Otavalo, Ecuador, 18-30 december 2016

28 december 2016 - Otavalo, Ecuador

Volgende halte op onze route : Otavalo.

Otavalo ligt amper een uurtje of vier noordwaarts van Baños, niet meer dan 'a walk in the park' zoals ze dat noemen. Ware het niet dat we onze kitespullen in Santa Mariañita achter gelaten hebben om lichter te kunnen reizen. Dus zit er voor ons niets anders op dan terug het hele land te doorkruisen om onze spullen op te halen.

Baños-Ambato-Guayaquil-Manta-Santa Mariañita-Quito in 2 dagen... we kunnen zo langzamerhand geen bus meer zien. In Quito nemen Marco en ik afscheid voor een weekje. Hij wil graag in Quito blijven voor te klimmen, en ik reis meteen door naar Otavalo. Ik heb een volunteering job gevonden op een paardenranch =-)) Het is altijd al een kinderdroom geweest om op een paardenranch te werken, dit aanbod kon ik dus niet laten liggen.

Hacienda (ranch) 'Pambas Inchi' ligt 25 km buiten Otavalo, aan de voet van de Cotacachi vulkaan. Het landschap en de natuur zijn adembenememd mooi ... bergachtig, groen en dicht begroeid... diepe kloven, spleten en afgronden tekenen het landschap. Hier moet je opletten waar je loopt of je tuimelt recht naar beneden. Geen enkele weg loopt hier recht.

Het klimaat is hier ook een pak koeler dan in het zuiden. Overdag een lekker lenteweertje met temperaturen rond de 20-25 graden, maar zodra de zon onder gaat dalen de temperaturen tot 5-10 graden. Je slaapt hier met minstens drie dekens! En regenen doet het hier ook. En dan bedoel ik geen klein regenbuitje af en toe, maar DEFTIG regenen. Een paar uur lang valt het met bakken uit de lucht en binnen de kortste keren is de ranch dan in één grote modderpoel veranderd.

Rodrigo is de baas van Pambas Inchi. Hij runt een advocatenbureau in Quito.  De hacienda is al generaties lang een familiebezit, oorspronkelijk hielden ze hier enkel melkvee. Ze hebben nog steeds zo'n 300 koeien en de farm draait volledig op de opbrengst van de melk. Rodrigo is z'n leven lang al een paardeliefhebber, en hij heeft zo'n 80 paarden op de farm die hij kweekt, traint en verkoopt.

Alle 80 zijn ze, stuk voor stuk, kerngezonde sterke dieren, gehard door het buitenleven. Geen stallen, geen dekens voor de kou, geen benen inpakken met bandages voor extra steun tijdens het rijden, zelfs geen borstel voor ze te poetsen. Deze dieren zijn buitenslapers, weer of geen weer, ze grazen op steile weides en ontwikkelen sterke spieren. Ze staan vaak uren in de modder, maar niet één van hen heeft schimmelhoeven. Ze leven in kuddeverband en af en toe wordt er eens flink gevochten maar ze laten ze gewoon doen. Bij ons zou er al lang ingegrepen worden om de vechtersbazen uit elkaar te halen, want ojee er zou er eens eentje zich kunnen verwonden. Daar wordt in Ecuador niet wakker van gelegen. De sterkste is de baas en iedereen kent z'n plaats in de kudde.

Het leven op de ranch is zoals Belgie 100 jaar terug in de tijd. Een schattig 'Bokrijk-achtig' huisje met een houtkachel en 1 lamp. Heb je het koud.. laarzen aantrekken, hout gaan sprokkelen en vuur maken. S'morgens vroeg uit de veren met het eerste daglicht, s'avonds met de kippen op stok. De hele dag zijn we bezig met paarden voederen, van de weides halen,  jaarlingen aan de longe trainen en de volwassene paarden onder het zadel. Er is nog een duits koppeltje dat ook volunteert, en we kunnen het super vinden met elkaar. Onze 'chef' Vinicio, is een volbloed Quechua indiaan die z'n leven lang al op de ranch werkt. Hij kent alle 80 paarden en 300 koeien bij naam (!).

