Progreso, Mexico 2-8 mei 2017

Een klein onbeduidend kuststadje in de nabijheid van Merida, de hoofdstad van Yucatan. Buiten dat hier af en toe eens een cruiseschip z'n lading komt droppen waarvan de meesten zich dan snel naar bezienswaardigheden in de buurt verspreiden, is er in Progreso zelf eigenlijk niets te zien. Voor ons is het echter de laatste kitespot van onze reis, en we zijn van plan om het er hier nog eens goed van te pakken.

We vinden onderdak bij een kiteschool vlak bij het strand, waar we in de tuin in de schaduw van de bomen kunnen staan. Superchille plek. S'morgens kunnen we lekker uitslapen want de wind komt toch pas tegen de middag. We besluiten hier toch eventjes te blijven, en al gauw vervallen we weer in ons ritme van eten-kiten-slapen.

Veel spannends gebeurt er hier eigenlijk niet, tot er, ineens, vanuit het niets, een hele hevige storm kwam opzetten. Het was kort na de middag en we zaten nog in de bus te chillen, toen we merkten dat de wind begon toe te nemen. Niks abnormaal, zo gaat dat hier elke middag, dat wil zeggen dat we binnen een half uurtje ongeveer wel kunnen gaan kiten. Vijf minuten later echter begint het ineens zó hard te waaien dat Marco en ik nog maar net op tijd ons dak naar beneden konden doen en onze tafel en stoelen binnenhalen voordat ze door de tuin vlogen.

We begeven ons naar het strand om te kijken wat er nu eigenlijk aan het gebeuren is, en compleet verbijsterd zien we pikzwarte lucht, een woest kolkende zee en rukwinden die de palmbomen bijna horizontaal laten doorbuigen. Het zand striemt zo hard in onze ogen dat we bijna geen steek kunnen zien, en op onze benen plakt binnen de kortste keren een dikke korst zand. Dit is nog nèt geen orkaan. Niet veel later zien we een soort van 'springtij' opkomen en voor we het goed en wel beseffen stroomt het zeewater over de parking, in onze tuin, tot vlak voor onze voeten.

OK, dit wordt zo langzaam aan toch wel een beetje zorgwekkend... als dat zeewater nog verder komt, dan moeten we wel dringend onze bus gaan verplaatsen. Als Marco en ik terug bij onze bus aankomen zien we echter dat de boom waar we onder geparkeerd stonden, afgebroken is en dat er een paar dikke zware takken op onze arme Combi terrecht gekomen zijn. Ze drukken zwaar op het dak, van omparkeren is er nu geen sprake meer. De storm blijft maar doorrazen en beseffende dat we momenteel eigenlijk niet veel kunnen doen, gaan we dan maar in de kiteschool schuilen. Er zit niets anders op dan de storm hier uit te zitten.

Tegen de avond begint het eindelijk wat af te nemen, en de volgende morgen schijnt de zon weer alsof er niets gebeurd is. We onderzoeken angstvallig onze combi maar op het eerste zicht blijkt er gelukkig geen ernstige schade te zijn. Enkel wel die loodzware takken nog van ons dak krijgen... makkelijker gezegd dan gedaan. Het enige hulpmiddel dat we hebben is een machete. We stroppen onze mouwen op en gaan aan de slag. Na een halve dag zwaar doorkappen is onze combi bevrijd !

Na ons spannend avontuur in Progreso besluiten we een paar daagjes door te brengen in Merida, dat er vlak naast ligt op zo'n 30km ongeveer. Het viel ons meteen op hoeveel gepimpte VW kevers er daar wel niet rondreden. Blijkt dat de oude Volkswagens hier goed in de smaak vallen. We krijgen ook vaak een thumbs up van andere VW chauffeurs als we voorbij rijden. Grappig, want meestal zijn de Mexicanen niet echt zo'n heren in het verkeer.