van de 5 sterren hotels. Kleine cabañas (hutjes met strooien dak) met zeer beperkte basisvoorzieningen (hier noemen ze dat 'rural') , dat betekent dat je meubels uit grootmoeders tijd kan verwachten, één licht voor de hele kamer, een douche waar bijna geen druk op staat, en overal spleten en kieren waardoor nieuwschierige insecten binnen en buiten lopen. We zitten hier uiteraard niet direct aan het strand, maar een beetje meer landinwaarts, midden in de jungle, waar de muggen koning zijn. Tussen 17.00 en 18.00 is het 'muggen-uurtje' en dan kan je absoluut geen stap buiten zetten of je wordt levend opgevreten.

Verder heeft Sitio La Guajira een klein restaurantje met een zeer beperkte kaart waarvan de helft dan meestal niet te krijgen is, en een gezellige bar waar je interessante mensen ontmoet. Hier komt het soort volk dat niet in de All inns thuishoort.. een bonte waaier van diverse personages met interessante verhalen. Ook de werknemers zijn hier van een heel ander caliber dan in de grote hotels, het feit dat dit door de staat gerund wordt en er dus geen winst naar de werknemers gaat, maakt dat ze de telefoon hier eerst 20 keer laten rinkelen (als ze hem dan al opnemen), dat ze hun werk laten liggen om even een salsa'ke te dansen, en dat ze zelf meer aan de bar hangen dan hun klanten. Al bij al, een speciaal hotel. :-)

Elke dag liften we van Sitio La Guajira naar de Hotel-zone in Cayo Coco.. je kan hier namelijk kitesurfen en ik verheug me er al op om in het blauwste water ooit te surfen. Ik had nochthans m'n twijfels want over Cuba had ik gelezen dat de wind meestal niet heel sterk is tenzij er een koudfront uit het Noorden komt, dan krijg je een regelrechte storm. De eerste dagen was het rustig cruisen op een licht zomerbriesje.. maar op het einde van de week kregen we zo'n koudfront op ons dak. Hoe een tropisch strand zo maar even kan veranderen in een regelrechte war-zone. Zware regenbuien, donkere wolken, harde rukwinden die de palmbomen bijna horizontaal laten doorbuigen, en op het strand niemand meer behalve een 20-tal kitesurfers met een grote smile op hun gezicht.

Onze week loopt hier ten einde, en in een plenzende regenbui met donder en bliksem vertrekken we richting Playa Santa Lucia.

Playa Santa Lucia 5-9 maart

Van Cayo Coco naar Playa Santa Lucia is op de routeplanner 270 km in 3,5 uur. In werkelijkheid zijn we een hele dag onderweg geweest. Eerst een peperdure (uiteraard) taxi, dan een camion, dan een fiets-risjka (2 pers + rugzakken + kitegerief .. sterke benen die jongen !), dan nog een camion, dan een touristenbus, en dan tenslotte nog een taxi. Alsof we naar het eind van de wereld zijn gereisd.

Maar het was de moeite waard, Playa Santa Lucia is een super rustig klein vakantieoord (schril contrast met de grote all inn's van Cayo Coco) en onze guesthouse was de beste ooit. We werden van top tot teen gesoigneerd door onze super lieve gastvrouw Martha die ongelofelijk lekker kon koken. Ik denk dat we hier onze culinaire achterstand van de laatste weken wel hebben ingehaald. Zij toverde kreeft op 't tafel alsof het niets was.  Een andere lekkernij die we hier hebben leren kennen is 'ropa vieja', letterlijk vertaald als 'oude kleren'.  Maar laat de naam je niet misleiden, het is een soort van gulasch-stoofvlees en echt super lekker. 

De storm die in Cayo Coco was begonnen, heeft hier nog een hele week doorgeraasd. De dagen hier waren iets in de trend van eten-kiten-eten-slapen. Op wandelafstand was er een gezellige kleine kiteschool in één van de naburige hotels, waarvan de eigenaar supercoole waveboard-tricks kon.. een beer van een gast, maar zodra hij op zijn board stond leek hij wel een ballerina die over het water springt, zo smooth.

Mijn conclusie na een volle week hardcore kiten, spierpijn en dreadlocks in m'n haar : Cuba als kite-bestemming heeft me zeker niet telleurgesteld !