Cali, Colombia 31 dec 2016- 6 jan 2017

Na een lokale bus, een taxibusje, een kletsnatte grensovergang, een collectivo, een 12 uur durende nachtbus, en nog een laatste taxi zijn we dan eindelijk in Colombia aangekomen. 7 uur s'morgens... twee zombies... hongerig, vuil en moe. Het enige wat we nu nog willen is een ontbijt, een douche en een bed.

Gelukkig wel een super guesthouse gevonden, klein (maar een 5 -tal kamers) met reizigers uit : Spanje, Chili, Argentina, Engeland en Colombia zelf. Een enthousiast gezelschap dat spontaan de handen uit de mouwen stak voor een ter plekke geinproviseerd oudjaarsdinner op tafel te toveren met o.a. een russian salad, frisse gazpaccio, spaanse tortilla, een belgische pasta-salad ;-) en nog veel meer lekkers.

De eigenaar, Augustin, verrasste ons met een heerlijke zelfgemaakte coctail met lokale vruchten, on the house. De ambiance was echt top, iedereen kwam met verhalen over hoe ze nieuwjaar thuis vieren en er werd veel gelachen. En hoe dichter we bij middernacht kwamen, hoe meer locals er bij kwamen.  Allemaal brachten ze kleine poppetjes mee uit papier-marché om om middernacht op straat in brand te steken. 

Dit noemen ze "burning Mr. Old Year", en samen met de pop worden ook voorwerpen verbrand die ze niet meer willen, of dingen die hen verdriet of slechte herinneringen brengen.  We kregen pen en papier in de hand gedrukt om een paar dingen te noteren die je in het nieuwe jaar niet meer wilt doen, of iets uit het oude jaar wat je graag achter je wil laten. Bv, niet meer ziek worden, niet meer vergeten naar huis te bellen (ahum), enz. De briefjes werden in de kleren van de pop verstopt.

Augustin had voor ons allen een gigantische levensgrote pop uit stro gemaakt en in oude kleren gestoken. Om klokslag 12 uur lag onze Mr. Old Year in het midden van de straat te branden.. Op de achtergrond werd de skyline van Cali opgelicht door een verpletterend vuurwerk. Het was echt een hele fijne nieuwjaar. S'morgens als vreemden aangekomen in een nieuwe stad (een nieuw land zelfs), diezelfde nacht een tiental nieuwe vrienden in de armen mogen sluiten.  Happy Newyear !

Maar het nieuwe jaar begint eigenlijk niet al te best voor Marco. Hij heeft sinds twee weken pijn in z'n knie. Plan A : negeren en hopen dat het vanzelf verdwijnt, heeft niet gewerkt. Tijd dus voor Plan B : naar het ziekenhuis voor een check-up. We hadden al gehoord dat het lang kan duren voordat je een afspraak bij een arts kan krijgen dus wij dan maar direct via de spoed naar het ziekenhuis gegaan.

De spoedafdeling van het Hospital General van Cali, een eye-opener op zovele vlakken. Cali is de tweede grootste stad van Colombia en heeft de reputatie nogal onveilig te zijn. Veel misdaad, armoede en criminaliteit. In onze buurt, bij onze gezellige guesthouse, hebben we daar niet veel van gemerkt. Maar hier op de spoed wordt ons een heel duidelijke afspiegeling van de realiteit getoond.

Waar de spoed in menig belgisch ziekenhuis voornamelijk uit oudjes bestaat die onwel geworden zijn, kinderen met ongelukjes tijdens het spelen of sporten, of, in de ergere gevallen dan, verkeersongelukken, hier in Cali heeft 1 op de 4 patienten die hier binnenstrompelt een steek- of schotwonde. De jongen die naast Marco lag had een schotwonde in het bovenbeen. Een jonge vrouw iets verderop in de gang staart me aan met een volledig dichtgeslagen oog en een dikke gebroken neus. En verder op de gang nog meer slachtoffers met  duidelijke sporen van geweld.  Je ziet onmiddellijk dat dit geen huis-tuin-en-keuken-ongelukjes zijn.

Eén van de doktors op de spoed was een jonge duitser die een half jaar stage loopt in Cali. Hij zag onze verschrikte gezichten en zei dat dit hier dagelijkse kost is. Voor sportblessures en dergelijke moet je hier niet zijn, maar in schot en steekwonden zijn ze gespecialiseerd. Je went er wel aan, zei hij met een knipoog. Marco krijgt een onderzoek, een MRI .. en een uiteindelijke diagnose : de meniscus is gescheurd. fuuuuuuuuuuuuuuck ! Het nieuws sloeg in als een bom, onze hele reis draait rond kiten, klimmen en andere leuke activiteiten. Vanaf nu moet dit alles van het lijstje geschrapt worden. Een dikke afknapper dus.

Een operatie is gelukkig niet nodig, daarvoor is het scheurtje te klein. Met een paar krukken en de raad om de knie zo weinig mogelijk te belasten, worden we naar huis gestuurd. Onze volgende bestemming was eigenlijk Lago Calima geweest, een bergmeer op 2 uur van Cali, waar we uiteraard gingen kiten. Dit hebben we dan alvast maar van het programma geschrapt. Bovendien was de weersvoorspelling van de komende vier dagen ook niet veel soeps (heel veel regen). Laten we dan maar ergens anders heen trekken. Next stop : Bogotá.