Quetzaltenango, Guatemala 27-30 mei 2017

De tweede grootste stad van Guatemala en niet echt bepaald charmant. Onze overnachtingsplek was een grasveldje naast de MacDonalds aan een superdrukke straat. Verbazingwekkend genoeg hebben we niets van het straatverkeer gehoord omdat de muur van een aanpalend gebouw al het lawaai afschermde. Al bij al toch geen al te slechte plek, met McFlurries, gratis WIFI en de nachtbewaker van de MacDo die een oogje in het zeil hield.

Quetzaltenango staat voor eeuwig in ons geheugen gegrifd als de stad van de regen.  Twee keer per dag een droog pak aantrekken en maar hopen dat je nog een paar droge sokken kan vinden. Gezien dat de stad zelf niet zo interessant was, zijn we dan maar een vulkaan gaan beklimmen. Vanwege de voorgeschiedenis van Marco's meniscus besloten we om eerst een kleinere wandeling als 'test' te doen, voordat we ons aan een èchte treking van een volledige dag wagen. Onze keuze viel op de vulkaan Chicabal met zijn kratermeer. Met 2900m een kleintje onder de groten.

Vroeg opstaan is de boodschap om de regenbuien voor te zijn. Om s'morgens tijd te winnen hadden we s'avonds al aan de voet van de vulkaan geparkeerd. We stonden ergens hoog op de berg op een kleine parking met een prachtig uitzicht over de stad en de groene heuvels er rond, waar we s'avonds door moeder natuur op een knallende lightshow getrakteerd werden. Het bliksemde en donderde zoals ik nog nooit had gezien. Marco en ik hebben de gordijntjes van onze achterruit opengetrokken om het spektakel gade te slaan. Oorverdovende donderslagen en felle bliksems volgden elkaar in hoog tempo op. Heel intens.

De volgende morgen om 6.00u vertrokken we voor een 2 uur durende hike naar de top van de vulkaan. Niet echt lang en niet echt heel ver, maar wel bijna verticaal omhoog. Brandende kuiten vanaf het eerste moment. Maar het uitzicht mocht er zijn. Aan de éne kant konden we het kratermeer zien, terwijl we aan de andere kant uitzicht hadden op twee naburige vulkanen, waarvan er eentje dikke rookpluimen produceerde. De ochtendnevel gaf het meer een mystieke charme. De Maya's beschouwen het als een heilige plaats en komen elke zondag bloemen offeren aan de rand van het meer. Er staan ook met bloemen versierde kruisen die als altaar dienen voor de Maya goden.

Op de terugweg merkten we dat we de hike toch wel een beetje onderschat hadden. Hij is dan wel kort, maar de extreme hellingsgraad is erg belastend en Marco voelt de pijn langzaam terug in zijn knie sluipen. Gelukkig zijn we al bijna weer aan onze auto. Een grote volcano hike van een hele dag zou dus zeker niet goed zijn afgelopen. Het is vooral het dalen dat de doodsteek geeft aan zwakke knieën, en we besluiten om het hier dan maar bij te laten en voorlopig geen verdere trekings meer te plannen.

We hebben ook nog een bezoekje gebracht aan de kleurrijke kerk van San Andres. Die ziet er een beetje uit als het peperkoekenhuisje van Hans en Grietje en staat ergens weggestopt in een piepklein dorpje in de heuvels rondom Quetzaltenango. Na vele hobbelige slecht onderhouden wegen kwamen we er eindelijk aan ... om dan te vast te stellen dat de kerk dicht was !

Geen succes met de kerk dus, dan maar op zoek naar een lekker warm bad in één van de vele hotsprings in de omgeving. Over de meest bekende, Fuentes Georginas, hadden we gelezen dat de baden vuil waren, overvol en de inkomprijs belachelijk duur. Op zoek naar een alternatief zagen we plotseling een bord ergens aan de kant van de weg met in vage letters 'aguas thermales' geschreven en een naam eronder die we nog niet eerder hadden gehoord. Misschien een nog onbekend kuuroord? een klein paradijsje dat enkel locals kennen? We besluiten het er op wagen.

We volgen de weg door de velden en door een klein gehucht vol landbouwers die ons nieuwsgierig aankijken. We komen op een punt waar ooit een brug was, en waar we nu tussen de brokstukken door een ommetje door de beek moeten maken. Even offroad met de Combi. De weg wordt nog smaller en uiteindelijk staan we voor een grote ijzeren poort die gewoon open staat. Er staat 'Aguas thermales' boven geschreven, dus uiteindelijk hebben we het dan toch gevonden. Een loodrechte rotswand en een verwoekerde tuin doemen voor ons op.

Van wat eens een paradijs moet zijn geweest, blijkt helaas alleen maar brokstukken en puin over te blijven. Een asfalten weg die in twee gescheurd is leidt naar een paar ingestorte barakken die ooit als kleedhokjes gediend moeten hebben. Verderop de restanten van een groen, beschimmeld bad en een enorme berg afval rondom een naruurlijke bron waaruit stomend heet water opborrelt. En hoewel het er totaal vervallen uitziet, doen de vele lege schampoo flessen wel vermoeden dat deze wasplek nog steeds in gebruik is. We vullen een emmer warm water om een douche mee te nemen, en daarna keren we snel terug want er staat weer een onweder aan te komen en we moeten nog terug door de beek geraken voordat deze in een modderstroom verandert.

Achteraf lezen we op internet dat een aardbeving in 2008 de hele boel vernietigd heeft. Jammer dat zo'n mooie plek zo aan z'n lot overgelaten wordt. Met een beetje opknapwerk zou er iets heel moois van te maken zijn. Dit soort dingen is echt typerend voor Guatemala. Het land heeft zo veel natuurlijke rijkdommen en prachtige stukjes natuur, maar wat je voornamelijk te zien krijgt zijn kapotte straten, vervallen gebouwen en een oneindige ketting van afval langsheen de wegen. Laten we hopen dat het ooit eens beter wordt.