Op onze vrije dag trekken we de stad in om de befaamde markt van Otavalo eens te bezoeken. Al decennia lang is dit de meest bekende en grootste markt van heel Ecuador en een drukbezochte draaischijf voor artisanale producten en ambachten uit de streek. Ik heb al best wat markten gezien in mijn leven, maar deze tart echt alle verbeelding. Een paar voetbalvelden groot en tot ver buiten het marktplein uitgebreid, tot in de kleine straatjes en steegjes in de verste hoeken van Otavalo vind je kraampjes en verkopers. Een georganiseerde chaos van geroep en geschreeuw, geuren en kleuren en heel veel koopwaar. Je weet niet waar je eerst moet kijken. Ik slaag er in om mijn aankopen tot 1 item te beperken.. hoewel ik hier makkelijk een camion had kunnen vullen met authentieke ponchos, mooie dekens, houtsnijwerk en schilderijen, handgemaakte droomvangers, hangmatten, traditionele kleding, enz..

Kerstmis nadert, en naar jaarlijkse traditie wordt er dan een rund of een varken geslacht. Op 24 december loop ik het erf over op weg naar de wei en hoor plotseling een treurig geknor. Iets verderop ligt een gigantische zeug vastgebonden. Moeder zeug had het wel door wat er ging gebeuren en keek mij zielig aan. Ik wil het niet zien als ze geslacht wordt. Gelukkig worden we wegggeroepen om de paarden van de weide te gaan halen. Een uurtje later komen we terug, maar onze timing kon niet slechter zijn... net als we het erf oplopen wordt er een mes in haar hart geploft ... een vreselijk gekrijs en een grote plas bloed. Ik heb net mijn eerste slachtpartij meegemaakt.

De vrouwen schieten in actie en beginnen alles voor te bereiden voor het eten terwijl de mannen het varken verder 'afwerken'. Een paar uur later krijgen we een lekker varkensmedaillonneke op ons bord. Het smaakt heerlijk, maar ik denk met dubbele gevoelens terug aan hoe dit arme beest hier een paar uur geleden nog aan de ketting lag. De Quechua indianen liggen er iets minder van wakker en feesten vrolijk door tot de avond valt. Ook de big boss, Rodrigo himself, komt op bezoek om cadeautjes uit te delen aan zijn werknemers. Wij, de vrijwilligers, krijgen ook wat.. een zak snoep met droge letterkoekjes en een lollie. Normaal zou ik hier niet zo opgetogen mee zijn geweest, maar gezien de dichtstbijzijnde winkel 45 min lopen van de hacienda is, voelt het nu of ik net de lotto gewonnen heb. Danku, en zalige kerst

Mijn tijd als vrijwilliger op de ranch loopt langzaam ten einde, maar de laatste dag staat er nog iets speciaals op het programma. Een 6 uur durende rit naar de laguna van Cuicocha, een prachtig meer dat in de krater van de uitgedoofde Cuicocha vulkaan is ontstaan. De rit voert ons dwars door het woeste berglandschap, langs kleine lokale dorpjes en gehuchten, over steile bergkammen en door diepe dalen.

Soms is de weg zo steil dat we moeten afstappen, en zo smal dat we bijna met onze benen blijven hangen, met laaghangende takken waardoor ik mijn gezicht in de manen begraaf en me stevig vast moet houden. Maar onze paarden zetten door. Je voelt hun spieren spannen als ze zich een weg naar boven banen. Dit is de meest pure definitie van de term 'paardenkracht', en zonder twijfel de meest spectaculaire en mooiste rit van mijn leven.

De volgende ochtend is het dan zo ver, we beginnen onze reis-marathon naar Colombia. Van Otavalo een bus naar Pasto, een taxi tot aan de grens, een uurtje of twee aanschuiven bij de Aduana om Colombia binnen te geraken, een collectivo-busje naar Ipiales, een paar uur wachten in het busstation en dan de nachtbus naar Cali. Het is 30 december. Morgenvroeg komen we in Cali aan en kunnen we s'avonds al meteen feestend het nieuwe jaar in duiken.

Foto’s

2 Reacties

  1. GERRIT MEEUSEN:
    10 februari 2017
    whow weer een ongelooflijk verhaal met super foto's , blij nog eens iets te horen , spannend , groetjes aan Marco vanuit Belgica , mama en Gerrit xx
  2. Paps:
    11 februari 2017
    amai tis weer de moeite!
    Prachtige foto's en weer een spannend verhaal.
    Enjoy it en dikke kus van ons. Big hug for Marco!

    Paps XXX