Nicaragua, 11-24 juli 2017

Popoyo, 11-16 juli

Popoyo, één van de populairste surfbeaches van Nicaragua, doet z'n reputatie alle eer aan.  Hier heb je elke dag super golven, en afhankelijk van het getij, kan je meerdere keren per dag gaan surfen.  Er zijn verschillende surfbreaks op wandelafstand. 

Santana is een gevorderden spot met grote snelle holle golven die op een rif breken.  Het is zwaar om uit te paddelen want er staat een sterke stroming, en de line-up is altijd overvol.  Niet echt zo geschikt voor ons.  Hier komen we bij zonsondergang al eens een biertje drinken op het strand, en toekijken hoe de golven boards en mensen genadeloos afmaken.  Het lijkt wel een slagveld van wit schuim waar hier en daar een arm, een been of een proestend kopje boven water komt. 

Wij surfen liever op Magnificent Rock, een pointbreak die mooie langzame golven levert, perfect voor beginners, gelegen in een veilige baai op wandelafstand van onze camping.  Helaas ben je hier niet de enige in het water.  Gemiddeld liggen er zo'n 30 surfers op dezelfde golf te wachten, en gezien de meeste van hen ook beginners zijn moet je geregeld al eens een board ontwijken of snel wegduiken voordat er iemand over je heen surft.  Maar ondanks het vele volk hebben we hier toch een goed aantal fijne sessies gehad.

We verblijven op camping Luna, waar bijna meer dieren dan mensen zijn.  Twee paarden, twee honden, twee katten en een mini-varken dat Margarita noemt.  Ze knort vrolijk als je voorbij komt en wordt helemaal gek als je ze wat te eten geeft.  Naast dieren op de grond zijn hier ook veel dieren in de lucht... en niet bepaald mijn lievelingssoort.  Het wemelt hier van de MEGA-wespen. Opgefokte zwart-gele monsters van zo'n 5 cm doorsnee terroriseren hier het luchtruim. Mijn grootste angst is dat er zo eentje in onze bus binnendringt, dus de deur wordt altijd snel weer dicht gedaan. 

Na een weekje leven op het ritme van de getijen zijn we door onze etensvoorraad heen en moeten we terug naar de stad.  Ook temeer omdat we een probleempje met de electriciteit in onze bus hebben.  Er is een zekering gesprongen, waardoor we de batterij van de camper niet meer kunnen opladen, en we zien dat onze lichtjes elke dag zwakker en zwakker beginnen te schijnen.  Hoogste tijd dus om op zoek te gaan naar een nieuwe zekering, voordat we helemaal in het donker zitten.

Port of San Jorge, 17 juli

We zijn naar Rivas gereden, de dichtsbijzijnde stad en tevens de uitvalsbasis voor Isla de Ometepe, het welbekende vulkaaneiland op het meer van Nicaragua.  Het plan is om s'avonds de laatste ferry naar Ometepe te nemen, maar eerst moeten we in Rivas nog een zekering vinden.  En dat blijkt precies toch iets moeilijker te zijn dan gedacht want onze zekering komt uit Mexico en dit type hebben ze hier niet.  We hebben de hele dag lang alle mechanico's, electrico's en shops met auto-onderdelen afgestruind zonder ook maar iets te vinden dat er op lijkt.  Allemaal raden ze ons aan naar Managua te gaan, maar dat betekent een heel eind terugrijden en brengt onze plannen wel redelijk in de war. 

Aan het einde van een vruchteloze dag rondrijden en zoeken, parkeren we ons bij de ferry-haven en besluiten om Ometepe dan maar te strijken en in plaats daarvan terug naar Managua te rijden.  Leuk is anders, maar we hebben geen andere keuze.

Masaya, 18 juli

Op weg naar Managua passeren we opnieuw Masaya, en we besluiten omhet  eerst hier maar eens te proberen.  Misschien kunnen we de verkeersdrukte en het labyrint van straten in de gigantische hoofdstad alsnog dan gewoon vermijden. 

Deze dag verloopt eigenlijk precies zoals de vorige : we stoppen ergens, vragen of ze onze zeker hebben, de verkoper schudt van nee en geeft ons een papiertje met een adres op van een winkel waar ze dit wel verkopen, aangekomen bij deze winkel herhaalt zich hetzelfde patroon en een paar minuten later staan we weer op de stoep met een ander papiertje in onze handen.  Het lijkt wel een schattenjacht. 

Maar wie zoekt die vindt, en uiteindelijk belanden we bij een electrico die ons uit de miserie kan helpen.  Voor de 4-dubbele prijs van de mexicaans kan hij met plezier een nieuwe zekering installeren.  Asshole. Hij weet dat we niet veel keuze hebben, en profiteert er schaamteloos van.    

Playa San Diego, 19-20 juli

Nu ons technisch probleempje van de baan is, staan we te springen om terug richting strand te rijden.  Playa San Diego klinkt goed volgens de beschrijving op internet.  Een verlaten strand met maar één hostel en bijna geen volk in het water.  Klinkt als het tegenovergestelde van Popoyo.  We moeten toegeven, we zijn een beetje laat vertrokken, maar volgens de routeplanner is het maar 2 uurtjes rijden dus zouden we nog makkelijk voor het donker moeten aankomen.

