Santa Clara & Havana, Cuba 10-14 maart 2017

10 maart 2017 - Santa Clara, Cuba

Na zoveel intense kite-actie wordt het nog eens tijd voor wat anders dan zee en strand. We reizen naar Santa Clara, ook bekend als 'de stad van Ché Guevarra'. Hier in Santa Clara heeft de revolutie zijn finale overwinning behaald. De twee voornaamste commandanten, Ché Guevarra en Camilo Cienfuegos, hebben met hun troepen de stad van twee kanten belegerd.

Ze hebben ook een geblindeerde trein met wapens en verse troepen van Batista laten ontsporen door met een buldozer de sporen te vernietigen. De wapens werden buitgemaakt en de soldaten gevangen genomen. In hun laatste beslissende strijd waren de soldaten van Batista zo ontredderd dat vele van hen zich zelfs zomaar overgegeven hebben zonder een schot te laten. Het spreekt dus voor zich dat Ché hier als een held aanzien wordt, en overal in het straatbeeld zie je zijn portret of een standbeeld van hem.

In Santa Clara kan je ook het graf van Ché bezoeken. Er is een mausoleum met een museum vol foto's en gebruiksvoorwerpen van hem. Oude vergeelde zwart-wit plaatjes schetsen een haarscherp beeld van hoe het vroeger tijdens de revolutie geweest moet zijn. Verwilderde mannen met lange baarden, verourderde geweren en met al hun bezittingen in een knapzak. De soldaten die al langer in dienst waren en zich bewezen hadden, kregen een hangmat om in te slapen. De newbies sliepen op de grond.

Wist je dat Ché naast commandant ook tandarts van dienst was ? In het museum ligt zijn tandartssetje tentoongesteld. Geloof me, je kan maar beter geen tandpijn gehad hebben als soldaat tijdens de revolutie.

Ons plan was om het laatste stukje van Santa Clara naar Havana per trein af te leggen. Kwestie van een beetje variatie in ons transport te brengen, en ook omdat ik gelezen had dat de trein die Havana met Santiago verbindt niet minder dan onze eigenste oude trein is die Parijs-Antwerpen-Amsterdam aandeed voordat de Thalys kwam. In 2001 hebben we hem afgedankt en aan Cuba geschonken, dus je kan wel met zekerheid zeggen dat ik er vroeger als kind eens heb ingezeten. Oud ijzer voor ons, maar voor Cuba het pronkstuk van hun vloot. Deze trein staat bekend als de snelste en meest moderne (ahum) trein van Cuba.

Om 9.00 am stonden we klaar voor vertrek, maar helaas staan de Cubaanse spoorwegen erom bekend buitengewoon traag en verre van punctueel te zijn, dus het eerste nieuws dat we kregen is dat we al met 4 uur vertraging zouden beginnen. Hoe meer de tijd vorderde, hoe meer de chaos in het station begon toe te nemen, en uiteindelijk vonden we nog twee andere gestrande toeristen (sjanse gehad want maar weinig toeristen durven het aan om de trein te nemen, en dus hebben we hard moeten zoeken) om samen een taxi naar Havana te delen.

Havana 12-14 maart

Het is 3 weken geleden dat we Havana achter ons gelaten hebben, en nu staan we hier terug voor morgen onze terugvlucht te halen. En ik moet toegeven het is met hele andere ogen dat ik Havana nu bekijk. Waar ik in de eerste dagen me dood geergerd heb aan hoe moeilijk alles in Cuba gaat, heb ik er nu absoluut geen problemen meer mee en heb geleerd om het grappige van de situatie in te zien. Ik merk nu ook hoe de stad echt leeft, en hoe de Cubanen vaak met de ganze familie op straat zitten te eten en staan te dansen.

Ik weet nu waar ik moet zijn om iets lekkers te vinden ipv elke dag hetzelfde te eten. En het is me zelfs gelukt om yoghurt te vinden. So what, hoor ik je nu denken. Maar dit witte goud is ontzettend moeilijk te vinden in Cuba, en toevallig is yoghurt met musli mijn favoriete ontbijt. Ik heb wekenlang vruchteloos alle winkels in Cuba afgelopen om een stom potje yoghurt te vinden zonder enig resultaat, en jawel, de dag voor ons vertrek heb ik yoghurt gescoord, halleluja! Fier als een gieter loop ik met mijn yoghurt door de straat, komt er ineens een Cubaanse verbaasd op mijn schouder tikken 'Seniora, waar heb je die yoghurt gehaald ?' Als de Cubanen het zelf niet eens weten, dan heb ik het als gringa precies toch niet al te slecht gedaan ;-)

En we vinden ook nog een verborgen pareltje in Havana : El Calléjon de Hamel (het steegje van Hamel). Een klein verborgen straatje vol graffitti en kunst. Alles gemaakt van gereclycleerde materialen. We kijken onze ogen uit.

Voor we op ons vliegtuig stappen moeten we eerst weer een doodsstrijd leveren om een grote taxi te vinden die onze boardbags kon meenemen, en eens ingecheckt hebben we een uur op ons vliegtuig moeten wachten. Op de vraag 'aan welke gate moeten we vertrekken?' kregen we het antwoord : 'Goh, tja.. waarschijnlijk daar waar het vliegtuig straks gaat staan'. Typisch Cuba. I'll miss it.

Foto’s