Pushkar, 19 okt - 31 okt 2011

We zijn nu exact 1 week in India.  We hebben tegen een serieus hoog tempo gereisd en tot hier toe alleen nog maar steden gezien... tijd voor een beetje verandering dus.  We need a place to chill out and relax.  Pushkar, door velen aanbevolen als een klein gezellig dorpje in het hart van Rajastan, komt hiervoor perfect in aanmerking.

Om 5.oo s'morgens strompelen Nath en ik nog slaapdronken van de trein in Ajmer. Nathje was hilarisch, vrijwel onmiddellijk wist ze de opdringerige tuk tuk driver de mond te snoeren met de magische woorden "shanti, shanti !".  Deze toverspreuk werkt zeer goed tegen opdringerige verkopers, taxidrivers, en gewoon lastige indiers in het algemeen.   Nog geen half uur later zijn we in Pushar, net op tijd om het slaperige stadje te zien ontwaken.

Pushkar is prachtig,  een klein schattig dorpje rondom een heilig meer waar de Hindus elke morgen komen baden.  Rondom Pushkar enkel bergen en woestijn.  Het is hier stoffig en heet.  In Pushkar geen druk verkeer... kamelen, koeien en buffels zijn hier de koning van de weg.  In de kleine straatjes  vind je overal gezellige guesthouses met rooftop restaurants, waar je van een prachtige zonsop- of ondergang kan genieten.

En overal vind je talloze winkeltjes met kleurige sari's, tribal kleding, juwelen en prulletjes, oude gypsie rokken met spiegeltjes, zware halskettigen en enkelbanden, hoofdversiering met schelpjes en munten... een waar shoppingparadijs !!  We gaan hier dan ook zwaar ons boekje (lees bankrekening) te buiten aan al dit moois....

Ik vind de mensen in Pushkar een pak vriendelijker en sympathieker dan in Agra of Delhi. Je wordt hier duidelijk minder lastig gevallen.  Maar de starende blikken zijn er altijd, waar ik ook ga.  Want ik ben en blijf een vreemd wezen met rood haar en bleke huid, afkomstig van een andere planeet, dus de Indiers kijken telkens weer de ogen uit hun kop als ik voorbij kom.  Ze zijn ontzettend nieuwsgierig en erg geinteresseerd (zeg maar gerust gefascineerd) door westerse vrouwen. We worden echt altijd en overal aangestaard.  Je er druk in maken haalt echt niets uit, gewoon negeren is de boodschap.

We ontdekken "Enigma rooftop restaurant", wat zo een beetje onze vaste stek wordt, en raken al snel bevriend met de staff.   Mani, de eigenaar van de tent, is Brahmaan, dwz dat hij tot de hoogste kaste in India behoordt, die van priesters en geleerden .  De eerste avond in Enigma raak ik met hem aan de praat.  Ons gesprek gaat over meditatie, yoga en spiritualiteit, en eindigt met een reiki sessie.   Hij hield zijn handen een 10-tal cm boven die van mij en alhoewel hij mij niet heeft aanraakt, was de energie duidelijk voelbaar, als een vlam die in de palm van mijn hand brandt.  Wat een maffe ervaring.

De volgende dag neemt Sabeer ons mee op stap.  Hij brengt ons naar een heel oude, afgelegen tempel ergens buiten Pushkar.. echt een ongelofelijk vette plek ! We rijden door een prachtig woest heuvellandschap vol cactussen, rotsen en distels.  Je ziet overal apen en wilde pauwen rondlopen.. niet eentje of twee, maar echt tientallen.  Voor mij de eerste keer dat ik pauwen vrij in het wild zie rondlopen. Ze zijn echt overal, en regelmatig weerklinkt hun typische roep door het verlaten landschap.

