Santa Mariañita, volunteering @ Sumak Kawsay, 31 okt - 30 nov 2016

31 oktober - 30 november, Santa Marianita : volunteering @ Sumak Kawsay

Back in Santa Mariañita! Deze keer nemen we onze intrek in het majusteuze 'Sumak Kawsay', een ecolodge uit bamboe en hout. Een pracht van een huis in traditionele stijl. Twee verdiepen, 7 kamers, een mooie bloementuin en een stuk privestrand. Een schril contrast met de lemen huisjes met golfplaten daken die onopvallend in het dorre landschap opgaan. In Sumak kost een kamer tussen de 70-90 USD per nacht, de gasten zijn voornamelijk rijke Ecuadorianen uit Guayaquil of Quito, en de parking staat vol vette SUV's. Geen backpackers, geen hipies (buiten wij twee dan).

Uiteraard zijn wij hier niet te gast.. wij zijn hier om te werken. Vijf dagen per week, 5 uur per dag, in ruil voor gratis onderdak en eten. Dat is de deal. In onze vrije tijd kunnen we kiten zo veel we willen, dat betekent kite en board nemen, door de tuin lopen, door het hekje en hop je bent op de kitespot. wat een luxe !!

De eigenaars van Sumak zijn een sympathiek Frans-Ecuadoriaans koppel uit Guayaquil. Verder is er nog Richard, die verantwoordelijk is voor de bouw van een garage, en dikke Henri, de kok en opzichter van het terrein. Marco helpt Richard bij de bouw van de garage. En ik help Henri met het huishouden, de kamers en het ontbijt voor de gasten. Het werk is niet echt zwaar. Voornamelijk omdat het huis door de week meestal leeg is en enkel in het weekend en in officiele vakantieweken volk trekt.

Marco's eerste werkweek begon nogal in mineur, hij heeft op de eerste werkdag een knalharde zonneslag opgelopen die zich tegen de avond en vooral snachts in volle kracht uitte. Hevige koorts, warmte-koude aanvallen, zweten, rillingen tot zelfs koortsdromen en ijlen toe. Pas twee dagen later voelde hij zich weer de oude en wou zich voor het eerst terug aan een echte maaltijd wagen.. waarbij hij een bacterie opgelopen heeft en opnieuw ziek in bed belandde met een geinfecteerde maag. Na vier dagen overgeven en diarree was hij zo verzwakt en uitgedroogd dat we besloten naar de spoed te gaan.

Op zondag zijn alle privé-praktijken dicht, dus zat er niets anders op dan naar het 'Hospital General' te gaan. Een belevenis op zich. Op het plein voor de ingang moet je wachten tot je bij de eerste dokter geroepen wordt, die neemt je bloeddruk en registreert je gegevens. Al wie niet onmiddellijk ter plekke dreigt in te storten krijgt een bonnetje en wordt terug naar de wachtzaal gestuurd, de dringende gevallen mogen direct door naar de spoed. Daarna kom je bij de tweede dokter, een echte dokter, die je onderyoekt en een diagnose opstelt en daarmee bepaalt of je wel of niet in de spoed wordt toegelaten. Marco kreeg groen licht en 10 min later zat hij aan een infuus in de ziekenboeg.

De spoed zelf ziet er uit als een veldhospitaal tijdens de tweede wereldoorlog. Donker, vies en overvol. In elk hoekje en kantje proppen ze er nog een patient bij en iedereen ligt door elkaar, naast ons een trillende oude man aan een zuurstoffles, aan de ene kant een vrouw met opkomende bevallingsweeên, daarnaast een dakloze die zich in coma gezopen had, en een krijsende baby met hoge koorts. Ongeveer 4 uur en 3 grote infuuszakken later begon Marco weer wat kleur in zn gezicht te krijgen en werden we naar huis gestuurd met de opdracht veel water te drinken en goed uit te rusten.

Toen Marco een week later terug de oude was, stond ons al een volgende avontuur te wachten. We moesten voor Richard een onderdeel in een garage afhalen en om 'tijd te winnen' mochten we de VW kever nemen. Een classic beauty uit 1974 met maar liefst 770 000 km op de teller. Maar geen stress, ze is volledig in orde hoor. Tot we halverwege de rit met een luid gepruttel en gereutel tot stilstand kwamen, een dikke wolk stoom vanonder de motorkap en Miss Vintage die geen centimeter meer vooruit wou.

Na een half uur (wij bijna gesmolten in de snikhete middagzon) was Richard daar met een dikke 4x4 en een sleepkabel. In de volgende 20 minuten volgde de meest bloedstollende rit van m'n leven. Richard kent namelijk maar één pedaal en dat is de GAS, neemt z'n bochten graag breed en is niet vies van 3 auto's in 1 klap in te halen. Komt daar nog eens bij dat de wegen in Ecuador absoluut niet plat zijn, het heeft meer iets van een achtbaan op de foor. Twee keer is de kabel losgesprongen toen we net op het topje van een helling waren. En één keer moesten we ook nog eens zwaar op de rem gaan staan toen er een hoogspanningskabel in het midden van de weg bengelde. Driving in Ecuador .. not for the faint hearted.

Tegen het eind van de maand november begonnen we te merken dat het klimaat begon te veranderen... de wind begon langzaam af te nemen en de hittegolven begonnen op te komen. Een klein voorproefje van hoe de winter hier is, heet en droog. Tijd voor ons om te pakken en te vertrekken. Next stop : Cuenca.