Cañon del Sumidero, Mexico 24-25 mei 2017

Iedereen in de hostel in San Cris had het er al over : je moet zeker de Cañon del Sumideiro gaan bezoeken. Dat is een smalle diepe cañon met loodrechte wanden waar een rivier door stroomt vlakbij de stad Chiapa de Corzo, op een uurtje van San Cris. En hoewel het maar een uurtje rijden is, is het een heel ander klimaat. Warm en vochtig ipv het koele bergklimaat van San Cristobal. Niettegenstaande springen we toch in de Combi en rijden erheen.

Maar er blijkt precies iets te haperen aan onze trouwe kleine vierwieler. Tijdens de rit beginnen we benzine te ruiken, zien we witte rook uit de uitlaat komen, en gaat het temperatuurmetertje gevaarlijk de hoogte in. Op een helling moeten we ons zelfs aan de kant zetten om de motor te laten afkoelen. We denken dat het komt omdat de weg vanuit San Cris, dat hoog gelegen is, enkel maar steil naar beneden gaat waardoor we eigenlijk al de hele tijd aan het uitbollen zijn en de motor nog niet de kans gekregen heeft om zich deftig te kunnen opwarmen, waardoor hij nu op de eerste helling die hij tegenkomt vastloopt. Maar eerlijk gezegd, we zijn geen mechaniekers dus we hebben er ook maar het raden naar. Na een kwartiertje wachten kunnen we weer doorrijden en met argusogen houden we het temperatuurmetertje nauwlettend in de gaten.

We hadden het BIJNA tot in Chiapa de Corzo gemaakt... maar op amper een paar kilometer van onze eindbestemming loopt het dan toch nog helemaal mis. Opnieuw gaat de temperatuurmeter de hoogte in, en dit keer niet een klein beetje maar in één trek bijna tot het maximum. We stoppen onmiddellijk en springen uit de wagen om de motor (die bij ons achteraan zit) te checken.. en oh oh, dat ziet er niet goed uit. We zien de koelvloeistof al sissend uit het reservoir spuiten terwijl de motor gloeiend heet staat. SHIT. Daar staan we dan. Het is wel direct duidelijk dat we hier geen meter meer mee kunnen verderrijden.

Als geluk bij een ongeluk zijn we wel net voor een garage in panne gevallen, dus hulp was niet ver te zoeken. Een sjofele kerel met kapotte kleren komt uit de garage gesloft en kijkt eens onder de motorkap. We kunnen hem maar moeilijk verstaan, en dat wat we wel verstonden klonk alsof hij eigenlijk geen idee had wat er mis was maar wel al te graag ons geld in ontvangst zou willen nemen. We bedanken hem en besluiten tot plan B over te gaan : de verzekering bellen voor een takelwagen te sturen om ons terug naar San Cris te brengen. Daar hebben we een adresje van een Duitse mechanieker van het internet geplukt. Die zal zeker wel iets meer van Volkswagens kennen.

Na een hobbelige rit van ongeveer een uur, ik in de Combi bovenop de takelwagen en Marco in de cabine bij de chauffeur, door de gietende regen en tegen veel te hoge snelheid auto's aan het inhalen en tegenliggers aan het ontwijken, komen we uiteindelijk toch nog heelhuids terug in San Cris aan. Dezelfde plek waar we deze middag vertrokken zijn. Twee daagjes gedwongen op hotel, een nieuwe termostaat en een grondige check up later zijn we weer ready to go. Laten we het nog een keertje proberen.

Dit keer rijden we in één trek zonder enige problemen door naar de Cañon. Oef, het vertrouwen in onze Combi is weer hersteld. We willen graag een bootvaart door de Cañon maken, maar het is al vrij laat en de boten vertrekken pas als ze vol zijn. De meeste mensen komen rond 10.00 of 12.00, maar dan is het brandend heet in de volle middagzon en er is geen schaduw op de boot tijdens de 3 uur durende rit. Wij vonden het dan toch veel beter om in de namiddag te gaan en vroegen ons al af waarom er niet meer mensen dat deden. We kwamen er snel achter.

Gelukkig komen er toch nog een paar mensen opdagen en spoedig kunnen we vertrekken. Nog maar net onderweg en al gauw zien we dikke donkere wolken samenpakken, voelen we de temperatuur een aantal graden zakken en zien we de eerste dikke druppels vallen. Regenseizoen. Ja, natuurlijk. Ik denk dat we eerst nog een paar keer goed uitgeregend moeten worden voor we het nu eindelijk eens gaan beginnen incalculeren. Binnen de korste keren regent het dat het giet. Iedereen zit in elkaar gedoken met de handen voor de ogen want de boten bieden niets van beschutting, en de regen striemt in ons gezicht. Zo, wat een fijne boot vaart.

