El Salvador, 20-27 juni 2017

El Zonte, 20-26 juni

Uit Guatemala geraken was een fluitje van een cent... in El Salvador ingeraken was daarentegen wel wat anders. We waren nogthans s'morgens vroeg als eersten aan de grens, maar desondanks heeft het 2uur geduurd voordat de papieren van de auto en onze paspoorten van de nodige stempels voorzien waren. De beamten zijn hier echt vre-se-lijk traag.

In principe hebben we geen bijzondere interesse in El Salvador, maar het ligt nu eenmaal op weg naar Nicaragua, en dus moeten we erdoor. We besluiten om het noodzakelijke aan het aangename te koppelen en houden een tussenstop in El Zonte, een klein surfdorpje ergens in het midden van de kust. El Zonte telt letterlijk drie straten, een handjevol hotels en een paar kleine winkeltjes voor de hoogst noodzakelijke dingen.

We nemen onze intrek in een surfcamp met uitzicht op de peak. Vanop het terras kan je de golven zien binnenrollen in de baai. Het is echter ook hier vollop regenseizoen en de zware regenval van de afgelopen dagen heeft de zee doen vollopen met water. De golven zijn groot en woest, en slagen met een immense kracht op de rotsen. Hier op de peak is geen strand, enkel een kleine dijk met rotsen waar het schuim van de golven overheen spat en bijna tot aan het randje van het terras komt.

Gelukkig is er een kilometer verderop wel een beachbreak waar Marco en ik wat kunnen oefenen. Hier zijn de golven dan wel wat kleiner, maar toch is het ook hier niet echt makkelijk. Het is een regelrecht gevecht met Moeder Natuur en haar sterke stroming. Maar surfen leer je alleen maar door veel te oefenen, dus gaan Marco en ik elke dag het water in. De rest van de dag kunnen we eten, slapen, chillen .. en met de 2 katten, 3 honden, 4 papegaaien en de iguana spelen. Dit surfcamp is namelijk een halve dierentuin.

De diva's van het huis zijn twee gigantische papegaaien die de hele tijd om aandacht schreeuwen. Ze krijgen elke morgen een douche met de tuinslang en o wee als hun verzorgster 2 minuten te laat is, dan wordt er een keel opgezet en kan je hun gekrijs tot aan het einde van het dorp horen. Ze willen constant gevoederd worden met pindanootjes en vruchten en verder verwachten ze volledige onderdanigheid van het hof. Af en toe gaan ze eens op wandel over de parking of door de keuken, en dan krijsen ze tegen iedereen die ze tegenkomen.

Voor de veiligheid zijn twee enorme pitbulls verantwoordelijk, samen goed voor 140 kg pure brok spieren met de kaaklijn van een haai. Die wil je als inbreker liever niet tegenkomen midden in de nacht, maar bij de gasten zijn ze zo mak als een lammetje. Ze komen constant knuffels vragen en volgen je overal. Op een morgen zagen we waar ze hun enorme spieren van hebben: balletje gooien in de zee. Het maakt niet uit hoe woest de golven zijn en hoe diep het water is... die bal terughalen is het enige dat telt. We zien met verbazing toe hoe deze indrukwekkende beesten met volle overtuiging in de woeste branding springen en de ene golf na de andere incasseren. Ze kunnen verdorie beter surfen dan wij.

Op het eind van de week heeft Marco een pijnlijke schouder (te veel oefenen is dus ook weer niet goed), en moet afhaken, maar ik zie mijn kans schoon om op de peak te gaan surfen. Het heeft niet meer zo veel geregend en de golven zijn terug wat kleiner en handelbaarder. In m'n eentje wil ik er echter niet aan beginnen, maar gelukkig vindt één van de andere surfers het niet erg om met me mee te paddelen en tips te geven. Een private coaching in ruil voor zijn gescheurde boardshorts te naaien. Deal ! Onder de vakkundige begeleiding van Jan, die 3 jaar in Hawai gewoond heeft, lukt het me om na een uur paddelen één goede golf te nemen, mijn board en mezelf weg te houden van de rotsen, en in 't algemeen niet te verzuipen.

Om het einde van een succesvolle dag, en tevens ook een supertoffe week, te vieren gaan we met z'n allen uit eten in 'El Vikingo'. Een restaurant uitgebaad door, jawel, een Antwerpenaar, nen beer van ne vent vol tattoos die het restaurant zijn naam waardig maakt. Het menu staat vol Vlaamse kost : kaaskroketjes, stoofvlees met frieten, enz... Helaas geen belgische bieren want die zijn naar het schijnt heel duur om in El Salvador te importeren, maar we eten ons buikje rond keuvelen nog wat over 't Stad.

El Cuco, 27 juni

Van El Zonte rijden we naar El Cuco, dat dicht bij de grens met Honduras ligt. Onze bedoeling was om ook hier een dag of twee te gaan surfen, maar helaas zit de timing van het getij niet mee waardoor we tot laat in de avond zouden moeten wachten om te kunnen surfen. En dus besluiten we om de volgende dag dan maar ineens te vertrekken voor een 9 uur durende marathon-trip door Honduras met twee grensovergangen en een eindeloze autobaan met gaten (of moet ik zeggen 'gaten met af en toe een beetje autobaan') tot aan ons eind doel : Leon, Nicaragua.