Montañita, Ecuador, 26-30 oktober 2016

Amper 3 uurtjes ten Zuiden van Santa Marianita ligt Montañita, een klein surfdorpje berucht om z'n uitgangsleven en z'n goede golven het hele jaar door. Montañita, in de jaren '60 al een bruisend hippiedorp, is uitgegroeid de typische backpackerstown met overdag een relaxte vibe en s'nachts dikke feest. De hoofdstraat is een aaneenschakeling van restaurants, bars, guesthouses en surfscholen, je ziet hier over het algemeen meer gringo's dan Ecuadorianen rondlopen, en de muziek klinkt tot diep in de nacht door de speakers.

Muziek, sfeer en surf... de nodige ingredienten om een toffe week door te brengen. Ware het niet dat we 1 element niet mee hadden : het weer . Op een schaal van 1 tot 10 hadden wij een 11 voor slecht weer. Vanaf het moment dat we aankwamen tot we 5 dagen later weer doorgingen, hebben we amper 2 uurtjes zon gezien. De andere 118 uur was mist en motregen... werkt niet bepaald motiverend. Vandaar ook dat het hoofdstuk  'Montañita' nogal weinig tekst en foto's bevat.

Het strand zag er koud, nat en verlaten uit, de hoofdstraat leek meer op een scene uit een slaperige western film, en in de anders zo drukke coctailstreet waren 2 op de 3 coctailstandjes gewoon dicht. We hebben onze toevlucht dan maar gezocht tot spaanse les (Marco), yoga (ik) en talloze verwoede pogingen om de hond des huizes wat manieren bij te brengen.

Na 5 dagen van dat kutweer hadden we er echt wel genoeg van, en waren we blij om te kunnen vertrekken. Een overdreven geparfumeerde bus met eersteklas B films 'Piranna I, II en III' en het begin van de kaskraker 'Sharkenstein' stonden garant voor een geweldige terugrit. Gelukkig is Santa Mariañita niet al te ver.