Puerto Colombia, 19 -22 januari

Na een week koppenlopen in het toeristische centrum van Cartagena incl. het dagelijkse ellenbogenwerk door mensenmassa's, voordringers in de rij en discussies over veel te hoge taxi-prijzen, hadden we ons geen betere bestemming kunnen wensen dan het totaal onbekende en volledig off-the-beaten-track Puerto Colombia. Voor velen niet meer dan een nietszeggend stipje op de kaart, voor ons een fantastische ontdekking van een klein bruisend dorpje dat ons het echte Colombia heeft laten zien.

Hier zie je bijna geen toeristen en geen hotels. Hier wordt je niet lastig gevallen door opdringerige straatverkopers, en hier betaal je de èchte prijs als je iets koopt. Puerto Colombia heeft geen toeristisch imago hoog te houden, de straten liggen er wat rommelig bij, auto's staan kris kras door elkaar geparkeerd, het strand is een zootje en overal ligt afval. De mensen hier zijn altijd buiten en ze kijken je nieuwsgierig aan als je voorbij hun deur passeert, ze zeggen vriendelijk goedendag en als ze zien dat je de weg kwijt bent vragen ze of ze je kunnen helpen. In de winkels is er vaak ook tijd voor een babbeltje, ze vragen van waar je komt en wat je hier komt doen. Een wereld van verschil met Cartagena.

Onze gastvrouw is een super lieve 'mami' die haar 3 kamer appartement openstelt voor couchsurfers en airbnb'ers. Wij betaalden amper 9 dollar voor een tweepersoonskamer, en tezamen met ons had mami ook nog een duitser, een mexikaan, een argentijn, een franstalige zwitserse en een colombiaanse die op reis was in eigen land geadopteerd, die verspreid lagen over matrassen, uitklapbedden, hangmatten en de zetel. Het was een gezellige bende. Altijd leven in huis, en altijd lekker eten op tafel.

Een kleine 100km buiten Puerto Colombia ligt de 'El Tutumo vulkaan' , het noemt dan wel vulkaan maar in werkelijkheid is het niet meer dan een 14m hoge 'termietenheuvel' gevuld met een dikke zachte modder, rijk aan minarelen. tijd voor een modderbadje ! Onder het motto 'less is more' besluiten we zo weinig mogelijk geld uit te geven en liften we met z'n zessen naar onze bestemming. Toen we boven aan de poel stonden werden we verwelkomd door een 6m2 blubberbad vol roepende en tierende amerikanen. Een chaos van blubber en ledematen en chocoladen kopjes die boven de modder uitstaken. Gelukkig waren zij bijna klaar en na een kwartiertje hadden we de modderpoel voor ons alleen.

Een echte bizarre ervaring was het, de modder was dik en zwaar en je bleef erop drijven alsof je gewichtloos in de ruimte zweefde. Voortbewegen gaat traag, alsof je in slow-motion zit. Af en toe kwam er een zwavel-bel naar boven drijven en begon het enorm te stinken. Duiken was niet mogelijk, je zou gewoon ondersteboven blijven steken zijn, maar ik heb wel de session afgesloten met een geslaagd bommetje ;-) Al glibberend en glijdend wandelen we naar het nabijgelegen meer voor een frisse duik en zienderogen transformeren we terug naar onze menselijke gedaanten.

Misschien vraag je je af hoe we eigenlijk in zo'n onbekend plekje als Puerto Colombia beland zijn geraakt... dat heeft natuurlijk weer iets met wind, een board en een vlieger te maken. Na intensief research kwam 'Puerto Velero' als aanrader uit de bus voor soul-surfers die zowel van vlak water als van golven willen genieten op een plek die enkel locals kennen. Klinkt verleidelijk ! Puerto Velero ligt vlak naast Puerto Colombia en is een kleine halvemaanvormige baai met een lagune die aan de zee grenst. Er zijn geen hotels of huizen, enkel een handjevol kitescholen en een paar cabanas met ligzetels en parasols, waar in het weekend de Colombianen uit Riohacha van het strand komen genieten. Door de week is hier NIEMAND.

De eigenaar van de kiteschool is een sympathieke, iets oudere kerel, die z'n hele leven gewindsurft heeft en een paar jaar geleden door het kitevirus gebeten geworden is. Hij heeft me elke dag gratis van en naar de kitespot gebracht en we hebben samen een super coole wavesessie gehad. De spot was verlaten.. met mooie schouderhoge golfjes en een perfect constant windje. Een van de beste sessie's van heel Colombia !! super stoked en super content. En het feest was nog niet gedaan ... s'avonds beval mami ons een proper hemd en onze dansschoenen aan te trekken, want we gaan carnaval vieren.

Carnaval wordt serieus genomen hier in Puerto Colombia. Het duurt twee maanden, en het begint al van s'morgens vroeg. Rond een uur of 10.00 gaan de gethoblasters aan, en hoor je overal cumbia door de luidsprekers knallen. Het doorsnee straatbeeld zijn kleine gekleurde huisjes met versierde voortuintjes met carnaval poppen en muurschilderingen. De kids, van zodra ze met hun heupen kunnen zwaaien, gaan van deur tot deur met hun draagbare stereo en zetten hun beste (dans)beentje voor in ruil voor wat snoep en centjes.

S'avonds wordt de muziek nog een tikkeltje (ahum) harder gezet, en gaan de deuren van de feestjes open. Hordes Colombianen pakken samen op openbare parkings en op pleintjes waar een DJ of een live band komt spelen, rondom de dansvloer staat tafels en stoelen waar de ganse familie plaatsneemt. Op elke tafel staat een fles 'Aguardiente' (straf spul), en na verloop van tijd is niemand nog nuchter.

Maar een carnaval feestje is pas echt geslaagd als de 'Reina de Carnaval' aanwezig is. Zij wordt verkozen in een soort miss-verkiezing van de knapste jongedames van het dorp, om dan vooraan in de finale carnavalstoet te paraderen en voor het komende jaar het dorp te mogen representen. Omdat wij zeer vroeg in het carnaval seizoen daar waren, was de concurentiestrijd tussen de dames nog volop aan de gang. Tegen middernacht stonden ze allemaal op het podium in hun praaljurken het beste van zich te geven. Aan de hand van het gejuich en het applaus worden dan 'punten' gegeven aan de deelneemsters, en de oud-koniging van vorig jaar is ook aanwezig om de dames te supporten.

In de vroege uurtjes belanden we in ons bed, met suizende oren (want de muziek stond echt heel hard) en een suizend hoofd (want die aguardiente is echt heel straf spul). Carnaval mission completed.

Van Puerto Colombia zijn we doorgereisd naar Palomino, een klein backpackersdorpje met stoffige zandweggetjes en een surfstrandje. Het ligt vlak naast het bekende Tyrona national park, met prachtige stranden. En je kan er ook in een autoband de rivier afdrijven en bier drinken (tubing), voornamelijk in trek bij jonge twintigers.

Ik wou nog geld afhalen voor ik op de bus stapte, maar de chauffeur kon ècht niet meer wachten. 'kan ook in Palomino' zei hij, maar daar had ik mijn twijfels over. En inderdaad, in Palomino geen ATM, en in de aangrensende dorpen ook niet. Met een minimum aan cash, net genoeg voor eten en overnachting, waren de opties nogal beperkt.. geen surfboard huren, geen national park bezoeken. Meer dan een boek lezen in de hangmat en wat chillen op het strand zat er niet in voor ons. Uiteindelijk zijn we met onze laatste dollars nog op de bus richting Santa Marta gesprongen.