Cartagena, Colombia 11-18 januari 2017

Normaal gezien reizen we meestal per bus, maar de vluchten van Bogota naar Cartagena waren zo belachelijk goedkoop dat we wel moesten. Voor 50 eur per persoon (incl kitebagage!) stonden we na 45 min vligen alweer aan de grond. Een busreis zou minstens 80 eur gekost hebben en had er 19u 45min (!!) over gedaan.

Cartagena de Indias, met een gemiddelde temp van 31 graden en amper 1000 mm regen per jaar kunnen we op z'n minst wel exotisch noemen. Het was ineens al wel een pak warmer en droger dan onze laatste 5 bestemmingen. Puffend en zwetend banen we ons een weg naar onze hostel. Sleep maar eens 50 kg kitebage voort in deze hitte, geen lachtertje.

Onze nieuwe thuis wordt een simpele kamer boven het restaurant van Eduardo en Isabella net buiten het toeristische center. Dit is zo'n beetje het enige wat we kunnen betalen, want het centrum van Cartagena is belachelijk duur. Een bed in een slaapzaal in een hostel in het centrum kost gemiddeld 17 eur per nacht. Wij betalen bij Eduardo 10 eur per kamer.

Eduardo en Isabella zijn schatten van mensen. Gewone, eenvoudige mensen die hard werken om brood op de plank te krijgen en eerlijk zijn als goud. Ze runnen een grill-restaurant waar je voor 2-3 eur een heerlijke lunch kan krijgen. Ze hebben een schat van een dochter, en er huppelt ook een poedel rond met strikjes in zijn oren en roodgelakte nagels. Ons pleeggezin heeft ons vanaf de eerste dag met open armen ontvangen en ons zonder nonsens geleerd wat de echte prijzen zijn voor de taxi's, hoe we de toerist-traps in de stad kunnen vermijden, en waar we voor weinig geld goed kunnen eten. We zijn hen eeuwig dankbaar.

Maar in één toerist-trap zijn we toch wel ingelopen. De daytrip naar het fabuleuze Playa Blanca, alom geprezen door de touragenten en alle toeristen spreken erover. Met parelwitte stranden en kristalblauw water wordt het omschreven als 'the perfect carribbean beach'. Wat je in werkelijkheid krijgt is inderdaad een wit strand, dat zwart ziet van het volk. Er is geen halve vierkante meter meer vrij om je handdoekje uit te rollen. En het water ziet inderdaad mooi blauw, maar drijft ook vol afval en benzine van de toeristenboten. En wat het snorkelen betreft, in plaats van wondermooie vissen kregen we een halfdood koraalrif en de spartelende witte benen van de mensen rondom ons te zien.

Het meest geslaagde van de hele trip was dan nog de boottocht op de terugweg. In de morgen is het meestal windstil en is de zee nog mooi vlak, maar in de namiddag komt de wind opzetten en tegen dat we in de boot kropen waren de golven toch al redelijk groot te noemen. Onze schipper kende maar 1 snelheid, en dat was 'volle gas', waardoor we soms 2 à 3 seconden airtime konden maken voordat onze oude roestbak met een enorme klap weer op het water landde. Uiteindelijk iedereen zeiknat maar veilig en wel weer aangekomen. Spannend was het wel.

In Cartagena werd het eindelijk nog eens tijd om wat te kiten ! De stadsstranden krijgen redelijk wat wind, en zijn makkelijk te bereiken vanuit het centrum, voor een paar luttele dollars sta je binnen de 10 minuten op het strand. Er zijn vele bars, restaurantjes en kitescholen, handig voor Marco die dan van een fris pintje kan genieten aan de toog terwijl ik mij volledig uit kan leven op het water.

Kitesurfen staat nog in z'n kinderschoenen in Colombia, maar zo'n hippe stad als Cartagena trekt natuurlijk wel het voortouw. Hier zijn al redelijk veel kiters op het water, en vooral ook vele nieuwelingen de hun eerste lessen krijgen. Niet simpel om in deze drukte te leren kiten. Ik zie om de haverklap accidenten en bijna-accidenten gebeuren, zonnekloppers die op een haar na bijna onthoofd worden door een laagvliegende kite, honden die door de lijnen lopen, jeeps die kriskras over het strand rijden, enz... een jetski die even uit de bocht vloog en ineens recht op mij afkwam liet mij bijna een hartstilstand krijgen. Je moet hier echt ogen op je rug hebben.

Verder hebben we in Cartagena nog wat cultuur opgesnuifd. Het oude stadscentrum is heel charmant en bruist van 't leven. Overal klinkt muziek, er wordt gedanst, lekker gegeten en gedronken. Grote pleinen met mooie koloniale huizen en kleine steegjes met schattige arbeidershuisjes in felle kleuren worden omsloten door dikke oude vestigingsmuren. Het is autovrij en je kan er met paard en koets rondrijden. Het heeft in zekere zin iets weg van de Grote Markt in Antwerpen met z'n statige herenhuizen, maar dan de meer exotische versie.

De kers op de taart is het 'Castillo de San Felipe de Barajas', een oud fort dat de Spanjaarden in 1536 gebouwd hebben om de stad te beschermen. Het ligt strategisch geplaatst op een heuvel en heeft een speciale vorm waardoor de verschillende troepen elkaar konden flankeren, waardoor ze heel moeilijk te overwinnen waren. Overal vind je kanonnen en ondergrondse tunnels. Het is een knap staaltje militaire architectuur, heel vooruitstrevend voor zijn tijd, en in zijn hele geschiedenis is het maar 1 keer ingenomen geweest.

Na een week in Cartagena is er toch al wel een redelijk groot gat in onze portemonnee geslagen en besluiten we verder door te reizen. Volgende halte is Puerto Colombia, een uurtje of drie noordwaarts langs de kust.