El Cuyo, Mexico 15-26 april 2017

El Cuyo was boenk erop. Een slaperig klein dorpje met stoffige zandweggetjes, een paar winkeltjes rond het kerkplein, en een vuurtoren. Al de rest is strand, azuurblauw water en elke dag wind. Buiten een tiental kiters verder geen toerisme. We vonden een chille plek om te kamperen bij Luis van El Cuyo Kiteschool. Voor 5 dollar per dag mochten we onze Combi bij hem om het strand parkeren en de douches en keuken gebruiken. Super chill. Deze plek is zo relaxed dat we hier meteen 11 dagen gebleven zijn.

In een klein dorpje met een handjevol kiters leer je natuurlijk direct iedereen kennen. Het zijn telkens dezelfde gezichten die je terugziet, en nieuwkomers vallen natuurlijk direct op. We werden vanaf dag 1 heel hartelijk verwelkomd en hebben vele leuke sessie's op het water doorgebracht. En, not the least important, Marco is ook weer aan het kiten ! Zijn meniscus die hij drie maanden geleden gescheurd had is eindelijk genezen, en hij kan weer zonder pijn het water op.

Er waren ongeveer 2 dagen dat het weer een beetje in de knoop lag en we in plaats van wind ineens regen kregen. Veeeel regen. Om dan uit een minder goede dag toch nog het beste uit te kunnen halen, dachten we 'laten we eens een quad huren en een weg zoeken naar de nabijgelegen Coloradas'. Las Coloradas zijn grote zoutvlaktes met flamingo's en roos water. Dit komt doordat er een speciale soort algen in gedeit die het water knalroos kleuren. De algen worden gegeten door garnalen en de garnalen door de flamingo's die er hun mooie roze kleur aan te danken hebben. Als ze geboren worden zijn ze namelijk wit!

De officiele weg naar Las Coloradas gaat via Tizimin in een grote boog over grote verbindingswegen. Maar als je dieper inzoomt op de routeplanner komt er ook een sluipweg te voorschijn die El Cuyo rechtstreeks met Las Coloradas verbindt. We vroegen even na bij de locals en dit blijkt een oude zandweg te zijn waar je ten minsten een 4x4 moet hebben. Met onze Combi, nee. Maar met een quad, goed te doen toch ? We trekken onze stoute schoenen aan en beginnen aan de tocht.

So far, so good. Een hobbelige zandweg met diepe bandensporen die aantonen dat deze weg nog steeds in gebruik is. Met de quad geen enkel probleem. Maar na een tijdje beginnen we de eerste hindernissen op ons parcour tegen te komen. Diepe putten die zich gevuld hedden met water van de hevige regenbuien blokkeren onze weg. Je ziet direct dat dit geen klein plasje is. We gooien er eerst eens een steen in voor de diepte te checken en horen een geweldige plons. Redelijk diep dus.

Maar we hebben een quad, die dingen zijn toch gemaakt voor off road te gaan of niet soms? Om te voorkomen dat ik halverwege de plas vast zou komen te zitten, neem ik een aanloopje en stuif er in volle vaart door. Er komt een soort van golf op gang die in de laatste meter terugbotst en al het water in de motor duwt. Een laag gebrom, wat gepruttel en ja hoor, geen greintje leven meer in de quad. Made in Mexico, zeker?

Daar zit ik dan, met m'n benen opgetrokken op de quad midden in een enorme plas. Ik probeer 'm terug te starten maar meer dan wat gepreutel komt er niet uit. Achter ons is inmiddels een truck komen aanrijden. Een paar vissers kijken ons nieuwsgierig en lichtjes geamuseerd aan. Waarschijnlijk krijgen ze dit beeld niet elke dag te zien. Gelukkig zijn het sympathieke mannen en met verenigde krachten krijgen ze de quad en mezelf uit onze benarde situatie.

Er wordt eens naar de motor gekeken, een paar bougies gekuist en de kickstarter gebruikt, maar helaas de quad is en blijft zo dood als een pier. Naar hun mening heeft het water de electronica lam gelegd waardoor hij niet meer kan starten. Een quad die niet tegen water kan, maak dat mee. Als je hem een nachtje laat drogen zou het morgenvroeg wel terug in orde moeten zijn, zeggen ze. Zijn we vet mee zo'n 15km van El Cuyo in de middle of nowhere.

Ze stellen voor om ons op sleeptouw te nemen, maar helaas gaan ze de verkeerde kant uit, richting Coloradas, weg van El Cuyo. Nadeel : zo geraken we natuurlijk niet thuis. Voordeel : nu kunnen we misschien toch nog de Coloradas zien. Hier blijven staan is ook geen optie, en te voet heel het stuk teruglopen al helemaal niet. Volgens hen is er onderweg naar Las Coloradas wel een klein gehucht waar er mogelijk een mechanico te vinden kan zijn. We besluiten het dan maar te proberen en binden de quad vast aan de jeep. Maar waar 1 plas is, zijn er natuurlijk meerdere. Marco en ik krijgen het ene na het andere modderbad over onze kop en wanneer we na een 5 tal minuutjes op een plek komen waar meerdere auto's zijn, zien we er uit als twee chocoladen ventjes.

Een van die andere auto's blijkt een politie wagen te zijn en gaat zo meteen naar El Cuyo, en ja hoor ze vinden het niet erg om ons op sleeptouw te nemen. Wij dus opnieuw door al die modderbaden tot we bijna onherkenbaar zijn. We zien hoe de agenten die achterin zitten er de grootste leut aan hebben en met hun GSM foto's van ons nemen als we door de zoveelste diepe plas rijden. Wetende dat we zowieso al het gespreksonderwerp van de dag gaan zijn als ze straks thuiskomen, poseren we met een brede glimlach voor de foto. Twee gringo's op sleeptouw door de modder, dat is toch super beeldmateriaal voor de familie.

Na ons modder-avontuur besluiten we om de Coloradas maar van onze agenda te schrappen en niet veel later horen we van andere reizigers dat het mooie roze water door de zware regenval gedeeltelijk bruin gekleurd was, dus veel hebben we dan ook niet gemist. In onze laatste dagen in El cuyo hebben we niet echt veel meer gedaan want ik heb een paar foute taco's gegeten en daardoor 3 dagen strijk gelegen in bed. Diarree en overgeven, en veel slapen. Het hoort erbij. I love Mexico, maar voor mij geen taco's meer aub. Zodra ik weer op krachten ben, bedanken we Luis voor zijn gastvrijheid, wensen hem veel geluk verder met de kiteschool en zetten onze reis voort. Next stop : Valladolid.