Na een hobbelige rit over wat ik niet echt een weg kan noemen komen we op een verlaten plek aan waar de tijd stil is blijven staan.  Een oude afgebrokkelde stenen brug die naar een oeroude tempel leidt, rondom zie je ruines overgroeid met gewassen, en overal op de rotsen staat in witte verf sanskriet geschreven.  Net een scene uit  'Jungle book'. Deze plek is echt magisch. Ik ben helemaal onder de indruk.

Tijdens een van onze shopping rondes leren we Ashok kennen, een kleermaker die een klein winkeltje heeft vlak bij de oude Ranji tempel.  Hij is echt een kerel met een hart van goud.  In eerste instantie dacht ik dat hij enkel maar vriendelijk was opdat we iets zouden kopen, maar deze man is echt met ons begaan en hij voelt zich vereerd om onze vriend te mogen zijn.  Altijd biedt hij ons chai aan en deelt zijn lunch.

Met zijn verjaardag gaan we kip eten (ergens buiten Pushkar want dat is een heilige stad en vlees is daar verboden). Ik kan niet beschrijven hoe ongelofelijk lekker dat kippeboutje gesmaakt heeft na 10 dagen van totaalonthouding. oh my god, i need meat !  we hebben Ashok, die normaal nooit eieren of vlees eet, toch zover kunnen krijgen dat hij een stukje omelet en en stukje kip proefde.  En daarna heeft hij zich zelfs laten verleiden tot een pintje!  goe bezig. Zo zie je maar wat voor een goede invloed wij weeral hebben op deze brave man ;-)

Met Dipawli (de indische versie van Kerstmis) neemt Ashok ons mee naar zijn familie. Na de vele vermoeiende familiebezoekjes (al zijn broers en zussen moesten ons hun huis laten zien), waar we vol chai en zoete melksnoepjes gepropt worden, neemt hij ons mee voor een bezoekje aan de Kali tempel.  Daar staat een beeld van Kali,  "the goddess of destruction", en om haar een beetje goed gezind te houden schenken de hindoes haar alcohol.  En het maffe aan dit alles, is dat dit beeld de aangeboden drank ook echt opdrinkt.

In de tempel staat een lange rij gelovigen aan te schuiven met flessen wijn, whiskey, en ander lekkers. Vooraan, aan het heiligdom, geven ze de drank aan de priester die vervolgens drie shotjes inschenkt en aan Kali aanbiedt.  Drie keer zet hij het glas in Kali's mond en drie keer komt het er leeg terug uit...  Mijn westerse nuchterheid gelooft niet in hocus pocus en gaat onmiddellijk op zoek naar een logische verklaring... maar de glaasjes zijn geen seconde aan mijn oog ontrokken en ze waren achteraf wel degelijk LEEG, dus het is toch wel een heel straf truckje moet ik toegeven.

Met zoveel woestijn in de buurt kan je niet anders dan een camel safari doen, .. dus hop, de kameel door zijn knieen en ik op zijn rug ! gieren, zo'n beest. Hij sjokkelt langzaam verder, met zijn aandacht bij elk grassprietje of ander mogelijk eetbaar voorwerp dat hij op zn weg tegenkomt.  Voetgangers, fietsers en tegenliggend verkeer moet maar even uitwijken.. Ik probeer te sturen, zonder veel succes...  Men. Kameel doet gewoon lekker wat hij wil.  Gelukkig blijft zijn begeleider in de buurt voor in te grijpen in geval van nood (zoals kop in de struiken steken en niet meer verder willen).

Vanuit het stadje trekken we met onze karavaan verder naar de 'Mella ground', dit is het gebied waar in de komende 10 dagen de befaamde ' Pushkar Camel Fair" gehouden wordt, een gigantische kermis en veemarkt waar paarden en kamelen verhandeld worden.  Dit evenement trekt jaarlijks een paar honderdduizend bezoekers, waaronder pelgrims en nomaden die van heinde en ver komen. Nu, 1 week voor de Camel Fair, beginnen ze al mondjesmaat toe te stromen.  We zien tentenkampen waar paarden en kamelen staan vastgebonden, en nomaden die hun avondmaal koken op kleine kampvuurtjes.