Lesson no.1 : never trust google maps. De automatisch aangegeven 'kortste route' is niet persé de beste.  En in dit geval heeft hij ons over een vreselijke dirtroad gestuurd die misschien met een 4x4 jeep nog te doen zou zijn, maar zeker niet met een oude Combi.  Na een uur geratel en gerammel en helemaal door elkaar  te zijn geschud, stonden we ergens midden ten velde en konden we niet anders dan terugdraaien.    Het enige voertuig dat hier nog verder door zou kunnen rijden moet een tractor zijn.

Door dit grapje hebben we natuurlijk veel tijd verloren, en daarbovenop zien we al een tijdje dikke zwarte wolken die dreigend dichterbij komen.  Het is regenseizoen en we weten al uit ervaring dat het niet meer lang zal duren voordat we een stortregen over ons dak gaan krijgen.  Dat zou in deze situatie echt nefast zijn, want als het zand door de regen in modder verandert rijden we ons nog vast en moeten we waarschijnlijk de nacht hier ergens in the middle of nowhere doorbrengen.  De stress wordt groter met de minuut.

Na veel gevloek komen we eindelijk terug op een aanvaardbare weg, en net dan barst het onweer los.  Het giet een half uur lang pijpestelen van jewelste terwijl we aan een slakkegangetje verderrijden.  Bij het eerste schemerduister zien we dat het nog maar 5km van onze eindbestemming zijn.  De regen is ondertussen opgehouden, maar de goede weg helaas ook.  Deze laatste 5 km moeten we over een spekgladde verse modderweg afleggen, en ondertussen is het al donker.  Het is vreselijk moeilijk om te rijden, we voelen dat we telkens weer grip verliezen.  We rijden nu bijna stapvoets. Als we stoppen, zien we dat er een dikke modderlaag op onze banden plakt.  Het voelt als rijden door een zee van boter.

Voor ons duiken plotseling tegenliggers op.  Vijf koplampen van motorbikes.  Eentje van hen zien we vlak voor onze neus onderuit schuiven.  Instinctief stappen we uit en gaan vragen of alles OK is, en of de persoon niet gewond is ofzo.  De mannen kijken nogal verbaasd.  Dat is hier precies niet de gewoonte.  Nadat we meneer terug op zijn motorbike geholpen hebben bedankt hij ons vriendelijk en we vervolgen ieder onze weg.  We houden onze adem in als we één keer echt bijna van de weg roetsjen, maar gelukkig vindt onze combi nog net op tijd weer  zijn grip. Eigenlijk doet hij het helemaal niet slecht, gezien de extreme omstandigheden.  Vele auto's zouden hier gewoon hopeloos vast gestoken hebben, maar de onze bolt onverstoorbaar verder door de glibberige drets. Langzaam maar zeker.

Na drie kwartier over dit zenuwslopende hindernissenparcour voelen we eindelijk terug een meer stabiele ondergond en merken we dat we in het dorp aangekomen zijn.  Halleluja, we made it !  Doodmoe maar opgelucht arriveren we bij de hostel.  Onze combi ziet eruit als een varken dat net in de modder heeft gerold.  Als we later met een pintje aan de bar zitten, horen we van de eigenaar dat hij een week geleden ook door een hevige regenbui verrast geworden is, en met zijn jeep naast de weg beland en overkop gerold is.  En dat is dan een 4x4 met offroad tires!  Na een hapje eten kruipen we direct in ons bed want we zijn beiden echt helemaal uitgeput van dit avontuur.

El Transito, 21-24 juli

Playa San Diego bleek helaas toch niet aan de verwachtingen te voldoen qua surf, en gezien het dorpje zo afgelegen ligt is er ook echt niets van sociaal leven, dus zijn we na twee nachtjes al weer vertrokken.  Next stop : El Transito, op aanraden van medereizigers.  Iets groter en levendiger dan Playa San Diego, zonder de drukte van Popoyo.  El Transito is exact waar we naar op zoek waren.

Enkel een overnachtingsplek vinden blijkt hier niet zo simpel te zijn.  Er zijn maar een beperkt aantal guesthouses, en geen van hen is erg scheutig op kampeerders.  We worden overal vriendelijk en minder vriendelijk de deur gewezen, soms met de meest absurde excuses : 'we zitten vol'... ik kijk rond en zie niemand (??).  Gezien we dus bij de gringo's niet welkom zijn, proberen we ons geluk dan maar aan de andere kant van het dorp waar de locals wonen.  Kleine kleurrijke huisjes, luide  latino-bars met opzwepende beats, spelende kids in de straten.. een interessante mix van geuren (vis!) en kleuren.   

Eén van die bar/restaurant/hostel is van Isabel, en zij is wel bereid ons in huis te nemen.  Er pas net 1 auto op haar oprit en daar mogen we dus kamperen.  Isabel is een rasechte no-nonsense latina. Jong getrouwd, twee kinderen grootgebracht, daarna van haar man gescheiden en nu woont ze alleen en runt ze zelfstandig haar zaak.  Ze werkt hard en doet alles zelf, de kamers, de bar, het eten, en indien nodig ook dronken klanten wegjagen met behulp van een machete. Isabel weet haar mannetje te staan.  We hebben ons nog nooit zo veilig gevoeld. 

Na vier dagen zalig gesurft te hebben, moeten we helaas vertrekken.  We zouden hier graag nog wat langer blijven, maar de tijd staat niet stil en in drie weken gaat onze vlucht naar België al.  Tegen die tijd moeten we nog helemaal naar Mexico terugrijden èn de combi verkocht krijgen.  Het wordt dus echt de hoogste tijd om te vertrekken want we hebben nog een lange reis voor de boeg.