Chichen Itza & Yockdzonot cenote, Mexico 1 mei 2017

Geen Mexico zonder Chicken Itza, de grootste en belangrijkste onder de Maya tempels. Ware het niet dat de tickets zo pokkeduur waren! We wouden allebei graag Chicken Iza zien, maar geen van ons was bereid er zo veel geld voor te betalen. Van de agenda schrappen, dan maar? Nee, we moeten een manier vinden om toch binnen te geraken zonder er een fortuin aan uit te geven.

We hadden op een internet forum een post van iemand gelezen die via de achterkant was binnengesneakt door de jungle, maar toen we lazen dat er in deze streek een kleine maar giftige soort slang huist, leek het dat nu toch ook weer niet waard. Verdere zijn er nog de standaard-festival-binnensluip-technieken : bandjes doorgeven of via de uitgang naar binnen lopen. We wisten het nog niet goed, maar we besloten om er gewoon al eens heen te rijden om te zien hoe goed het fort daar precies beveiligd is.

Bij Chicken aangekomen was het al 15.30 in de namiddag, en gezien de meeste bezoekers zo rond 10.00 aankomen kwamen ze nu in grote getallen terug naar buitengestrompeld. En in wat voor een toestand. Je moet weten dat vandaag zo'n dag was dat het kwik tegen de 39 graden opgelopen is, waardoor de hele inkomhal nu vol uitgeputte gedehydrateerde mensen lag. Rood aangelopen gezichten, kleren doorweekt van het zweet, en allemaal doodmoe. Iedereen zat of stond op elkaar gepropt in elk mogelijk hoekje schaduw. Sommige lagen zelfs languit op de koele tegels van de gang. In de vrouwen wc's stonden de dames te dringen om hun hoofd even onder de kraan te steken, en er stonden lange rijen bij het ijskraampje en de koffiebar .

We zagen al snel dat bandjes doorgeven niet ging lukken omdat elk bandje gescand werd om dubbel gebruik te voorkomen, en bij de uitgang was het momenteel zo super druk dat al het personeel daar stond om de massa in goede banen te leiden, dus daar zouden we ook niet zomaar onopgemerkt doorheen kunnen lopen. Ten einde raad gingen we dan toch maar even bij de kassa informeren wat de tarieven waren.. misschien kunnen we nog wel studententarief fixen.

Maar de kassierster kwam met nog iets veel beter af ... Elke maandag (en ja het is toevallig juist maandag) laten ze bezoekers binnen na sluitingstijd voor de helft van de prijs. Je hebt dan wel enkel maar toegang tot de hoofdattracties op het centrale plein en niet tot de meer afgelegen temples, maar DUH!, je betaalt dan ook maar de helft. Deze 'actie' stond trouwens nergens aangegeven, niet op de billboards boven de kassa, niet op hun website, en ook niet bij de vele touroperators in Valladolid of elders. Met als resultaat dat er naast ons nog 3 andere mensen mee naar binnen zijn gegaan en we heel het tempelcomplex, dat normaal duizenden bezoekers per dag telt, voor ons vijven alleen hadden !

Ik ben zeker dat er maar weinig mensen zijn die zo'n fantastische Chicken Itza gehad hebben als wij. Verlaten weides ipv horden toeristen, een warm avondbriesje ipv een zinderende middagzon, en een haast onwerkelijke stilte op het terrein. Enkel het getjirpt van vogels was te horen. We konden uitgebreid foto's nemen zonder dat we hoefden te dringen en zonder dat we ons moesten ergeren dat er weer eens iemand mee op stond. Ik probeerde me in te beelden hoe het hier in 900 V. Chr. moet zijn geweest.. en of er toen ook mensen aan de voet van de grote tempel van de zonsondergang stonden te genieten, zoals wij nu.

Na 18.00 nog op zoek moeten gaan naar een slaapplek is meestal geen goed idee, maar amper 8 km van Chicken Iza is er een vredig klein dorpje met een mooie cenote waar we in alle rust konden kamperen. Even een babbeltje met de buren gaan doen.. volgens hen moesten we ons geen zorgen maken, iedereen kent hier iedereen en hier kan je je deur gewoon open laten staan. Buiten een paar straathonden die op ons lekkere eten afkwamen, hebben we dan ook niemand gezien.

En natuurlijk waren we s'morgens als eerste in de cenote. Wij hadden al lang gezwommen en gedoucht en zaten net op de parking een ontbijtje te maken toen de eerste grote tourbus aankwam. Het was een bus vol met Fransen van middelbare leeftijd en ze keken echt heel verward naar Marco die voor hun neus een ommelet stond te bakken. Tja, de jeugd van tegenwoordig, zeker ? Of zijn het eerder de bejaarden van tegenwoordig waar dat iets mis mee is..