Eens voorbij de Mella stoppen we voor een kleine pauze op een afgelegen plekje.  Een muziekant brengt een prachtig lied op de klagerige hypnotiserende tonen van de Rawanhathha,een typisch rajastaans snaar instrument, .. zo een beetje de 'tribal-versie' van onze klassieke viool.  Het klinkt ongelofelijk mooi.   En de bloedrode zonsondergang op de achtergrond maakt het helemaal af.  Een herrinnering om nooit meer te vergeten.

Na onze kamelen trip worden we aan de andere kant van Pushkar gedropt, maar geen stress, we wandelen wel effe rap naar huis... ehm, ja, dat hadden we gedacht tenminste.  Vanavond is de vooravond van Diwali, het feest van het Licht.. zoals bij ons Kerstmis.  En dat wordt uitbundig gevierd met tonnen vuurwerk en knallertjes in de handen van bij voorkeur kinderen, snotneuzen en kwajongens.  De kleine donkere straatjes zien blauw van de rook en OVERAL, MAAR ECHT OVERAL suizen de voetzoekers ons rond de oren.

Dit is echt niet meer normaal.  het anders zo rustige Pushkar is veranderd in een oorlogsgebied en de vijand ligt overal op de loer met bommen en granaten.  WO II is er niets bij. Wij staan echt doodsangsten uit terwijl het vuurwerk vlak voor onze voeten ontploft, tot groot plezier van de kids. Mijn oren doen zeer van de vele luide knallen, zijn mijn trommelvliezen nog niet bijna gescheurd?  We zijn echt opgelucht als we uiteindelijk dan toch ons hotel weten te bereiken, zonder slachtoffers of gewonden.

Over het algemeen is het nachtleven in Pushkar vrij kalm, om 23u gaat alles nl al dicht.  Maar Birju, een bekende tablaspeler uit Pushkar, nodigt ons uit om mee naar een party te gaan.  Met 'party' bedoelt hij echter niet een feestje zoals wij dat kennen, maar een ceremonie ter ere van een begrafenis.  Als een hindu overlijdt, dan wordt er na 12 dagen rouw een herdenkingsplechtigheid gehouden waar alle familie en vrienden samen komen om te eten, bidden en de overledene te eren.  Een grote tent biedt plaats aan een 100-tal genodigden  Het valt direct op dat de mannen en de vrouwen appart zitten, en de kinderen lopen overal tussendoor.

Het orkest bestaat uit een tabla- en een sitarspeler, en nog een paar vreemde instrumenten waar ik geen naam op kan plakken.  Er wordt niet gedanst, maar wel gezongen.  Een voor een komen de mensen naar voor om een groet te brengen aan de foto van de overledene die een ereplaatsje gekregen heeft op een altaar vol wierrook en kitcherige hindustaanse godenbeeldjes. De gasten geven ook geld aan de muziekanten.

Gay ( een Israeli) en ik zijn de enige westerlingen op het feest. We krijgen een speciale plek vooraan, en worden in de watten gelegd alsof we Brad Pitt en Angelina Jolie in hoogst eigen persoon zijn.  We krijgen van overal nieuwsgierige blikken toegeworpen, en mensen komen verlegen vragen of ze met ons op de foto mogen... echt gek.  Moet ik sebiet ook nog handtekeningen beginnen uitdelen misschien ?

Onze eerste 10 dagen in Pushkar zijn nu voorbij.. wat gaat de tijd snel !  Eigenlijk hadden we niet gedacht hier zo lang te blijven, maar de chillheid van deze plek werkt verslavend.  Daarom besluiten we om er nog een weekje bij te doen... een spannende week, want vanaf morgen begint de Pushkar Camel Fair, en dan gaat heel dit rustige dorpje helemaal op z'n kop staan !