De kapitein had er duidelijk ook niet echt veel zin in want hij gaf 2 x zo veel gas, kapte hier en daar wat bochten af en slaagde erin om de 3 uur durende rondvaart in amper 45 min. af te ronden. Met 12 verzopen waterkiekens aan boord meerde hij weer aan. Meer dan een haastige indruk hebben we van de cañon niet te zien gekregen. Hij is wel één keer gestopt om een krokodil aan te wijzen, dat was dan meteen ook ineens het hoogtepunt van de trip. We besluiten om s'nachts op de parking van de Cañon te overnachten, met toestemming van de nachtbewaker, zodat Marco morgenvroeg nog kan gaan klimmen.

De tweede nacht hebben we op een parking overnacht die normaal gezien bedoeld is voor buschauffeurs, maar de uitbaters vonden het prima dat we hier met onze combi kwamen overnachten. We waren vroeg onder de wol (figuurlijk gesproken dan want het is hier snikheet) gekropen omdat we morgen vroeg willen opstaan om tot aan de grens met Guatemala te rijden, totdat er midden in de nacht ineens een bus VLAK naast ons komt staan met z'n lawaaierige dieselmotor recht onder onze neus. WTF? De parking is maar liefst 2 voetbalvelden groot, en deze idioot moet persé op een halve meter van ons parkeren. Wij natuurlijk direct klaarwakker.

We zien een groep van 50 mexicanen uitstappen, voornamelijk mannen, beetje pover gekleed, met een bierblikje in de hand en veel lawaai. Het leken wel voetbal supporters of zoiets. Sommigen beginnen meteen een tentje op te bouwen of een hangmat te installeren, maar de meeste blijven nog lachen, praten en drinken tot diep in de nacht. Daar gaat onze nachtrust. Ik draai mij om en probeer ze te negeren.

De volgende morgen doe ik m'n ogen open en zijn de mexicano's natuurlijk al lang wakker. Ik ben dan ook van nature een langslaper :-) Ze staan echt allemaal op amper een meter of 3 van onze bus en uiteindelijk moet ik er dan toch eens uitkomen dus met tegenzin trek ik de schuifdeur open en steek m'n kop buiten. Onmiddellijk draaien er 50 hoofden in mijn richting. ¿¿ Que?? Een gringa met rode haren in een VW camper, dat is uiteraard zeer ongewoon. Marco komt ook naar buiten, zegt de 50 nieuwsgierige blikken vriendelijk goedendag en begint onverstoord eitjes te bakken en koffie te zetten.

De Mexicano's kunnen het nu niet meer aan en ze beginnen mondjesmaat op ons toe te komen om ons met honderden vragen te bestoken en eens in onze camper te kunnen neuzen. Ze zijn gefascineerd door onze 'casa rodante' zoals ze het noemen, en om het feit dat twee gringo's hier een auto hebben gekocht en op een lokale parking overnachten ipv op de gewoonlijke toeristenbus te zitten en zich in hotels op te houden. Binnen de korste keren staan ze alle 50 rondom ons en willen ze de éne na de andere met ons op de foto. En dat alles in de eerste 15 minuten dat ik wakker ben.

Een gezellige dikkerd met een uilenbrilletje en een onmiskenbaar rood zapatista sjaaltje is de leider van de groep. Nu is het onze beurt om vragen te stellen, en al gauw wordt duidelijk wie ze zijn en wat ze hier doen. Het zijn zapatista aanhangers onderweg naar het grote jaarlijkse partij congres dat morgen plaatsvindt in San Cristobal. Ze komen uit één van de buitenwijken van Mexico City en zijn al twee dagen onderweg. Heel interessant. We hadden al gehoord dat de Zapatista's nog steeds veel steun genieten van het volk.. nu konden we het eens zien ook. En hoewel ze er op het eerste zicht een beetje intimiderend uitzagen, het zijn stuk voor stuk heel hartelijke sympathieke mensen.

Op teken van de voorzitter maakt iedereen zich klaar om in te stappen, maar niet zonder dat ze ons eerst allemaal een hand en drie kussen zijn komen geven. En veel geluk onderweg, en al het goede dat God je maar kan wensen, van één van de vrouwen kregen we zelfs een heuse zegening in de naam van Christus en de Heilige Geest. Onze fanbus is vertrokken en wij maken ons ook klaar om op weg te gaan. Wat een gekke ochtend was dit.